Familí C-J slakar á í sveitinni

 

Mánudaginn í síðustu viku hófum Bretinn og ég að hlaða station bílinn fyrir sumarbústaðarferðina.

Bretinn var búinn að staglast á því í tvo daga að við yrðum að fara á 2 bílum því við ætluðum að taka svo mikið af drasli með okkur.

Ertu brjálaður, hvæsti ég á hann. Heldurðu að ég láti það fréttast að það þurfi tvo bíla undir dótið sem fylgir 2 fullorðnum og 2 krökkum í 4-5 daga. Heilu fjölskyldurnar fara í útilegur og hringferð um landið og koma öllu sínu fyrir í skotti á VW. Af og frá. Eitt stykki station bíll dugar og hana nú.

Ég var grimm á svip og ansi viss í minni sök.

En ég varð heldur betur að láta í minni pokann. Játa mig sigraða. Ég hafði svoooo rangt fyrir mér. Gamla station beyglan var drekkhlaðin af töskum með fatnaði fyrir heila kommúnu, pappakössum með mat fyrir 20 manns, einu DVD tæki og einu stykki 14" sjónvarpi að ógleymdum öllum VHS spólunum og DVD diskunum.

Golfsett Bretans tók svo upp plássið í Yaris-num. Og Viddi Vitleysingur.

Og svo tættum við í austurátt. Fallegur bústaður að nafni Hálsaskógur beið okkar. Umkringdur rjóðri með útsýni yfir Heklu. Sannkölluð afslöppunarparadís.

Og það er nákvæmlega það sem við gerðum þarna í 5 daga; slöppuðum af.

Við fórum líka í berjamó. Og þurftum ekki að fara langt. Kjarrið umhverfis bústaðinn var þakið bláberja- og krækiberjalyngi og með hjálp Gelgjunnar og Þess Einhverfa söfnuðust nákvæmlega rétt magn af berjum til að nota út á skyrið á morgnana.

Gelgjan fór í reiðtúr og Bretinn sló nokkrar golfkúlur. Sá Einhverfi skrifaði heilu ritgerðirnar og svamlaði í heita pottinum. Ég féll næstum um staflana af eldgömlum tímaritum og lærði ansi margt á stuttum tíma; hvernig á að daðra án þess að fara yfir strikið, hvaða stellingu er best að sofa í til að minnka líkurnar á hrukkum, hvaða dýr ég var í fyrra lífi, hvað brasilískt vax þýðir í raun og veru og fleira sem er bráðnauðsynlegt fyrir konu á mínum aldri að vera meðvituð um.

Við fórum líka í vatnsstríð þar sem Bretinn var króaður af inni í áhaldageymslu af Gelgjunni. Til allrar óhamingju fyrir hana hafði Bretinn aðgang af hinum ýmsu hlutum í geymslunni og birtist skyndilega í dyrunum með fulla fötu af ísköldu vatni sem hann skvetti yfir hana þar sem hún stóð á sundbol og átti sér einskis ills von.

Sá Einhverfi tók þátt í vatnsstríðinu þó af veikum mætti væri. Í hvert skipti sem stuttermabolurinn hans fékk skerf af bunu vildi hann fara inn og skipta um bol. Það endaði með því að allir ofnar voru skreyttir eilítið rökum tuskum af Þeim Einhverfa.

Viddi Vitleysingur var sá lakasti af öllum. Hann flúði langar leiðir um leið og einhver beindi að honum vatnsbyssu.

Hann opinberaði sitt litla hjarta enn frekar þessa vikuna og tengdist það bröttum stiga upp á svefnloftið. Hann má þó eiga það að á 2 dögum hleypti hann í sig nægum kjarki til að komast upp stigann af sjálfsdáðum. En niðurferðin var allt önnur ella. Við urðum að taka hann undir handlegginn eins og hvern annan kjölturakka og bera hann niður. Allir fjórir fæturnir stóðu beinstífir út í loftið og maður gat fundið litla hundshjartað ólmast í brjóstinu á honum.

Fyrstu skiptin var ég dauðhrædd um að hann tæki upp á því að láta bununa standa út úr rassgatinu eins og hann gerði eitt sinn er við vorum að reyna að klippa á honum klærnar. Já hann er enginn Ríkharður Ljónshjarta hann Viddi.

Unglingurinn og kærastan kíktu á okkur í tvo daga og annað kvöldið var spilað Actionary með tilheyrandi hlátri en líka reiði- og pirringsköstum. Það er alls ekki gáfulegt að hafa hjón eða pör í sama liði.

Ég var mest móðguð þegar Bretinn skildi ekki kolkrabbann minn. Hreyfingarnar sem ég framkallaði með höndum og fótum hefði átt að kveikja á perunni hjá hverjum sem er.... vil ég meina.

