Kynlíf árið 1948 - Viðhorfið 2007

Eitt af því sem ég ''erfði'' eftir ömmu er afar áhugaverð bók sem heitir einfaldlega Kynlíf.

Það sem mér þykir merkilegt við þessa bók er að hún sýnir svart á hvítu hvernig viðhorf til kvenna og þeirra hlutverks í svefnherberginu var á árum áður. Þessi bók var nefnilega gefin út á Íslandi árið 1948 en fyrst gefin út í Sviss árið 1937. Skrifuð af einhverjum dr. Fritz Kahn sem eflaust þótti afar framúrstefnulegur og opinskár á sínum tíma.

Bókin var þýdd á fjölda tungumála og um íslensku þýðinguna sáu Hjörtur halldórsson rithöfundur og Einar Ásmundsson hæstaréttarlögmaður. Kannski hefur þessi bók ennþá einhver áhrif á lögmannastéttina og í leiðinni dómara þessa lands og skýrir þau fáránlegu vettlingatök sem notuð eru á kynferðisbrotamenn enn þann dag í dag, og afhverju sönnunarbyrðin í kynferðisbrotamálum hvílir svona sterkt á fórnarlömbunum.

Í dag bloggar Sóley Tómasdóttir http://soley.blog.is/blog/soley/#entry-163471  um umdeilanlega auglýsingaherferð þar sem verið er að höfða til kvenna varðandi drykkju þeirra og enn og aftur má lesa á milli línanna að nauðgun sé á ábyrgð kvenna ef þær eru ofurölvi www.knowyourlimits.gov.uk 

Þegar ég las þetta datt mér í hug eftirfarandi texti úr bókinni:

''Hvernig getnaðarlimnum er komið inn í leggöngin.

Náttúran hefur verndað konuna gegn ágengni og samförum, sem ekki er óskað eftir, með því að koma leggangaopinu fyrir á hinum leyndasta og best varða stað líkamans. Leggöngin eru í skjóli búksins að ofan og hinum sterkustu vöðvum líkamans til hliða og að neðan. Ennfremur er leggangaopið hulið skapahárunum ásamt skapabörmunum. Allar þessar varnaðarráðstafanir gera það að verkum, að ekki er auðvelt að komast inn í leggöngin, og yfirleitt ómögulegt gegn vilja konunnar. Hinu algenga yfirvarpi kvenna, að þeim hafi verið nauðgað, ber að taka með tortryggni. Það er í rauninni ekki hægt að hafa samfarir við konu, sem berst á móti''.

Need I say more.....?

Öskjuhlíðin og það sem getur gengið á þar

Ég uppgötvaði nýlega, hafandi starfað við hlið Öskjuhlíðarinnar í næstum fjögur ár, hversu mikil náttúruperla þessi skógur okkar Reykvíkinga er. Hef tekið upp á því að taka 30 mín. rösklegan göngutúr í hádeginu eftir malbikuðum stígum, skógarstígum, malarstígum og moldarstígum, og nú undanfarna daga með fuglasöng í eyrum. Þetta á að vera gott fyrir vaxtarlagið en er ekki síður gott fyrir andann.

Við förum 2-3 saman kellurnar og í dag ákváðum við að stækka aðeins hringinn og gengum upp allan stíginn að Perlunni. Veðrið var náttúrlega yndislegt. Sólskin og logn, útsýnið frábært, fjöllin dásamleg svona hvít og ég þessi litla útivistarmanneskja sem ég er, fylltist gjörsamlega heilögum anda.

