Krepputal

 

Getur verið að mín kynslóð og sú næsta á eftir, sé í þann veginn að fá að kynnast alvöru kreppu?

Ekki svona ''ég er blönk'' frasi, þar sem allir hafa samt nóg að bíta og brenna og 2-3 bílar á fjölskyldu. Og 1-5 helgarferðir á ári til Köben og London eru partur af planinu?

Ég er að meina alvöru blankheitum. Þar sem lánin sliga mann og eina ráðið er að selja ofan af sér kofann. Nema bara að vandamálið er að allir hinir eru blankir líka og enginn vill kaupa húsið?

Alvöru kreppa þar sem ég á á hættu að missa vinnunna og standa allt í einu frammi fyrir því að ég hef aldrei á ævi minni vitað hvað það þýddi að vera blönk... fyrr en nú?

Alvöru atvinnuleysi þar sem ''ég fæ mér bara vinnu í Bónus/sjoppu/þrifum ef allt annað þrýtur'' er ekki lengur einfaldasti hlutur í heimi.

Ég verð að viðurkenna að ég er oggupínkuponsulítið áhyggjufull. Ég kann nebblega ekki að spara eða herða sultarólina. Ég trúi því reyndar að ég hafi verið forrík í fyrra lífi. Jafnvel með blátt blóð í æðum. Hvaðan ætti ég annars að hafa þennan einstaka hæfileika til að eyða peningum. Á því sviði er ég snillingur.

 

Trampólín og grindarbotnsvöðvar

 

Mamma koddu á tampólín, kallaði Sá Einhverfi í sífellu á laugardaginn.

Veðrið var eins og það gerist best hér á klakanum og ég sat úti á palli með bók í hönd. Það gerist ekki oft þessa dagana (mánuðina) að ég finni í mér eirð í slíkt.

Ekki núna Ian, svaraði ég jafn oft.

Kannski seinna, svaraði stráksi. Rosalega flottur.

En hjá honum getur ''seinna'' verið hvenær sem er. Því liðu ekki nema tvær mínútur þar til hann byrjaði aftur: mamma, koddu á tampólín.

Röddin svo björt og yndisleg.

Og á trampólín fór konan. Hoppaði af lífsins sálarkröftum. Trúið mér, það bætir, hressir og kætir. Við hvíldum okkur inn á milli, Sá Einhverfi og ég. Lögðumst niður hlið við hlið. Samanflækt á fótleggjunum og nutum sólarinnar.

Svo hófst fjörið á nýjan leik.

Ég komst að því að trampólín er hið eina sanna tæki til að þjálfa upp grindarbotnsvöðvana. Besta og áhrifaríkasta leiðin er að finna sér slíkt tæki þegar ykkur er mál að pissa og hoppa hoppa hoppa.... Ef grindarbotnsvöðvarnir eru ekki spenntir þá bara pissið þið á ykkur.

Einfalt og áhrifaríkt.

Ditten og datten

 

Ég átti fund með Ritstýrunni í hádeginu í dag. Það gekk vel og bókin tekur sífellt meiri mynd á sig í hausnum á okkur. Það er góð tilfinning.

Ég dreif mig svo aftur í vinnuna því þar var verið að grilla bleikju og Meistari Mikki stóð við grillið. Ég kom síðust að borðinu og það má segja að akkúrat mátulegur skammtur hafi beðið eftir mér. Fólk tók hraustlega til matar síns, enda bleikjan ekkert slor hjá grillmeistaranum. Og sætu kartöflurnar voru algjört lostæti.

Menn voru svo upprifin af matnum að Meistari Mikki sendi uppskrift og eldunaraðferð í tölvupósti á okkur öll og kemur hér sá póstur óbreyttur. Kópí-peist bara:

Sætkartöflusallat:
>> Saxa sætkartöflu (skræla fyrst of coz) 2 stórar (m.v. 4 bumbur)
>> Saxa  kúrbít x2
>> Saxa einn rauðlauk ekki of smátt
>> Furuhnetur (...eða hezlehnetur a-la Pétur Jakob)
>> Setja allt í tvöfaldan álpappír og bretta upp á hliðarnar  (eða álbakka)
>> Hella slatta af ólífuolíu yfir allt (helst exta virgin)
>> Krydda með einhverju góðu kryddi (t.d. fire-up frá Cape-and-spice company)....og hræra öllu saman
>> Leggja bakka á sjóðandi heitt grill og grilla ca. 30 mín þar til sætkartöflur eru orðnar mjúkar, hræra nokkrum sinnum í þessu meðan grillað