Í sjónvarpinu á svefnloftinu sá ég landsliðið í handbolta spila tvo leiki í Kína-landi og brást illa við þegar hausinn á Bretanum gægðist eitt skipti upp um stigaopið eingöngu til að setja eitthvað út á spilerí minna manna. Hann sá þann kost vænstan að láta hausinn hverfa aftur áður en hann fengi að fjúka. Kellingin var meira en lítið æst.

Á þriðja degi spurði Sá Einhverfi: heim?

Ha? sagði ég. nei, ekki heim strax.

Heim kannski bráðum, sagði hann þá.

Þessu staglaðist hann á þó hann virtist ekki vera ósáttur þar sem við vorum.

En honum leið betur þegar ég gat sagt honum að við færum heim á laugardag. Þá var kominn fastur punktur í tilveruna hjá drengnum.

Og um leið og byrjað var að pakka niður á laugardeginum og bera út í bíl (ana) þá rauk hann út og inn í bíl. Spennti á sig beltið. Sat þar á meðan var verið að ganga frá og þrífa bústaðinn.

Það var greinilega kominn tími til að halda heim. Þar er alltaf best að vera þó að tilbreyting sé kærkomin.

 

Allir á lífi

 

Family C-J komin til byggða á ný. Við sem sagt.

Allir með púls... missterkan þó. Það sem bjargar sambúð minni og Bretans eftir viku fjarri menningunni, er sú staðreynd að ég sný aftur til vinnu þessa viku en hann verður í fríi.

Smáatriðin birt seinna.

Ég verð að forða mér til rekkju því klukkan er orðinn Ísland-Egyptaland. Valtýr Björn er kominn á skjáinn. Ef ég yfirgef ekki svæðið NÚNA er ansi hætt við því að ég ílengist fyrir framan kassann. Must go to sleep must go to sleep must go to sleep must go....

Lifir fjölskyldan þetta af?

Hér stendur sumarbústaðaferð fyrir dyrum. Og það er nú alveg með ólíkindum hvað þetta getur verið flókið. Allavega hjá þessari fjölskyldu.

Upphaflega stóð til að við færum öll, ásamt kærustu Unglingsins og Viðhengi Gelgjunnar. Viddi vitleysingur líka þó að kettir og naggrís yrðu að vera eftir heima.

Skyndilega stöndum við frammi fyrir því að unga parið er að ''beila'' á okkur og Viðhengið líka. Og nú sitjum við Bretinn uppi með einhverfan gaur sem segir ''nei nei ekki sumabústa'' og Gelgju sem segir ''Ohhhhh það verður ekkert að gera þarna''.

Hún virðist líka hafa áhyggjur af því að Bretinn og ég séum langt frá því að vera liðtæk í að ''halda á lofti''. Þ.e. bolta.

Og þó að ég segi ekkert upphátt (nema við Brynju vinkonu) þá hugsa ég á svipuðum nótum; hvernig munum við fúnkera sem fjölskylda fjarri nettengingu, tölvu, stöð 2, trampólíni....

Já, það er alveg ljóst að enginn í þessari fjölskyldu er náttúrubarn. Sjáum ekki fyrir okkur langa göngutúra þar sem lesið er í laufin á trjánum og skordýrin rannsökuð.

Verð að viðurkenna að það var hálfgert sjokk þegar þessar hugsanir byrjuðu að leita á mig.

Brynja vinkona benti mér á ljósa punktinn í þessu. Hugsaðu þetta sem spennandi könnunarleiðangur, sagði hún. Munuð þið.. eða munuð þið ekki... lifa þetta af.

hahaha já já voða fyndið Brynja mín.

---------------------------------

Annars var ég að lesa svo assgoti áhugaverða færslu. Kíkið á hana. Ég held að allir hafi einhverja skoðun á málefninu.

 

Sól seinna

 

Það er byrjað að kólna. Finnið þið það?

Sem aftur þýðir að Sá Einhverfi fær ekki að fara á stuttbuxum út í rútu á morgnana. Og það er hann ekki ánægður með. Undanfarnar vikur hefur hann verið alsæll með bera leggi og í strigaskóm. En hettupeysan og derhúfan eru ómissandi.

Í morgun áttu drengur og faðir í útistöðum í buxnamálum, en Bretanum tókst þó að fá krakkann til að fara í síðbuxur.

Þegar ég hengslaðist svo niður til þeirra eftir andlitspörslun (sem tekur alltaf lengri og lengri tíma) rek ég augun í það að stráksi er í öfugum buxunum. Það hvarflaði að mér að sleppa honum þannig út. Viss áhætta að láta hann fara úr buxunum. Ekki víst að hann fengist í þær aftur.

