Mamma bjáni

Það er svo skrýtið hvað þráðurinn er stuttur í mér eftir langa fjarveru við börnin mín. Maður skyldi ætla að því væri öfugt farið. Kannski er það ég sem er öfugsnúin.

Þegar ég fer í burtu í tvo daga eða fleiri, eða krakkarnir, þá er þolinmæði mín gagnvart þeim ansi lítil þegar við hittumst á ný. Ég þarf aðlögun. Eins og lítið barn að byrja á leikskóla. Reyndar gera endurfundir við Bretann mig líka svona grömpí. Guði sé lof fyrir að ég er ekki sjómannskona, eða börnin á heimavistarskóla. Þá er nú hætt við að ég þyrfti að fara að poppa gleðipillur eða kvíðatöflur til að verða þolanleg í sambúð.

Sá Einhverfi fór í sumabústaðinn yfir helgina með Fríðu stuðningsmömmu og co. Hann var farinn að bíða eftir að komast heim, fyrri partinn í dag en stuðningsfjölskyldan dílaði við hann eins og þeim er von og vísa.

Þau enduðu svo helgina í mat hjá Fríðu-foreldrum, Lúlla og Önnu Laufeyju í Mosó. Og þangað sótti ég kútinn minn. Hann stóð alklæddur og beið eftir mömmunni sinni. Ég sagði honum að ég ætlaði að þiggja kaffibolla en samt opnaði hann útidyrahurðina á meðan ég klæddi mig ÚR skónum, tilbúinn að stökkva af stað út í bíl. ''Fara heim'' sagði hann vongóður.

Ég fékk hann þó til að setjast aftur niður fyrir framan Harry Potter á meðan ég svolgraði í mig kaffinu. Og þarna sat hann. Strákurinn minn. Stjarfur á stól, með Spiderman húfuna á höfðinu og Spiderman fingravettlinga á höndunum. Algjörlega í startholunum. Hver taug þanin og allir fingur útglenntir.

Og þegar við loks fórum fann ég hversu hræddur hann var um að ég myndi skipta um skoðun í miðjum stigagangi. Var ekki í rónni fyrr en hann var sestur inn í bíl með beltið spennt.

Eftir að við komum heim var einhver pirringur í honum yfir því að tölvan hagaði sér ekki eins og hann vildi. Þar áður var það snjórinn sem klárlega var ekki velkominn og Sá Einhverfi heimtaði rigningu. Tók það alls ekki gott og gilt að mamma hans ætti enga greiða inni hjá veðurguðunum.

Ég, eftir heila fríhelgi og í aðlögunarþörfinni, missti þolinmæðina og talaði höstuglega til hans. Það var nóg. Hann varð alveg miður sín, fór að hágráta og breyttist í mannlegan plástur sem límdist við mig.

Ó hvað mér fannst ég vond mamma. Drengurinn örugglega verið með kvíðahnút í maganum frá hádegi yfir því að ég væri búin að gefa hann, og dagurinn því verið honum erfiður.

Hann grét og grét og ætlaði aldrei að geta hætt. En ósköp fannst mér ljúft að hafa þennan plástur á mér. Finna hvernig handleggirnir hans vöfðust þétt utan um mig og hvað hann þurfti mikið á mér að halda. Við þurfum að finna það.. stundum.. við mömmurnar.

Og þó að hann, seinna um kvöldið, stappaði niður fæti og galaði ''mamma bjáni'' þá vissi ég að það var ekki illa meint.

Þegar ég var búin að breiða yfir hann og kyssa góða nótt fylgdu mér glaðlegar skammir fram á gang: ''síld á sunnudegi - fjandinn hafi það''.

 

 

Gods children

 

Ég á mína barnatrú. Þetta hljómar kannski eins og versta klisja en þá er klisjan sönn. Ég trúi á Guð eða einhvern æðri mátt. Eitthvað hlýtur að vera okkur æðra.

