Símtal frá fortíðinni

 

Í gærkvöldi fékk ég símtal frá fortíðinni.

Eldri maður með hlýja og örlítið hrjúfa rödd tjáði mér að ég væri honum ofarlega í huga þessa dagana. Og hann sagði mér sögu.

Hún bankaði upp á í Litla húsinu. Amman. Hún átti mikilvægt erindi við fjölskylduna sem þar bjó. Vildi biðja þau að taka ókunnugu barni opnum örmum. Vera góð við það. Barnabarnið hennar.

Fjölskyldan í Litla húsinu var kannski örlítið undrandi á bóninni, en tóku henni vel. Skildu að amman hefði áhyggjur af því að litla sonardóttir hennar yrði einmana hjá gömlu hjónunum. Ömmu og afa. Það var ómögulegt að segja hvernig henni tækist að afla sér vina á nýjum stað. Enda bara fimm ára gömul og systkini hennar  og foreldrar víðsfjarri.

Stúlkan vandi komur sínar í Litla húsið. Hún var ósköp smá og umkomulaus þessi telpuhnoðri. Kannski líka örlítið feimin. Fylgdist í fyrstu með mannmörgu fjölskyldunni í Litla húsinu úr hæfilegri fjarlægð. Þau vildu vera góð við hana en hún hleypti engum að sér. Ekki enn.

Í Litla húsinu bjuggu mamma og pabbi ásamt 3 börnum. Tveimur telpum og einum dreng. Seinna bættist í barnahópinn. Fljótlega vingaðist litla stúlkan við börnin í Litla húsinu og varð æ tíðari gestur á heimili þeirra. Ekki var verra að garðar þeirra lágu saman og fljótlegt var að hlaupa á milli húsa. Smokra sér í gegnum gat á grindverkinu.

Þegar frá liðu stundir, viðraði litla stúlkan þá ósk við ömmu sína að fá að flytja í Litla húsið. Svo vel undi hún hag sínum þar innan um öll börnin.  Hún saknaði systkina sinna. Börnin í Litla húsinu bættu þann missi upp á vissan hátt.

Barnsleg bón hennar bæði gladdi ömmu og hryggði. Hún sagði litlu stúlkunni að heimsóknirnar yrðu að nægja. Og amma bakaði eina af sínum víðfrægðu súkkulaðitertum og sonardóttirin bauð öllum börnunum í Litla húsinu heim í drekkutíma.

Litla húsið og íbúar þess eiga stóran sess í hjarta litlu stúlkunnar sem er löngu vaxin úr grasi. Ekki aðeins urðu þau við bón gamallar konu, heldur fylgdi umhyggja þeirra og alúð með í kaupunum. Og óendanleg þolinmæði með lítilli stúlku sem gekk inn og út á heimili þeirra eins og ætti hún þar heima.

Litla húsið, sem ekki lét mikið yfir sér bar nafn með rentu vegna þeirra sem þar bjuggu: Fagrabrekka.

Takk Pétur

Valdís, þið, Hemmi Gunn og ég

 

Takk kærlega fyrir allar kveðjurnar eftir þáttinn hennar Valdísar. Mér þykir voðalega vænt um þær. Og þær hafa borist margar. Hér í kommentakerfinu, á sms, með símtölum og í tölvupósti. Þið klikkið aldrei á smáatriðunum.

Ég vaknaði í gærmorgun, óvenju spræk miðað við b-manneskjuna mig. Fiðrildin sem ég vissi að myndu láta á sér bæra í maganum á mér, vegna yfirvofandi viðtals, létu enn ekki á sér kræla. Ég leit út um gluggann á sveitabýlinu mínu og velti því fyrir mér upphátt hvort einhver væri að fokka í mér. Þrátt fyrir að hafa heyrt í Þeim Einhverfa á neðri hæðinni með sín venjulegu viðbrögð við snjó: Neeii... nei ma'ur.

Við blasti alhvít jörð, greinararnar á trjánum svignuðu af þunganum og ekkert lát var á ofankomunni. Stórar hvítar snjóflygsur svifu úr loftinu, Betlehemstjarnan blikaði á lofti og herskari engla á túninu... ekki alveg kannski, en jólalegt var það.

Af reynslu veit ég að það hentar mér ekki að koma á fljúgandi fart inn í stúdíó og setjast við hljóðnemann í andnauð. Ég fæ ennþá martraðir um þær aðstæður, frá því að ég vann við lestur auglýsinga og þurfti stundum að lesa í beinni. Því ákvað ég að vera sérstaklega tímanlega í því, og komst að því að það er hægt. Jafnvel þó að ég hafi talið mér trú um að það væri genatískt að vera sífellt of sein á alla staði.

Ég kom við í Mosfellsbakaríi á Háaleitisbraut á leiðinni og lét Helen gera kaffi handa okkur Valdísi, í þeirri dásamlegu kaffivél sem þar er að finna. Valdís tók vel á móti mér og knúsaði mig. Ég fann að ég var afskaplega velkomin, jafnvel þó að Ívar tæknimaður hafi látið mig standa úti í snjókomunni í 5 mínútur áður en hann opnaði húsið fyrir mér. En ég hafði þó kaffibollana til að hlýja mér við.

