Þetta hefur sko verið karlkyns ökumaður

Eins og allir vita geta karlmenn ekki gert tvennt í einu. Samt hvarlaði þetta einhvern veginn ekki að mér.

Að bakka og hósta á meðan var þessum ofviða.

(Þetta hlýtur að mega fara undir Formúla 1)

Ók á hús nágrannans

Karlmönnum er líka nauðgað

Fólk er almennt forviða á þessum dómi. Og ekki er það skrítið. Ljóst þykir að konan hafi verið beitt ofbeldi og þvinguð til samfara en....  hvað....???

Manni fallast hendur. Það er ekki fyrir venjulegt fólk að fá einhvern botn í lögfræðilegar ástæður að baki þessari sýknun.

Við eigum svo langt í land. Á svo mörgum sviðum. Gífurlegar framfarir hafa orðið síðustu 30 ár hvað varðar jafnrétti kynjanna, viðurkenningu á samkynhneigð, átröskunarsjúkdómum og geðsjúkdómum. Falin mein í þjóðfélaginu hafa komið upp á yfirborðið svo sem heimilisofbeldi, misnotkun á börnum og svo mætti lengi telja. En betur má ef duga skal.

Klárlega lifir mýtan enn góðu lífi. Kona, sem er nauðgað, er drusla. Á einn eða annan hátt bauð hún sig fram. Ég vitna hér í bókina Kynlíf frá árinu 1937:

''Náttúran hefur verndað konuna gegn ágengni og samförum, sem ekki er óskað eftir, með því að koma leggangaopinu fyrir á hinum leyndasta og bezt varða stað líkamans. Leggöngin eru í skjóli búksins að ofan og hinum sterkustu vöðvum líkamans til hliða og að neðan. Ennfremur er leggangaopið hulið skapahárunum ásamt skapabörmunum. Allar þessar varnarráðstafanir gera það að verkum, að ekki er auðvelt að komast inn í leggöngin, og yfirleitt ómögulegt gegn vilja konunnar. Hinu algenga yfirvarpi kvenna, að þeim hafi verið nauðgað, ber að taka með tortryggni. það er í rauninni ekki hægt að hafa samfarir við konu, sem berst á móti.''

Ég er persónulega sannfærð um það að hér kemur ekkert til með að breytast í viðhorfi karlmanna (og ég er ekki að meina allra karlmanna) og vissulega sumra kvenna fyrr en karlmenn sem hafa orðið fyrir nauðgun stíga fram.

Karlmönnum er nauðgað. Karlmönnum er nauðgað af öðrum karlmönnum og vissulega eru þess dæmi að mönnum hefur verið nauðgað af konum. Karlmönnum er byrlað nauðgunarlyfið, bornir heim af tveimur eða fleirum og nauðgað.

Og aðeins er hægt að reyna að ímynda sér hvernig væri að vera í sporum samkynhneigðs karlmanns að kæra stefnumótanauðgun. Ég hef allavega aldrei heyrt um slíkt. En endilega leiðréttið mig ef ég fer með rangt mál.

Vonandi finna karlkynsfórnarlömb nauðgana kjarkinn, og þá stuðning frá þjóðfélaginu um leið, til að kæra glæpina. Þar til held ég að dómsvaldið verði fast í sínum fornaldarhugsunarhætti og engin skref tekin fram á við.

Sýknaður af ákæru fyrir nauðgun

Sunnudagsleti og nístandi samviskubit - hvað segja karlmenn?

Langar til að fá komment frá karlmönnum varðandi þetta samviskubit sem mikið er talað um að sé landlægt hjá konum.

Á laugardögum leyfi ég mér að vera löt og njóta þess að vera í fríi eftir vinnuvikuna. Að minnsta kosti er það það sem ég segi sjálfri mér. En mér tekst ekki alveg að gleyma öllu sem þyrfti að gera á heimilinu. Misáríðandi að vísu og enginn lætur lífið þó ekki sé tekið til hendinni við þrif, göngutúr með hundana, sundferð með krakkana, heimsókn til afskiptrar vinkonu eða tiltekt í bílskúrnum og háaloftinu.

Á sunnudögum er samviskubitið yfir framkvæmdarleysinu orðið nístandi og ég hlakka bara til að mæta í vinnuna á mánudeginum þar sem ég er engin liðleskja, skila mínu og er ánægð með afraksturinn.

Núna t.d. sit ég hér og blogga í stað þess að vera að gera það sem ég ætti að vera að gera

Nú er það einu sinni svo, hvort sem okkur líkar betur eða verr, að á flestum heimilum er hlutverkaskipting eftir kynjum. Þ.e. oft eignum við karlmönnunum ''karlmannsverkin'' og konum ''kvenmannsverkin''. Auðvitað tekur maðurinn minn fram ryksuguna öðru hverju, setur í þvottavél, skiptir á rúmunum o.sfrv. og ég skipti um ljósaperur, negli nagla í vegg, slæ blettinn o.sfrv. En þegar upp er staðið eru hlutirnir þannig að skítug rúmföt, skítug gólf, skítug föt og skítug börn pirra mig meira en hann og þess vegna verður þetta í rauninni í mínum verkahring.

En svo má líka segja að ónegldur nagli, ósleginn blettur og dauð ljósapera pirra mig líka meira en hann svo það er í rauninni í mínum verkahring að nauða í honum að koma sér að verki eða gera þetta sjálf. Við erum bara svo heppin/óheppin vinna jafn mikið utan heimilisins og vera því löglega jafn löt heimafyrir. Ég veit það eins og ég sit hér að ef ég væri ofvirk húsmóðir (eða bara húsmóðir yfirhöfuð) þá væri ég kleppsmatur að búa með manni sem aldrei kæmi sér að verki í nokkurn skapaðan hlut.

Mér finnst að það ætti að greiða niður heimilishjálp inn á öll heimili þó ekki væri til annars en að lækka kostnað á öðrum sviðum því ég segi fyrir mitt leyti að ef þetta heldur svona áfram þarf ég sennilega á geðhjálp að halda vegna samviskubits og þá þarf ríkisbatteríið að standa straum af þeim kostnaði.

Ég hef áhuga á að heyra frá húsfeðrum/húsbóndum/sambýlismönnum. Hvernig er þetta með ykkur? Eruð þið með nagandi samviskubit yfir ókláruðum verkefnum heima fyrir á meðan þig dundið ykkur í tölvunni eða liggið í makindum yfir fótboltanum og formúlunni?