En eins og Jenný Anna skrifar um hér, þá myndi ég aldrei treysta á þann mátt til að redda mér einu eða neinu eða fría sjálfa mig ábyrgð á eigin lífi og limum vegna þess að mér finnist að hann eigi barasta að sjá um þetta.

Aldrei á ævi minni hef ég sagt eða hugsað: ''það getur ekki verið til Guð sem lætur þetta eða hitt gerast.''

Þvi allt hið illa sem gerist í heiminum er af manna völdum. Í öðrum tilfellum, þar sem ég get ekki klínt sökina á mannvonsku, eins og t.d. þegar ungt fólk fellur frá vegna veikinda, þá trúi ég því staðfastlega að viðkomandi sé ætlað eitthvað annað hlutverk á öðrum stað. Ég trúi því að daginn sem ég dey, verði dagurinn sem mér var alltaf ætlað á deyja.

Þegar ég dey vil ég að erfidrykkjan verði fjörug. Ég vil að fólk fái að borða, dansi við Abba og Bo og ég vil að það verði hvítvín á boðstólnum.

Ég trúi því ekki að Guð eða hinn æðri máttur skapi drepsóttir, flóð, aids og jarðskjálfta til að refsa. Ég trúi ekki að guðsótti sé jákvætt orð.

Og ég trúi því að okkur sé gefin kímnigáfa til að njóta hennar og til þess að sjá spaugilegu hliðarnar á erfiðum stundum.

Þess vegna fylgir þessi litli brandari hér með:

If we are all God's children, what the hell is then so special about Jesus?

 

Visa-rað í kreppunni

 

Hér var smávegis fjölskyldufundur í kvöld. Bretinn og ég, frænka og frændi og mamma þeirra. Við tróðum okkur öll í eldhúsið með kertaljós á borðinu og áttum huggulega stund. Bretinn með tölvuna fyrir framan sig að leita að tónlist á netinu og músíkin yljaði.

Eftir að fundinum lauk og við Bretinn ein eftir, fór ég að ganga frá í eldhúsinu en Bretinn hélt áfram að vinna í tónlistarmálunum.

Viðkvæðið ''heimska mamma'' hljómaði með reglulegu millibili frá efri hæðinni, en þar var kósí-stund Þess Einhverfa og Lottu í Ólátagötu.

Ég raðaði í uppþvottavélina og setti hana í gang. Komst að því að maður þekkir hljóðin í sínum uppáhalds heimilistækjum. Eitthvað var ekki eins og það átti að vera. Við Bretinn litum hvort á annað með stjarfan svip. Aðeins augun komu upp um hræðsluna sem greip okkur. Við héldum niðrí okkur andanum og sögðum ekki orð. Hlustuðum á drafandi hljóðið í ''eldhússtúlkunni'' sem virtist ætla að segja upp vistinni.

Vörpuðum öndinni léttara þegar hún náði sér á strik aftur og byrjaði að mala á þann hátt sem við þekkjum svo vel.

Ég ætlaði að segja það.... hugsaði ég og hélt áfram að þrífa eldhúsvaskinn.

Bretinn sendi mér einhvern torkennilegan svip og sneri sér aftur að tölvunni.

Hvorugt sagði orð, en ég VEIT að við hugsuðum ekki það sama.

Bretinn hugsaði: Ef þessi gefur sig þá er það bara gamla góða uppvaskið aftur.

Ég hugsaði: Ef þessi gefur sig þá fer ég, ekki seinna en á morgun, og kaupi nýja á raðgreiðslum.

Og um leið og þetta flaug í gegnum hugann á mér þá skildi ég að ég er á engan hátt að horfast í augu við ástandið í landinu. Ég geri mér enga grein fyrir því hvað raunveruleg kreppa þýðir. Skynsemin segir mér þó að við þær aðstæður kaupir maður ekkert á visa-rað.

 

 

Sá Einhverfi og Frelsisstyttan

 

Rúta - skóli - Vesturhlíð - rúta - heim, þuldi Sá Einhverfi upp áðan, af vikuplaninu sínu. Fékk ekkert svar og kom því stormandi til mín og rak andlitið upp að mínu. Vantaði staðfestingu á því að ég ætlaði ekki að hringla neitt í planinu fyrir þriðjudaginn.