Einn starfsfélagi minn sagði mér frá því í dag að þegar hann sem krakki bjó í Smáíbúðarhverfinu þá var Öskjuhlíðin aðalleikvöllur krakkanna. Þá hlupu þeir félagarnir eftir hitaveitustokknum að heiman og inn í Öskjuhlíð með nesti ef vel viðraði og eyddu þar heilum degi. Það var hann sem benti mér allar minjarnar eftir herinn. Skotbyrgi og fleira skemmtilegt sem er ævintýraheimur fyrir könnunarþyrsta krakka. Dagarnir hjá honum, atorkusömum stráknum, voru oft þannig að hann hljóp ásamt vinum sínum að morgni út í Öskjuhlíð. Var þá búin að fá fyrirmæli um búðarferð fyrir mömmu klukkan 5. Hann hljóp þá heim rétt fyrir þann tíma, hentist inn úr dyrunum, þreif peninginn úr höndunum á mömmu sinni, út í búð, hljóp heim og skilaði vörunum og fór svo hlaupandi á fótboltaæfingu. Ég hef búið til fallega mynd í huganum af freknóttum dreng á harðahlaupum, daginn út og daginn inn. Og mikið er það sorglegt hvað allt hefur breyst. Ævintýraheimar eru nú kannaðir í gegnum tölvuskjái og afrek í hlaupum unnin á sama stað. Jafnvel heilu fótboltamótin.

En svo kemur hin hliðin. Myndum við, foreldrar í dag, sleppa börnunum okkar úr augsýn heilan dag, gemsalausum, inn í skóg sem síðust ár hefur verið orðaður við perra, villt kynlíf on the side, viðskiptaglæpamenn og morð? I dont think so. Ekki það að ég sé svo vitlaus að halda að þetta hafi ekki viðgengist löngu áður en kanínurnar byrjuðu að fjölga sér þarna. Starfsfélagi minn sagði mér meira að segja að það hefðu alltaf einhverjir skrýtnir kallar verið á sveimi. Strákarnir bara vissu nokkurn vegin hvar þeir héldu sig og pössuðu sig á að forðast þá staði.

 Í þessum hádegis-gönguferðum mínum klöngrast einn og einn maður út úr skóginum og í hvert einasta skipti velti ég því fyrir mér hvað í ósköpunum hann hafi verið að gera þarna inn á milli trjánna í leðurjakkanum og mokkasíunum. Og til að virða jafnréttið þá kom birtist kona um daginn, sennilega um eða yfir fimmtugt. Skakklappaðist þarna út úr skógarrjóðri í pilsi, með kerlingarveski á handleggnum og í hælaskóm. Ekki var hún í vaxtarmótandi göngutúr!

Æi, heimur versnandi fer og að vissu leyti líður manni bara vel með krakkana hangandi heima yfir sjónvarpinu því þá veit maður að þau eru óhult. En kannski er þetta bara ég sem er svona skrýtin.

Rembist eins og rjúpan við staurinn

við að reyna að tengja mynd við bloggfærsluna mína. Gengur ekki.

Hey... I'm new in town, ekki gera grín að mér.

Hef ýtt á hjálp, lesið leiðbeiningarnar, skil þær en það er greinilega ekki nóg. Ég hef afritað og skeytt, klippt og skorið, vistað og falið, eytt og afmáð. Unnið með myndir, albúm, flokka og guð má vita hvað...... Meira að segja kallað til tölvunördinn manninn minn. Allt kemur fyrir ekki. Augun eru orðin ferköntuð og ég held bara að það sé komið að tímapunktinum í lífinu þar sem ég verð að horfast í augu við að fullkomna sjónin mín er að láta í minni pokann fyrir ellifjarsýninni. +1 gleraugun úr Tiger liggja á borðinu fyrir framan mig og glotta við mér. Ég ætla að hætta núna svo ég verði jafn hárprúð í fyrramálið og ég var í morgun.

Megrunar-súkkulaði

Próteinbar eða próteinstöng frá ónefndu vörumerki var dreift á öll borð í vinnunni í dag. 100% falleinkun.  100% oj úr öllum hornum og engin tók bita nr. 2 nema ég, því ég bara trúði því ekki að eitthvað gæti verið svona gjörsamlega óétandi.

Ég er ein af þeim sem er næstum því alæta að því leytinu til að mér þykir fátt matarkyns algerlega óætt (ef undanskilinn er hákarl og annað slíkt sem enginn ætti að leggja sér til munns sem hefur á annað borð hefur til hnífs og skeiðar).

Hvað er málið spyr ég bara. Hvernig er hægt að framleiða vöru sem er svo bragðvond og skrýtin undir tönn að 25 manna deild er einróma sammála um að varan eigi heima í ruslafötunni? Fólk var bara eitt spurningarmerki í framan og skemmtilegast var að fylgjast með þeim sem komu í hús eftir að fyrstu oj-in bergmáluðu um veggina og voru síðastir til að rífa utan af herlegheitunum. Vantrú og hryllingur eru bestu lýsingarorðin sem ég get fundið yfir andlitsdrætti fólks.