Bleikjan (Sama uppskrift og í fyrra):
> Leggja bleikjuflökin á álpappír, roðið snýr niður.
> Smyrja mango chutney sósu yfir
> Hella smá sojasósu yfir flökin
> Strá lítið af söxuðum hvítlauk
> Leggja álpappír yfir og loka
> Setja á sjóðandi heitt grill (6 mín fyrir lítil flök, 10 mín fyrir stór flök - ALLS EKKI GRILLA OF LENGI)
> Opna álpappírinn þegar búið að grilla rúmlega helminginn af tímanum



SKORA NÆST Á GUNNAR AÐ GRILLA FYRIR OKKUR HUMAR FRÁ WESTMAN-ISLANDS !!!!!!!!!!!!!!!

Ef áskoruninni verður tekið og svo skorað á einhvern annan... og svo koll af kolli... þá líst mér ekki á aðhaldið ma'r.

-----

Á meðan ég átti mína vanalegu stund á rúmstokk Þess Einhverfa í kvöld, lágu bæði Viddi og Grímur-Perla til fóta hjá honum. Stráksi reis margoft upp á olnbogana til að virða þá félaga fyrir sér og ánægjusvipurinn sagði allt sem segja þarf. Hann nýtur þess svo mikið að hafa dýrin í kringum sig.

Nú sit ég hér í stofunni og það er opið út á pall. Tréin bærast aðeins í golunni og það er rökkur úti.

Ég kann vel við rökkrið. Líkar vel akkúrat þessi tími ársins þar sem aðeins er farið að dimma aftur án þess að það verði kolniðamyrkur. Væri alveg til í að hafa þetta svona allan ársins hring.

Uppi snörlar í Unglingnum. Hann virðist hafa náð sér í kvef og hálsbólgu á miðju sumri og var ansi slappur í dag. 

Gelgjan er að pakka niður. Ætlar út úr bænum um helgina með Viðhenginu og fjölskyldu. Á milli þess sem hún raðar tuskum í tösku sprangar hún um með púða eða eitthvað annað dótarí, innan undir náttbuxum og bol og virðist vera vel yfir kjörþyngd. Kom mér til að hlæja með litlum leikþætti hér áðan.

Bretinn var að koma inn úr dyrunum. Fór golfhring í Þorlákshöfn. Svo hann skuldar mér nudd.

 

Er skammast rétta orðið?

Elska þetta komment sem ég fékk við síðustu færslu:

Væri til í svona bol eða peysu sem stæði á "Ekki tala við mig, ég er einhverfur og þoli þig ekki"

Myndi alltaf setja minn í peysuna í þau fáu skipti sem hann fær að fara með mér í búðir :=)

Minn öskrar á ókunnuga sem yrða á hann nefnilega, svo fær mamman svona svip frá viðkomandi .... þú veist hvernig svip !!!!

Sif... (IP-tala skráð) 16.7.2008 kl. 01:53

 

Takk Sif. Veit að þetta getur ekki verið gaman fyrir þig, en ég grét úr hlátri við lesturinn. Já, ég veit hvernig svip þú ert að meina. hehe.

Einhverju sinni hélt Sá Einhverfi uppi stuðinu í biðröð á pizzastað. Það eina sem ég gat gert var að vona að hann héldi leikatriðunum sínum lágstemmdum. Fólk átti erfitt með að láta vera að stara á okkur. Fyrst þetta augnaráð á drengnum... og svo færist það hægt og bítandi yfir til mín. Breytist úr undrun og vantrú í rannsakandi. Verið að kanna mín viðbrögð. Athuga hvort ég sé kannski jafn skrýtin og barnið.

Þetta er alltaf bráðfyndið eftir á en ansi nail biting á meðan á því stendur.

Þýðir það að maður skammist sín? Ég skammast mín ef ég skammast mín fyrir krakkann. Ég sem er alltaf að predika að við þurfum ekki öll að vera eins. Sennilega væri nær lagi að segja að við vissar kringumstæður fari ég hjá mér. Og það þýðir auðvitað að ég láti á mig fá hvað aðrir hugsa.

Annars er fátt yndislegra en einlægni barna. Og einlægni þeirra getur stundum komið manni í bobba.

Komma so... deila sögum um illa uppöldu börnin ykkar sem urðu ykkur til skammar á einhverjum tímapunkti í lífinu.