Já, alveg rétt Ian, sagði ég.

Þá valhoppaði hann glaður í burtu.

Þegar Bretinn kom heim vildi Sá Einhverfi að pabbi hans samþykkti einnig þessa stórmerkilegu rútínu. En pabbi hans var ekki á þeim buxunum heldur þuldi upp einhverja vitleysu: skóli - Vesturhlíð - rúta - rúta - skóli - rúta....

Nei, æpti Sá Einhverfi hlæjandi og var alveg til í smá stríðni.

Ekki heim, sagði Bretinn.

Víst, sagði Sá Einhverfi með áherslu. Og þar með var enn einn sigurinn unninn. Hann kann að þræta.

-----

Sá Einhverfi elskar af öllu hjarta að teikna og lita með áherslupennum. Skærum neonlitum. Og hans uppáhaldslitur af öllum er gulur. Þess vegna er guli liturinn alltaf orðinn þurr á undan öllum hinum.

Á laugardaginn keypti ég gulan áherslupenna handa honum og setti hann á eldhúsborðið þegar ég kom heim, seint um kvöldið.

Á sunnudagsmorguninn var þetta það fyrsta sem gormurinn kom auga á og það er mér undrunarefni í hvert skipti, hversu mikla gleði er hægt að sýna án svipbrigða.

Hann greip pennann eldsnöggt af borðinu með hægri hendi. Rétti handlegginn svo hátt til lofts að Frelsistyttan má skammast sín. Hann hljóp svo hér gólandi um alla neðri hæðina með kyndilinn sinn. Reigður og stoltur eins og hani, en með ámóta skorti á svipbrigðum.

 

Gelgjan og við hin

 

Á milli klukkan þrjú og fimm í gær var ég stödd ásamt tveimur öðrum höfundum frá Sögum útgáfu, í Eymundssyni Austurstræti. Þetta var ansi ljúf stund. Fyrir það fyrsta; tónlist og bækur samankomið á einum stað. Fátt betra. Svo var það allt fólkið sem ég spjallaði við. Og þið öll sem komuð og gáfuð mér faðmlag og hamingjuóskir, takk fyrir. Þetta gladdi mig svo mikið.

Við fengum reglulegar fréttir af mótmælunum og það var mjög mikið rennerí af fólki í gegnum búðina allan tímann.

Eftir klukkan fimm beið mín 12 ára afmælisveisla Sigurðar Eriks Bakarasonar. Hvers konar veislur á því heimili eru tilhlökkunarefni. Og þó að kræsingarnar séu alltaf til að hrópa húrra fyrir þá á ég mikið frekar við félagsskapinn. Mér og mínu fólki er ávallt tekið þar sem parti af fjölskyldunni og það hlýjar mér svo þægilega um hjartað. Er mér meira virði en svo að ég geti útskýrt það. 

Í þessum veislum fara fram fjörugar umræður um pólitík og önnur mál, fimleikasýningar, fótboltaleikir, höfuð-, fóta- og baknudd, nettur ágreiningur... og bara allt sem fylgir slíkum samkomum.

Bakarafrúin kom með pælingu þar sem ég og hún sátum úti á palli og nutum þess að horfa inn um stofugluggann og virða fyrir okkur lífið inn í húsinu. Engin hljóð bárust út. Aðeins myndræn sátt og hlýja.

Mér datt í hug að svipuð sjón hefur líklega blasað við litlu stúlkunni með eldspýturnar.

Ætli það sé svona sem hinir látnu sjái okkar, sagði Bakarafrúin. Og ég gat vel ímyndað mér að þannig væri það.

Seinna sátu afmælisbarnið og Bakarafrúin á sófanum og afmælisbarnið þáði bakstrokur hjá mömmu sinni. Þá kom þar aðvífandi, Bakaradóttirin í tuð-stuði.