 Eina ''megrunar-súkkulaðið'' sem vit er í eru Herbalife stangirnar en auðvitað hef ég ekki smakkað nema brot af því sem er á markaðnum.

Sunnudagsleti og nístandi samviskubit - hvað segja karlmenn?

Langar til að fá komment frá karlmönnum varðandi þetta samviskubit sem mikið er talað um að sé landlægt hjá konum.

Á laugardögum leyfi ég mér að vera löt og njóta þess að vera í fríi eftir vinnuvikuna. Að minnsta kosti er það það sem ég segi sjálfri mér. En mér tekst ekki alveg að gleyma öllu sem þyrfti að gera á heimilinu. Misáríðandi að vísu og enginn lætur lífið þó ekki sé tekið til hendinni við þrif, göngutúr með hundana, sundferð með krakkana, heimsókn til afskiptrar vinkonu eða tiltekt í bílskúrnum og háaloftinu.

Á sunnudögum er samviskubitið yfir framkvæmdarleysinu orðið nístandi og ég hlakka bara til að mæta í vinnuna á mánudeginum þar sem ég er engin liðleskja, skila mínu og er ánægð með afraksturinn.

Núna t.d. sit ég hér og blogga í stað þess að vera að gera það sem ég ætti að vera að gera

Nú er það einu sinni svo, hvort sem okkur líkar betur eða verr, að á flestum heimilum er hlutverkaskipting eftir kynjum. Þ.e. oft eignum við karlmönnunum ''karlmannsverkin'' og konum ''kvenmannsverkin''. Auðvitað tekur maðurinn minn fram ryksuguna öðru hverju, setur í þvottavél, skiptir á rúmunum o.sfrv. og ég skipti um ljósaperur, negli nagla í vegg, slæ blettinn o.sfrv. En þegar upp er staðið eru hlutirnir þannig að skítug rúmföt, skítug gólf, skítug föt og skítug börn pirra mig meira en hann og þess vegna verður þetta í rauninni í mínum verkahring.

En svo má líka segja að ónegldur nagli, ósleginn blettur og dauð ljósapera pirra mig líka meira en hann svo það er í rauninni í mínum verkahring að nauða í honum að koma sér að verki eða gera þetta sjálf. Við erum bara svo heppin/óheppin vinna jafn mikið utan heimilisins og vera því löglega jafn löt heimafyrir. Ég veit það eins og ég sit hér að ef ég væri ofvirk húsmóðir (eða bara húsmóðir yfirhöfuð) þá væri ég kleppsmatur að búa með manni sem aldrei kæmi sér að verki í nokkurn skapaðan hlut.

Mér finnst að það ætti að greiða niður heimilishjálp inn á öll heimili þó ekki væri til annars en að lækka kostnað á öðrum sviðum því ég segi fyrir mitt leyti að ef þetta heldur svona áfram þarf ég sennilega á geðhjálp að halda vegna samviskubits og þá þarf ríkisbatteríið að standa straum af þeim kostnaði.

Ég hef áhuga á að heyra frá húsfeðrum/húsbóndum/sambýlismönnum. Hvernig er þetta með ykkur? Eruð þið með nagandi samviskubit yfir ókláruðum verkefnum heima fyrir á meðan þig dundið ykkur í tölvunni eða liggið í makindum yfir fótboltanum og formúlunni?