 

 

I'm autistic. What's your excuse?

 

Þið eruð nú meiri krúttlingarnir, öll sömul. Takk fyrir allar fallegu kveðjurnar út af Tinnu. Það var líka svo gaman að fá sögur af kisunum ykkar.

Tinna verður brennd. Við fáum svo öskuna og ætlum að jarða hana í garðinum hjá okkur. Það er huggun harmi gegn. Gelgjan var harðákveðin í að fá að sjá Tinnu áður en hún yrði brennd og Bretinn fór því með dóttluna sína upp á Dýraspítala í dag.

Ég var við öllu búin þegar þau komu til baka, en Gelgjan virkaði sáttari. Þess utan fékk hún hálsólina hennar Tinnu og ber hana nú sem ökklaband. Aftur heyrist því í 3 bjöllum á hlaupum um húsið... þ.e. Gelgjunnar og svo Elvíru og Gríms.

Anna Ólafs, þessi elska, sendi mér helling af myndum í dag af Tinnu og kettlingunum, í tölvupósti. Myndirnar tók hún síðasta sumar, þegar hún kíkti hér í kaffi. Takk Anna, þær eru alveg hreint yndislegar.

Sá Einhverfi leikur við hvern sinn fingur þessa dagana og virðist hreinlega vera að springa af kátínu. Sennilega finnur hann sjálfur hvað það er sniðugt að tala og tjá sig. Gerir allt svo einfaldara.

Læt fylgja hér mynd af honum sem ég tók í síðustu viku. Hann er svo sætur í bláu krakkinn.

Það má segja að ég hafi skemmt mér vel þegar ég skoðaði myndina eftir á og sá hvaða partur af textanum á bolnum birtist á myndinni... en ég er nú líka svo biluð. En ég tek fram að ég keypti ekki þennan bol vegna þess að það stendur ''Weird'' á honum. Reyndar stendur ''weird blue beetle''

 

 

 

 

 

 

en það eru til bolir eins og til dæmis þessi hérna sem mér finnast assgoti góðir:

 

 

 

 

 

Annars fékk ég einhvern tíma sendar upplýsingar um vefsíðu, þar sem hægt er að panta alls konar svona krúttlega boli, með einhverjum texta á í sambandi við einhverfu. Ég man ekki hver sendi mér þessar upplýsingar og auglýsi hér með eftir þeim.

Tinna er öll

 

Hún Tinna, litla pervisna læðan okkar, er dáin. Hún varð ekki nema tveggja ára.

Fyrir tveimur árum bjargaði Kári frændi pínulitlum kettlingi frá drukknun. Sennilega hefur einhver ætlað að losa sig við hann því Kári veiddi hana upp úr vatni einhvers staðar norður í landi.

Ég féll í stafi þegar ég sá kisuna. Augun voru risastór í litla andlitinu og ég ættleiddi hana á punktinum. Gelgjan valdi henni nafnið Tinna.

Tinna hélt alla tíð grönnum vextinum þrátt fyrir að ala af sér 3 kettlinga. Af þeim búa tveir hér enn, og þeir óxu mömmu sinni yfir höfuð strax á fyrstu mánuðunum. Síðan hafa þeir lítið gert annað en að fitna og voru undir það síðasta eins og ljón við hlið móður sinnar.

Tinna er blíðasti köttur sem ég hef kynnst og hef ég þekkt þá nokkra. Hún var óspör á þvott... snyrti kettlingana, jafnt sem aðra fjölskyldumeðlimi. Þar á meðal Vidda vitleysing. Oft lágu þau tvö saman sofandi á mottunni hér í holinu. Tinna á milli framlappanna á Vidda, eða þá að hún hvíldi höfuðið á öðru læri hans.

Á hverju kvöldi, þegar við Bretinn gerðum okkur líkleg til að fara upp á loft og leggjast til svefns, hljóp hún inn í svefnherbergi og beið eftir okkur. Það voru svo fastir liðir að hún skreið undir sæng hjá mér í svolitla stund áður en hún fann sér svo svefnstað ofan á sæng Bretans þannig að þau ''spúnuðu''. Yfir nóttina flakkaði hún svo á milli herbergja og endaði yfirleitt til fóta hjá Gelgjunni.

Enginn annar köttur hefur nokkru sinni þolað Þeim Einhverfa að strjúka sér aftur á bak og áfram og til beggja hliða með þéttum og oft á tíðum óvarlegum handtökum.