Þetta 8 ára gamla telpuskott er mikil rökfærslumanneskja. Og við rökræður stækka augun um u.þ.b. helming og röddin hækkar upp að sama marki. Rökfærslurnar snúast að mestu leyti um að færa sönnur í orðum á það, hversu mikið hallar á hana og hennar rétt á allan hátt í þessari fjölskyldu. Oft gefst hún upp og þá alltaf með þessum orðum: ÆI MAMMA ÞÚ SKILUR MIG AALDREII. Og svo strunsar hún í burtu, uppfull af réttlátri reiði.

Þegar hún gerði akkúrat það í gær, reis bróðir hennar upp á olnbogana þar sem hann lá í góðu yfirlæti og sagði einlæglega með örlitlum hneykslunartón í röddinni: ''Heyrðu mamma. Þú gætir nú skrifað bók um þetta vandamál. Gelgjan og við hin.''

Ég komst aldrei að því hvort orðið ''þetta'' átti við vandamálið eða systur hans því ég hló svo mikið. En eitt er ljóst og það er að Sigurður Erik Bakarasonur sér litlu systur sína sem

• a) Vandamál
• b) Gelgju

Ég veit samt að hann elskar hana af öllu hjarta og lætur sér oftast nægja að hrista hausinn yfir henni. Þá hrista þeir hausinn í takt, Bakarinn og Bakarasonurinn.

 

Tilvalið að kíkja í kaffi eftir mótmælin á Austurvelli - Útgáfutilboð á bókum

  Sögur Útgáfa heldur útgáfugleði!  

Laugardaginn 8. nóvember stendur Sögur Útgáfa fyrir útgáfugleði í Eymundsson Austurstræti 18 frá klukkan 15-17. Fagnar þetta unga en ört stækkandi forlag útgáfu eftirfarandi bókatitla:

 

• ÉG – ef mig skyldi kalla eftir Þráinn Bertelsson. Annar hluti í ævisagnabálki Þráins sem iðar af lífi og engist af sársauka.
• Sólkross eftir Óttar M. Norðfjörð. Sjálfstætt framhald metsölubókarinnar Hnífur Abrahams en nú beinir Óttar sjónum sínum að landnámsmönnun Íslands.
• Sá Einhverfi og við hin eftir Jónu Á Gísladóttur, einn vinsælasta bloggara landsins. Hlý, fyndin og mannleg bók.
• Hetjuhandbók Latabæjar. Bók full af fjöri, leikjum, sögum, þrautum og fleiru.
• Ripleys – Ótrúlegt en satt, hið ótrúlega afhjúpað . Farðu í ferð í kringum hnöttinn og hittu dularfullar verur, sjáðu skrýtna staði, og lentu í stórfurðulegt ævintýri.
• Jón Ólafur Jólasveinn eftir Kikku, höfund Ávaxtakörfunnar . Frábær barnabók um venjulegan strák sem gerist óvart jólasveinn.
• Hvernig ég hertók höll Saddams eftir Börk Gunnarsson, talsmann NATO í Bagdad. Ótrúleg lífsreynslusaga Barkar nokkra örlagaríka mánuði í Bagdad.
• Rótleysi, rokk og rómantík eftir Ingibjörgu Reynisdóttur. Hér fylgir Ingibjörg eftir hinni geysivinsælu unglingabók Strákarnir með strípurnar og gott betur.
• Tíu litlir bankastrákar eftir Óttar M. Norðfjörð gerir stólpagrín að útrásinni margumtöluðu.
• Öllu meiri fánýtur fróðleikur . Vitanlega gagnslausar upplýsingar en þó einkar mannbætandi og kætandi.

 

   Boðið verður upp á kaffi og kleinur og djangódjassbandið Hrafnaspark leikur fyrir gesti. Rithöfundar verða einnig á staðnum til áritunar. Mörg ótrúleg útgáfutilboð aðeins í þetta eina skipti. Komið og þiggið veitingar, hlustið á tónlist og njótið þess að vera til

 

 

Maður er auðvitað léttgeggjaður

 

Ég held að flestir kannist við að fáránlegar hugsanir þjóta í gegnum huga þeirra einstaka sinnum.