Blessaðir ferfætlingarnir

Heimilið er að fyllast af dýrum. það er jákvætt á allan hátt... næstum allan hátt. Mæli ekki með þessu fyrirkomulagi við húsmæður og húsfeður sem eru haldnir tuskuæði. Maður þarf að vera hálfgerður sóði til að höndla það sem fylgir svona húshaldi. Að öðrum kosti væri hollast að segja upp vinnunni og starfa heima við þrif níu til fimm. Og ekki fær maður greitt fyrir það. Að undanskildum æskuárunum (og jólamánuðinum ár hvert), er þetta fyrsti veturinn sem ég tek snjóinn fram yfir rigninguna. Ástæðan eru hundarnir á heimilinu. Þegar jörðin er hvít er unun að hleypa þeim út í garðinn og horfa á þá veltast um í fönninni, káta og lífsglaða. Á dögum eins og þessum þegar rignir eins og syndaflóðið sé í nánd er þetta martröð. þeir hendast um grasið sem er eiginlega ekkert gras heldur moldarflag, troða sér á bak við tréin og leita að löngu gröfnum beinum í beðunum. Svo koma þeir hlaupandi, glaðir og kátir með lafandi tungur og brosandi munn og halda að ég sé eins glöð að sjá þá eins og þeir mig. Það er hinn mesti misskilningur. Núna þekja brún loppuför 98% af dökka náttúrusteininum á gólfunum á heimilinu og ég hef ekki minnstu löngun til að taka fram ryksugu, skúringafötu eða nokkuð annað sem tengist þrifum. Ætli ég skelli mér ekki frekar í regngallann, smelli taumunum á hundana og taki þá í göngutúr á malbikinu hér í kring.

Val á sokkum

Er þetta vitleysa í mér eða er þetta dæmigerðasti vetur á Ísalandi frá upphafi? Ég leyfi mér a.m.k. að fullyrða að orðatiltækið ''allra veðra von'' megi rekja til samskonar veðurfars og við höfum orðið vitni að undanfarið. Sennilega til norsks nýbúa árið sautjánhundruðogsúrkál sem stóð gleiðfættur einhvers staðar við Breiðafjörðinn og veifaði heimatilbúinni sveðju í annarri hendi og hrútshorni með heimabrugguðu brennivíni í hinni. Hann gæti hafa sagt eitthvað á þessa leið: Ja hvur andskotinn, aldregi hefði ek dottið til hugar að flytjast búferlum hingað ef ek hefði grunað að á þessu Þórs volaða landi væri ávallt allra veðra von. Svo hefur hann skellt í sig restinni af heimabrugginu, sveiflað sveðjunni og hoggið mann og annan í herðar niður. Að svo búnu skálmað til skógar sem nóg var af þar til hann hjó hann allan niður. Og hér erum við enn með norskt, tyrkneskt, franskt og ég veit ekki hvað, blóð í æðum. Þykjumst hreinræktaðir Íslendingar, harðgerð þjóð sem þolir allt og sérstaklega harða vetur. Samt kemur veturinn okkur alltaf jafn mikið á óvart. Allavega mér.

Dæmigerður morgunn undanfarið: vakna klukkan 7 til að koma yngsta fjölskyldumeðlimnum á fætur og hafa hann tilbúinn tímanlega í skólabílinn sem birtist stundvíslega kl. 07:45. Sólin skín í heiði og það stirnir á hvítan snjóinn í garðinum. Haha hugsa ég. Ég læt ekki blekkjast auðveldlega. Örugglega nístingskuldi, dæmigert gluggaveður og á meðan ég smyr nesti hugsa ég hlýlega til þykku útivistarsokkanna minna. Í þá skal farið í dag. Í þann mund sem ég pakka kæfusamlokunni inn í plastfilmu dimmir skyndilega í eldhúsinu og engu líkara er enn janúar sé enn á lífi. Ég lít út um gluggann og rigningin beljar á rúðunni. Ja hérna. Jæja, nælonsokkar í dag eftir allt saman. Strákurinn hleypur út í skólabíl í hagléli og ég hleypi hundunum inn úr garðinum með rigningardropa í feldinum fyrir framan framfætur en stórar haglélskúlur í skottinu. Það tekur því ekki að skúra loppuför upp af gólfinu í dag. Ég stefni á svarta sokka af húsbóndanum. Þeir eru í réttri þykkt. Þegar stórhríðin skellur á í þann mund sem ég opna sokkaskúffuna hans er kvíðinn yfir sokkavali orðinn svo yfirþyrmandi að mig langar mest til að skríða upp í rúm og breiða sængina upp fyrir haus. Þarf ekki að kanna þetta? Þarf ekki að fá Gallup til að gera könnun?  Eru erfiðleikar við ákvörðunartöku um hverju skal klæðast ástæðan fyrir skammdegisþunglyndi Íslendinga?