Bara að sitja hér við tölvuna og skrifa þessi orð fær mig til að sakna hennar sárt. Hún var vön að koma og kíkja á skjáinn hjá mér. Trufla mig við skrifin með því að bora litla höfðina í lófann á mér og heimta gælur. Svo sleikti hún á mér hendina til að sýna að henni þætti vænt um mig.

Um síðustu helgi fórum við að sakna Tinnu og spyrja krakkana hvort þau hefðu orðið vör við hana. En ekkert bólaði á Tinnu. Í dag fékk Bretinn símtal frá Kattholti, sem lét vita að litli kroppurinn lægi lífvana á Dýraspítalanum í Víðidal. Það var keyrt á hana. Einhver góðhjörtuð sál tók hana upp úr götunni og kom henni í réttar hendur. Ef sá aðili mögulega les þetta, vil ég þakka honum innilega fyrir.

Mörgum er illa við ketti. Vegna fuglalífsins skil ég það. Margir geta ómögulega skilið að hægt sé að taka ástfóstri við þessi dýr. Auðvitað erum við ekki öll eins. En þessari fjölskyldu þótti innilega vænt um Tinnu sína.

Gelgjan er búin að eiga sérstaklega bágt í kvöld. Ég fór inn til hennar þar sem hún hafði lokað sig af og settist á rúmstokkinn. Sagði fátt, enda lítið hægt að segja.

Hún horfði á mig rannsakandi í svolitla stund og sagði svo: Er þetta erfitt fyrir þig?

Ég kinkaði kolli.

Afhverju gráta fullorðnir aldrei? spurði hún

Ég er búin að gráta, svaraði ég.

Hún vildi vita hvenær. Eins og hún þyrfti fullvissu um að Tinnu yrði saknað. Að þetta skipti máli fyrir okkur öll.

Ég sagði Þeim Einhverfa frá þessu. Vissi samt að hann myndi ekki skilja það.

Ég kallaði á hann þar sem ég sat í eldhúsinu og tók í hendina á honum. Tinna... byrjaði ég.

Tinna, sagði hann og leit í kringum sig.

Tinna kemur ekki heim aftur Ian.

Ekki heim, endurtók hann

Tinna er dáin.

Dáin, sagði Sá Einhverfi með áherslu og sleit sig lausan. Svo náði hann sér í tússpenna til að merkja við á dagatalið. Setti kross yfir mánudaginn. Enda sá dagur að renna sitt skeið. Eins og líf Tinnu.

Ég brosti út í annað og horfði á afturenda kettlinganna risavöxnu, þar sem þeir stóðu við matardallana sína og hökkuðu í sig matinn eins og þetta væri síðasta kvöldmáltíðin. Algjörlega áhyggjulausir... eins og ekkert hafi í skorist.

Ég velti því fyrir mér hvort þeir muni sakna hennar eins og við gerum.

 

 

Tinna með einn af kettlingunum sínum

 

Ekki heppileg fyrirmynd

Eitt kvöldið við matarborðið tók Sá Einhverfi upp á því að grípa með báðum höndum utan um hálsinn á sér, eins og kyrkingartaki og hrista sig. Það kurraði í honum og hann gaf frá sér eitthvað sem líktist köfnunarhljóði.

Okkur Bretanum stóð ekki á sama þó að uppátæki krakkans kæmu okkur til að hlæja eins og svo oft áður. Ég stoppaði hann af og hann hló hátt að eigin fyndni.

En næst þegar ég leit á hann, lá hann fram á matarborðið og hvíldi hægri vanginn á matardisknum.

Hvað ERTU að gera Ian?, sagði ég furðu lostin. Velti því fyrir mér hvort krakkinn væri svona þreyttur.

Hann leit upp og glotti. Hrúga af hrísgrjónum skreyttu á honum kinnina og hann var bara ánægður með það.

Eins og stráksi getur nú hagað sér furðulega þá erum við farin að sjá að allt sem hann gerir á sér fyrirmynd eða tilgang.

Eftir matinn sátu krakkarnir og horfðu á Simpson á DVD og þar sáum við á atriði Þess Einhverfa endurtekið. Homer grípur báðum höndum um háls Barts í æðiskasti. Það verður til þess  að hálsinn á Bart lengist og mjókkar þar til hann verður  eins  og gúmmíslanga. Þá heldur aumingja Bart ekki höfði lengur og skellur á andlitið ofan í matinn sinn.