Eins og þegar rafmagnið fer af hverfinu, það er vetur og fyrsta hugsunin er: æi ég ætla bara að njóta þess og hita mér kakó og sötra í myrkrinu.

Annars virðast mín rugl-andartök yfirleitt tengjast símtækjum á einhvern hátt.

Ég get verið mjög aktív þegar ég er að tala í gemsann. Tala og tala, set í þvottavél, uppþvottavél, brýt saman þvott, gef dýrunum að borða, lifi kynlífi... nei kannski ekki þetta síðasta en allt annað er satt. Svo dettur mér í hug í miðju símtali að kíkja í dagbókina í símanum og athuga hvort ég eigi tíma hjá tannlækni daginn eftir. Og fer að leita að símanum. Hef til og með blótað upphátt í eyra viðmælandans því ég finn hvergi helvítis símann. Sem er á sama tíma að brenna gat á eyrað á mér vegna ofnotkunar.

Það kemur oft fyrir í vinnunni að ég sit við skrifborðið mitt þar sem er að sjálfsögðu borðsími, og ég er að tala í gemsann. Þegar símtalinu lýkur reyni ég að slíta sambandið á borðsímanum. Ýti aftur og aftur á takkann og skil ekkert í því af hverju sónninn í eyranum á mér þagnar ekki.

Ég hef líka margoft rekið mig á að það þýðir ekkert fyrir mig að hafa borðsímann og reiknivélina hlið við hlið á skrifborðinu því þá er ég stöðugt í því að reyna að hringja á reiknivélinni og reikna út rúmmál fraktar á símtækinu.

Ég átti heldur langan vinnudag í dag og var á leið heim um sjöleytið í kvöld. Ég heyrði dauft hringingarhljóð frá gemsanum og ákvað að láta það eiga sig. Enda ekki sniðugt að fara að leita að símanum með aðra hendina á stýri og hina á kafi ofan í töskunni. Taskan sú er frumskógur og auðvelt að villast í henni. Týnast hreinlega.

En eftir nokkra stund hugsaði ég; kannski var þetta Bretinn að hringja og ætlaði að biðja mig um að koma einhvers staðar við á leiðinni. Svo ég skellti mér í frumskóginn. Ráfaði þar um, fram og til baka. Fór í vestur og svo í austur. Fann ekki gemsann hvernig sem ég gramsaði. ''Andskotinn'', hugsaði ég. ''Ég hef gleymt símanum í vinnunni''.

Samt hringdi hann nokkrum andartökum áður. Maður er auðvitað léttgeggjaður.

 

 

Reykvíkingur villist í leit að útvarpi allra landsmanna

 

Þegar ég les íslenskar bækur, óstaðsettar fréttir og heyri sögur af atvikum, þá staðset ég sögusviðið í huganum. Á einhverjum stað, í húsi eða annars staðar þar sem ég þekki til eða hef komið.

Oftar en ekki hef ég rekið upp stór augu þegar ég kemst að því að tiltekin frásögn átti sér stað í til dæmis Breiðholtinu en ekki í Garðabæ, þar sem ég hafði séð allt saman fyrir mér í huganum.

Þetta kom fyrir mig í morgun. Ekki á besta tíma eða við heppilegustu aðstæðurnar.

Klukkan 08:05 átti ég að vera mætt fyrir utan stúdíó 2 í RÚV í Efstaleiti, fyrir viðtal sem átti að hefjast 08:15.

Klukkan 08:01 keyrði ég eftir Bústaðarveginum, ánægð með sjálfa mig og óvenjulega stundvísi mína. Aðeins í einnar mínútu akstursfjarlægð frá áfangastaðnum.