En ég tók þá ákvörðun að mér finndist það ekki mjög smart að láta drenginn mæta svo öfugsnúinn í Vesturhlíð. Þetta hafðist allt á endanum en ekki fyrr en við Bretinn lofuðum upp í ermina á okkur: 

Sól seinna, heimtaði Sá Einhverfi

Og við héldum það nú aldeilis.

Flautandi fífl

Ég gerðist næstum því sek um ofbeldi í umferðinni í gær. Fann allt í einu til samkenndar með fólki sem tjúllast á götunum í Bandaríkjunum. Red neck týpan sem teygir sig í haglarann í aftursætinu og tæmir hann á nokkrum sekúndum.

Ég keyri alla jafna sömu leið heim úr vinnu dag hvern. Á vissum stað legg ég mig í líma við að hleypa alltaf 1-2 bílum af afrein, þ.e. hægi á mér og gef séns.

Í gær var 3. skiptið í röð sem ég keyri þessa leið, sem var flautað á mig. Fjandinn hafi það, bíllinn fyrir aftan mig flautaði á mig vegna þess að ég tafði hann um um það bil 5 sekúndur. Rétt á meðan ég hleypti einum bíl inn á akbrautina.

Allt er þegar þrennt er, stendur einhvers staðar og ég var ekki vel fyrirkölluð. Það munaði mús í megrun að ég stoppaði gamla ryðdallinn minn, þar og þá, og stigi út úr bílnum, til að eiga orð við kvennsuna sem ók flautandi jeppanum. En ég gerði það ekki. Sem betur fer. Hefði mögulega gerst sek um ofbeldi. Allavega munnlegar svívirðingar. Þær hrundu svo sem út úr mér en náðu engum eyrum nema mínum eigin. En ég sneri mér við á mjög svo ógnandi hátt og fórnaði höndum framan í kellu. Hún hefur örugglega verið skíthrædd...

Getur einhver sagt mér hvað er málið? Afhverju leggst fólk á flautuna við svona tækifæri? Er það út af því að það er með einhvern dauðvona í bílnum hjá sér? Eða veit það hreinlega ekki að það er til eitthvað sem heitir að gefa séns í umferðinni.

ARGH

 

HALLÓÓÓÓÓ

 

Ég er uppáhalds hjá Þeim Einhverfa þessa dagana.

Mamma sjáðu. Mamma koddu strass. Mamma koddu a hoppa á tampólí. Mamma ekki fara. Mamma mamma mamma.....

En hann vildi ekki tala við mig í síma í dag, frekar en fyrri daginn.

Ég hringdi heim til að láta Bretann vita að ég myndi stoppa í Nóatúni á leiðinni. Sá Einhverfi svaraði í símann (ef svara skyldi kalla) dabbadabbadibbidíbaddabúddadibb-dibb-dibb-dibb

Ian IAN IIIIIAAAAN þetta er mamma. Hvað segirðu gott?

Eina svarið sem ég fékk var: hallóóó hallóóó.

Ian, þetta er mamma. Segðu hæ. IIIIIAAAAAAN!

en krakkaskömmin hélt áfram að láta eins og enginn væri á hinum enda línunnar: Halló halló.... HAAAAAAAAALLÓÓÓÓÓ

svo henti hann frá sér símtólinu án þess að skella á og ég heyrði það renna langar leiðir... sennilega á borðplötu.

Ég varð því að hringja í gemsann hjá Bretanum til að ná sambandi við einhvern á heimilinu. Einhvern sem talar sama tungumál og ég.

 

Kíkið á þetta

 

Ég er vanvirk í dag

 

Þegar ég leit út um gluggann í morgun fékk ég þessa undarlegu tilfinningu. Lognið á undan storminum, hugsaði ég áður en ég vissi af. Hef ekki hugmynd um hvað það þýðir. Vona að þetta hafi verið veðurfarslegar pælingar, fremur en að ég sé að öðlast spádómsgáfu á gamals aldri.

Fór í klippingu í gær og kom út með stutt hár. I know.. shocking isn´t? Mér bregður í hvert skipti sem ég lít í spegil.

Tók mér sumarfrísdaga í gær og í dag til að einbeita mér að bókinni. Gekk mjög vel í gær en er eiginlega bara lömuð í dag. Vanvirkur í mér heilinn. Hlýtur að hafa eitthvað með veðrið og hitann að gera.

Ég er ein í kotinu. Bretinn og Unglingurinn báðir að vinna. Gelgjan á reiðnámskeiði og Sá Einhverfi unir hag sínum í Vesturhlíð.

Það er næstum því of hljótt.

 

Góði Guð....

......................................................... ............ ............... ................. ............... .............. ............... ......... ....................... ................... ................ ............... ................. .............. ........... .............. ............ .........

Góði Guð

ef þú getur ekki gert mig mjóa, gerðu þá alla vini mína feita.

Amen.