Ég er viss um að fátt myndi gleðja Þann Einhverfa meira, en ef Bretinn fengist til að taka hann hálstaki og segja grimmdarlega: You little...... eins og Homer gerir. Þá þyrfti guttinn ekki að vera með solo atriði, heldur gæti leikið þetta almennilega.

Simpson fjölskyldan er ekki heppileg fyrirmynd.

Tískuvitund Þess Einhverfa

 

Ég held ég hafi fengið að upplifa það í dag að sjá tískuvitund Þess Einhverfa fæðast.

Í morgun neitaði hann að fara í buxur sem ég bauð honum. Buxur sem hann hefur átt lengi og margoft notað.

Þetta var ekki þetta týpíska reiða og æsta NEI, heldur róleg og yfirveguð höfnun á flíkinni. Ég stóð hugsi svolitla stund en ákvað að sjá hvert þetta leiddi okkur og náði í aðrar buxur. Hann fór í þær þegjandi og hljóðalaust.

Seinnipartinn ákvað ég að setja í þvottavél og þar sem hæfileikar mínir sem húsmóður liggja einmitt í þvottahúsinu þá var ekki miklum óhreinum þvotti fyrir að fara. Sá Einhverfi var í polobol sem ég festi kaup á í GAP í UK og ég vildi henda honum í vélina, sem var ekki meira en hálf.

Ég keypti bolinn algjörlega upp á von og óvon, því eins og allir vita eru polobolir með kraga og tölum. Það hefur ekki fallið í kramið hjá Þeim Einhverfa hingað til. Ó nei. Einfaldir bolir er það eina sem hefur verið samþykkt. Og hverskyns langermabolir koma ekki til greina.

En polobolurinn varð algjört hit og er nú uppáhalds.

Og nú neitaði Sá Einhverfi að fara úr honum svo ég gæti þvegið hann. 

Ef þú ætlar að fara í þessum bol í Vesturhlíð á morgun, sagði ég, þá verðurðu að leyfa mér að setja hann í þvottavélina núna.

Mér til mikillar gleði fór hann úr bolnum. Hvort það var gagngert til að geta mætt hipp og kúl í Vesturhlíð í fyrramálið, veit ég ekki. En það gæti allt eins verið, hann kemur sífellt á óvart, gormurinn minn.

Og mér datt í hug að bjóða honum stutterma skyrtu af Bretanum. Og í skyrtuna fór hann. Ég hef ALDREI fengið að klæða hann í skyrtu. ALDREI.

Á meðan ég setti í þvottavél fór hann úr skyrtunni, fann sér stuttermabol, klæddi sig í hann og fór í skyrtuna utan yfir. Fannst greinilega vanta eitthvað upp á stílinn.

Gelgjan hoppaði upp og niður af kæti, rauk svo upp á loft og kom aftur niður með bindi. Mér var allri lokið þegar við fengum að setja bindi á krakkann og hann skoðaði sig rogginn í spegli.

Bindið fékk reyndar ekki að sitja lengi á sínum stað, en hann pældi allavega í þessu. Gaf því séns.

Það var með herkjum að ég náði honum úr skyrtunni eftir að hann var kominn upp í rúm. Nú er bara að sjá hvort hann velur  í fyrramálið: skyrtuna af Bretanum eða polobolinn.

 

Gin og tónik, Söngvaborg og kónguló

Ég vaknaði mun betur upplögð í morgun og það bestnaði bara þegar leið á daginn. Sennilega er það vegna þess að þið eruð bestust. Ég hef legið í kasti yfir sumum sögunum sem þið skelltuð inn í kommentakerfið hjá mér. Takk kærlega fyrir mig.

Núna sit ég hér með rótsterkan gin og tónik sem Bretinn blandaði ofan í mig. Ég held að hann vonist til þess að ég drepist fyrir matinn. Hann ætlar að grilla borgara ofan í okkur og fær náttúrlega fleiri ef ég verð ekki hæf til borðhalds.

Sá Einhverfi situr / stendur fyrir framan sjónvarpið og Söngvaborg (allar útgáfur) endurómar hér veggja á milli.

Hann syngur hástöfum með og það er svoooo skemmtilegt að hlusta og horfa á. Þessar DVD myndir hafa fylgt okkur í mörg ár og það er svo greinileg framför hjá orminum. Bæði hvað varðar framburð á texta og svo tóneyrað hans. Sumt er auðvitað út úr kú og er svakalega krúttlegt.