En þar sem ég ek í bílskrjóðnum mínum fara skyndilega að renna á mig tvær grímur. Í huganum birtist mynd af húsvegg sem á stendur Veðurstofa Íslands. Einhvers staðar djúpt í iðrum hugans eru meitluð þessi tvö orð og húsveggurinn. Enda ekki skrítið þar sem ég keyrði þessa leið til vinnu í ein þrjú ár.

Og ég hugsaði: Ji minn almáttugur, Efstaleiti Efstaleiti Efstaleiti. Leiti-eitthvað getur ekki verið hér. Og ég hugsaði um Háaleitisbraut sem ég hafði rétt áður brunað um, Hvassaleiti og öll hin leitin. Efstaleiti getur ekki verið á þessum slóðum. Damn damn damn. Getur verið að mér hafi skjátlast um staðsetningu RÚV í öll þessi ár.

Af þrjósku einni saman beygði ég nú samt út af Bústaðarveginum og upp brekkuna sem liggur að.. jú Veðurstofu Íslands.

Klukkan var 08:05. Ég panikkaði og hætti að geta heyrt eigin hugsanir því hjartað í mér sló einhvers staðar uppi í heila. Ég hringdi í Bretann.

Ég var fastmælt, skýrmælt og yfirveguð. Gat ekki átt á hættu að algengur tungu-mála-misskilningur tefði fyrir. N i c k - h v a r  e r  R Ú V ?

Fimmtán ára þekking Bretans á þessari rammvilltu kerlingu hjálpaði upp á sakirnar. Einskis var spurt, aðeins svarað. Hann var jafn skýrmæltur, fastmæltur og rólegur og ég var. Nema bara að hans yfirvegun var ekta. Mín var grunn og yfirborðskennd eins og Rauðavatn á fimmta, heita sumardeginum í röð. 

Og þegar ég, eftir afar greinagóðar leiðbeiningar Bretans, beygði inn á planið við RÚV bygginguna  var það svona ''I knew that'' móment. ''Off course I knew that!!''

Ég var samferða Páli Magnússyni frá bílastæðinu og inn í húsið og einhverja örvinglan hefur hann lesið úr svipnum á þessari ljósku því hann tók mig upp á sína arma og yfirgaf mig ekki fyrr en ég var komin í hendurnar á Hrafnhildi.

Ég fékk mér vatnsglas á meðan fréttatíminn stóð yfir og mætti svo pollróleg fyrir framan hljóðnemann nokkrum mínútum seinna.

---

Það var árið 1983 sem Rás 2 tók til starfa, og hefur eftir því sem ég best veit, verið útvarpað frá Efstaleiti 1 frá upphafi.

Allan þennan tíma, þ.e. frá árinu 1983 hef ég staðið í þeirri bjargföstu trú að húsið sem stendur við Bústaðarveg 9 og er kyrfilega merkt Veðurstofu Íslands, sé RÚV-húsið.

Sjálf hef ég búið í Reykjavík síðan 1973.

Það þarf þó nokkra ''hæfileika'' í svona lagað.

Við tækifæri mun ég segja ykkur frá því þegar þrjár kerlingar, hver annarri fallegri, gáfaðri og glæsilegri, villtust á leið upp í Kjós á meðan sú fjórða beið upp í sumarbústað og velti því fyrir sér hvort hún hefði ruglast á dögum.

By the way... hér er viðtalið:

http://dagskra.ruv.is/streaming/ras2/?file=4440985

 

 

Ég um mig frá mér til mín

 

Það er að hellast í mig kvef. Það þykir mér ansi leiðinlegur kvilli. Nefrennsli og tilheyrandi eymsli í þeim líkamsparti leggjast illa í mig.

Samt er fáránlegt að kvarta yfir kvefi. Ef maður hefur ekki yfir neinu öðru að kvarta telst maður að vonum afar lánsöm manneskja.

Að vera nefmælt angrar mig samt sérstaklega núna, því ég er að fara í viðtal til Hrafnhildar og Gests í fyrramálið í Morgunþátt Rásar tvö. Guðrún Gunnars verður fjarri góðu gamni, að ég held.