Við sýnum öll meira eða minna af okkur áráttukennda hegðun eða þráhyggju í einhverri mynd

 

Þegar ég var krakki  átti ég til hegðun sem er ekki ''alveg normal''. Sennilega vott að einhverfu að finna þar.

Ef ég t.d. sá kókflösku eða annað rusl nokkrum metrum fyrir framan mig þar sem ég var á rölti, þá hugsaði ég: á ég á ég ekki á ég á ég ekki að sparka í þessa flösku (eða stíga á þetta rusl).

Rétt áður en ég kom að tilteknum hlut ákvað ég kannski að ég ætlaði ekki að snerta hann. Bara ganga fram hjá honum.

En þegar ég var komin nokkra metri í burtu þá fékk ég bakþanka. Sneri jafnvel við til að snerta flöskuna með tánni eða hreyfa við ruslinu á einhvern hátt.

Ef ég skellti hurð í lás á eftir mér, þurfti ég að taka margoft í hurðarhúninn til að fullvissa mig um að hurðin væri virkilega læst.

Og ekkert misræmi mátti vera í fötunum mínum. Sportsokkarnir nákvæmlega jafnhátt upp á vinstri og hægri legg.

 

Ég held að við eigum öll til eitthvað munstur sem við lifum eftir. Jafnvel án þess að vita það eða taka eftir því. Og uppbrot á því munstri getur valdið okkur óþægindum.

Þetta getur verið hvað sem er. Alltaf sama sætið valið, morgunrútínan alltaf nákvæmlega eins, hvernig við komum okkur fyrir í bílnum áður en við erum tilbúin að keyra af stað....

Máttu ekki sjá skakka mottu án þess að rétta hana af? Eða mynd á vegg? Kannski að hálfrifið blað á eldhúsrúllu fari óstjórnlega í taugarnar á þér og þú bara VERÐUR að rífa hinn helminginn af. Missirðu einbeitingu í samræðum ef þú kemur augu á ryk á borðplötu, því þig langar svooooo að ná í tusku og þrífa það?

Hver er ykkar einhverfa hegðun? Eða litlu skrítnu rútínur? Áráttukennda hegðun?

Hver er þín þráhyggja.

ATHUGIÐ. ENGAN KYNLÍFSSÖGUR TAKK.

 

 

..... jú annars... endilega látið þær fljóta með ef þær hafa eitthvað með umræðuna að gera. En leitið ykkur svo hjálpar.

 

Haust? - Anna frænka - samskiptabók Þess Einhverfa

 

Hvað á þetta að þýða?

Það er kveikt hérna á öllum lömpum, heitur tebolli við hliðina á mér og kertaljósin á sínum stað. Já ég hef það virkilega huggulegt, ein með sjálfri mér. En það er einhver tímaskekkja í þessu öllu saman. Og júlímánuður er ekki liðinn en það er kolniðamyrkur úti og vindurinn hamast og derrir sig fyrir utan gluggana.

Við Bretinn vorum að skipuleggja restina af sumarfríinu okkar í kvöld. Einhvern veginn líður mér frekar eins og ég ætti að vera að pakka inn jólagjöfum.

------

Anna frænka hin síunga á afmæli á morgun (eða reyndar í dag þar sem komið er fram yfir miðnætti þegar þetta er skrifað)

 TIL HAMINGJU MEÐ AFMÆLIÐ ANNA FRÆNKA.

Eins gott fyrir þig að draumatertan bíði mín eftir vinnu

--------------------------------------------------

Þegar Sá Einhverfi kemur heim úr Vesturhlíð á daginn, er ég alltaf jafn spennt að lesa samskiptabókina. þau gera svo margt skemmtilegt og stundum fylgja myndir með. Starfsfólkið er einstaklega duglegt við að segja frá og myndirnar eru rúsínan í pylsuendanum. Og af þessum myndum má svo greinilega sjá að stráksi tekur þátt af heilum hug og er mun aktívari með Vesturhlíðarhópnum en okkur hér. Enda er hann væntanlega uppgefin þegar heim kemur eftir dagleg ævintýri.

Núna er ég að skoða myndir frá síðustu viku.

• Sá Einhverfi í klifurhúsinu með hjálm á hausnum og alles.
• Sá einhverfi skellihlæjandi niðri við tjörn. Örugglega verið að skammast svolítið í álftunum fyrir yfirgang við endurnar.
• Sá Einhverfi ljómandi af kátínu í sundi
• Sá Einhverfi á Náttúrugripasafninu. Mjög svo gáfulegur á svip með heyrnartól á höfðinu að hlusta á eitthvað fræðandi. 

Stundum gefst starfsfólkinu ekki mikill tími til að skrifa ritgerðir í samskiptabækurnar og þá koma svona stuttir gullmolar eins og í dag sem ylja mér um hjartarætur:

eftir hádegi:

Ian var herramaður eins og alltaf. Takk fyrir. Palli.