Annað sem gleður er að hann horfir beint á okkur og syngur hátt og vandar sig. Hann VILL fá komment á sönginn sinn. Er að sýna sig.

Í gær stóð hann upp á svölum og virti fyrir sér risastóran kóngulóarvef með einni feitri hangandi í honum miðjum. Leit svo á mig og sagði hátt og skýrt: SJÁÐU

Einhvers staðar stendur að einhverfir leiti ekki eftir viðurkenningu og deili hvorki upplifun né hlutum með öðrum. Hann afsannar hverja ''regluna'' á fætur annarri þessi gaur.

 

Neyðarlegar sögur af öðrum

 

Þið eruð inspiration með allar sögurnar í athugasemdarkerfinu við færsluna hér á undan.

Mér detta í hug tvær sögur. Þetta eru sögur frá Ellisif vinkonu. Vona að ég fari rétt með þetta, það eru fjölda mörg ár síðan.

Ellisif var að vinna í skóbúð ofarlega á Laugaveginum og hitti auðvitað alls konar fólk. Einu sinni voru þau með lauka sem skreytingar í útstillingargluggunum. Inn ráfaði gamall maður og vildi fá upplýsingar um laukinn.

Gamli maðurinn: (lesist með tannlausri röddu): hvað kostar kílóið af lauk hjá þér?

Ellisif (ung, saklaus (hmmm) og yfirmáta elskuleg): Þetta er nú bara svona gluggaskeyting hjá okkur.

Gamli maðurinn (reiðilegur með tannlausa munninn sinn): Hvaða andskotans vitleysa er þetta eiginlega.

Svo var hann farinn, hristandi hausinn yfir ruglinu í nútímanum. Laukur í glugga í skóbúð! Ekki nema það þó.

-----

Svo var það huggulega konan sem kom inn í skóbúðina og ráfaði á milli rekka og virti fyrir sér úrvalið.

Ellisif fylgdist með henni og þegar konugreyið sneri í hana baki sá Ellisif að eitthvað hékk aftan á henni frá mitti og niður á miðja kálfa. Engu líkara var en konan væri með skott.

Við nánanri eftirgrennslan sá Ellisif að þetta voru nælonsokkabuxur. Hún átti í innri baráttu. Hvernig átti hún að koma orðum að því við konuna að hún væri með dinglandi sokkabuxur utan á sér? kannski var konan eitthvað undarleg og hafði valið þetta outfitt af kostgæfni. En á hinn bóginn var líklegra að konan væri jafn eðlileg og hún leit út fyrir að vera og kærði sig lítt um að ganga Laugaveginn í þessari múnderingu.

Unga Ellisif tók þá ákvörðun að vekja athygli konunnar á þessu.

Heyrðu fyrirgefðu, sagði hún feimnislega. Þú ert með sokkabuxur aftan á þér.

Ha sagði konan og var eðlilega ekki alveg með á nótunum. En þegar hun sá hvers kyns var rak hún upp óp. Jesús minn, þær hafa hangið einhvern veginn fastar á buxunum mínum þegar ég fór í þær í morgun.

Svo þakkaði hún öllum góðum vættum fyrir að hafa komið á bílnum sínum og meira að segja fengið stæði nokkuð nálægt búðinni. Ekki nema örfáir metrar sem hún hafði spásserað um með nælonsokkabuxur aftan á rassinum.

----

Einnig man ég eftir sögum af ömmu, gamallar skólasystur minnar og vinkonu.

Ömmu hennar var einkar lagið að lenda í neyðarlegum atvikum.

Eitt sinn var hún í leikhúsi og sveif á konu sem hún kannaðist svo ofboðslega vel við. Kom henni þó ekki alveg fyrir sig.

Komdu sæl og blessuð sagði hún hjartanlega og hristi hönd konunnar upp og niður. Konan var víst nokkuð stíf og tók ekki undir þessa kumpánlegu kveðju.

Þetta var þá forsetafrú Íslands (eiginkona Kristjáns Eldjárns) sem var þarna stödd ásamt manni sínum og þær þekktust ekki baun.

Þessi sama amma var líka eitt sinn stödd í biðröð við búðarkassa þegar var bankað í bakið á henni. Einhver góðviljaður vildi benda henni á að það stóð herðatré upp úr hálsmálinu hennar. Henni hafði greinilega legið mikið á að komast í kápuna og láðst að fjarlægja herðatréið.