Júb júb ða stemmir. É var ab geba út bók ogg langa ab seigja solídi fðá ðí....

Getur aldrei komið greindarlega eða sexý út í útvarpi. Kannski að ég ætti að fá mér gufubað eins og Ólafur Ragnar í Dagvaktinni.

Vikan kemur svo út á morgun eða fimmtudag og þar mun ég blasa við hverjum sem sjá vill. Allt mjög siðlegt þó. Og þrátt fyrir að ég, verandi kvenmaður og allt það, hlýt að hafa stórar áhyggjur af því hvernig myndirnar koma út, mun þetta Viku-viðtal alltaf lifa í minningunni sem skemmtileg reynsla. Blaðamaðurinn Björk, stílistinn og förðunarmeistarinn Haffi og Rakel ljósmyndari. Þetta fólk sá til þess að ég átti eftirminnilega stund við að gera það sem reynist mér alltaf erfitt: láta taka af mér myndir.

Útgáfupartý stendur fyrir dyrum á næstu dögum og svo taka væntanlega við upplestrar út um allan bæ.

Sá Einhverfi, sem ætti að vera þungamiðjan í þessu öllu saman, kærir sig kollóttan.´

Ég rak bókina upp í nefið á honum um daginn og var að vona að honum þætti spennandi að sjá mynd af sjálfum sér framan á bókarkápu. Það var öðru nær. Hann hafði nákvæmlega engan áhuga á málefninu.

Í kvöld sagði ég Gelgjunni að ég ætti að mæta í útvarpsviðtal í fyrramálið.

Já ok, sagði hún og geispaði. Ekki bara fara þarna inn og gaspra eitthvað um mig eins og þú gerðir í hinum útvarpsþættinum. Góða nótt mamma.

Einmitt. Allir með fæturna á jörðinni og hana nú!

 

 

Kveðja upp á gamla mátann

 

Ég fór í Bónus á laugardaginn. Sem er svo sem ekki í frásögur færandi. En ég stóð mig að því að stara á hjónin sem voru á undan mér á kassanum.

Þetta var fólk um sjötugt. Fallegt fólk. Vel klætt. Konan var í hnésíðu gráu pilsi og ökklaskóm með breiðum, háum hæl. Hún bar pelsinn, sem náði niður á mið læri, vel. Hárið var nýlagt, gráhvítt og fallegt. Maðurinn hennar var í gráum frakka með hatt á höfðinu. Við hattbarðið, vinstra megin var slaufa.

Ég brosti með sjálfri mér.  Minntist afa sem var fallegur maður fram á síðasta dag. Ávallt klæddur buxum með axlaböndum, skyrtu með ermahnöppum, vesti með silki í bakið og jakka. Úti fyrir var hann alltaf í frakka og með hatt á höfði.

Mér finnst ég heppin að hafa fengið að upplifa ''gömlu tímana'' í gegnum afa. Tískan var auðvitað ekki svona hjá pabba kynslóð en menn á afa aldri voru enn klæddir á þennan hátt þegar ég fluttist til ömmu og afa 1973. Og mér þótti afar gaman að sjá afa lyfta hattinum fyrirmannlega með örlítilli hreyfingu, hneigja höfuðið í átt til þeirra sem hann mætti á göngu og bjóða góðan dag.

Flottur siður. Eins og hver og einn skipti máli. Kurteisi skipti máli. Fólk tók sér tíma til að líta í augu náungans og óska honum góðs dags. Örlítil virðing vottuð við ókunnuga manneskju.

Það er með afa í huga sem ég býð ókunnugu fólki góðan dag þegar ég mæti því á göngu í Elliðarárdalnum eða við Rauðavatn. Sumir svara ekki. En það er aðeins brotabrot af fjöldanum. Flestir taka undir heilshugar og virðast gleðjast yfir kveðjunni. Jafnvel þó að Viddi Vitleysingur gelti að þeim eins og óður væri.... sem hann er að vissu leyti.