Ég var sest inn í stúdíó ca hálftíma áður en ég fengi að tjá mig og fylgdist með Valdísi afslappaðri og öruggri fyrir framan míkrafóninn. Fiðrildin voru mætt og dönsuðu villtan darraðadans í kviðarholinu á mér. En ég vissi að þau yrðu róleg um leið og ég léti fyrstu orðin út úr mér. Og það gekk eftir. Enda varla annað hægt en að vera afslappaður í kringum Valdísi.

Við vorum varla byrjaðar þegar tölvupóstarnir byrjuðu að streyma inn til hennar. Er ekki skemmtilegt þegar fólk lætur í sér heyra þegar það er ánægt?

Viðtalið gekk bara ágætlega og tíminn leið ótrúlega fljótt. Í hléum spjölluðum við saman og ég bauðst til að syngja fyrir Ívar tæknitröll. Mér fannst hann hafa takmarkaðan áhuga svo ég lét ekki verða af því. Ekki í þetta sinn.

Til marks um hversu pro hún Valdís er, þá fylgdist ég furðu lostin með því að þrátt fyrir að tárin lækju niður kinnarnar á henni, var ekki hægt að heyra það á talandanum hennar. Geri aðrir betur. Þetta er stelpa með stórt hjarta sem lætur sig varða um menn og málefni.

Þetta var ótrúlega skemmtileg lífsreynsla og ég komst að því að það er ekkert mál að blaðra um sjálfan sig í einn og hálfan tíma. Jafnvel þó að maður haldi að maður hafi ekkert að segja.

Ég var svo heppin að rekast á Hemma Gunn þegar ég kom út úr stúdíóinu og eyddi bráðskemmtilegum hálftíma í spjall með þeim mæta manni. Fannst ég auðvitað þekkja hann afskaplega vel, þó ég hefði aldrei séð nema rétt í mýflugumynd á göngum Íslenska útvarpsfélagsins á meðan það var og hét.

Þegar ég kvaddi Valdísi sagði hún að ég myndi finna til mikillar þreytu þegar ég kæmi heim. Það tekur svo á að afhjúpa sig svona, sagði hún við mig. Og ég beið eftir að þreytan helltist yfir mig en ég fann eiginlega bara til eirðarleysis. Þar til skyndilega seinnipartinn að mér leið hreinlega eins og ég hefði verið að moka skurð allan daginn. Svolítið spes. Sannast enn og aftur hvað andlega hliðin er tengd hinni líkamlegu.  

Helvíti góður sunnudagur myndi ég segja.

 

 

Ég á stefnumót við Valdísi í fyrramálið

 

Ég átti skemmtilega stund með Valdísi Gunnarsdóttur, dagskrárgerðarmanni, í gær. Mikið afskaplega er gott að tala við þá konu. Ég er viss um að þegar hún fær leið á útvarpinu, snýr hún sér að sálfræðihjálp.

Um leið og ég settist á móti henni var eins og við hefðum þekkst frá örófi alda og bla bla bla... Hún fór létt með að rekja úr mér garnirnar og það er aldrei að vita hversu mikið af minni kolsvörtu fortíð verður afhjúpuð í þættinum hennar í fyrramálið .

Nú er bara að vakna í fyrramálið, fá sér góðan kaffibolla og stilla á Bylgjuna klukkan 9.

Helvítis óstjórn á þessu landi

 

Ég hringdi í Berlínar-Brynju vinkonu mína í gærkvöldi. Það er skrítið hvað ég get endalaust blekkt sjálfa mig á sumum sviðum. Til dæmis varðandi símtöl við Berlínarbúann.

Jæja, hugsa ég stundum. Nú ætla ég að hringja eitt tíu mínútna símtal til Brynju. Ég skal, ég skal, ég skal hafa þetta stutt.

En án undantekninga vara símtöl okkar á milli í lágmark klukkustund. Enga manneskju get ég blaðrað eins lengi og ákaft við, og farið út um eins víðan völl í efnistökum. Það er allt tekið fyrir sem nöfnum tjáir að nefna. Heimurinn krufinn niður í litlar einingar. Eftir þessi samtöl er ég mest hissa á að enginn hafi uppgötvað okkur. Kosið okkur á þing.

Ég komst að því í gærkvöldi, á meðan ég lét móðann mása að ég er svekkt og pirruð yfir því hvernig þetta land er rekið. Hvernig því er stjórnað. Ef stjórn skyldi kalla. Miklu frekar óstjórn. Mér finnst ríkja hér stjórnleysi. Og sérstaklega finnst mér vera þörf á að kynna orðið ''forgangsröðun'' fyrir ráðamönnum þjóðarinnar.

Á meðan fleiri tugum milljóna er gjörsamlega mokað í varðveislu á steinsteypu, er horft í klinkið þegar kemur að þjónustu við börnin okkar. Sko fötluðu börnin okkar. Mér er orðið vel ljóst að þau eru talin 5. flokks þjóðfélagsþegnar og það er langur vegur frá því að þau hafi sömu réttindi og önnur börn. Og allt strandar þetta á peningum.

Nýlegt dæmi er hártoganir út af, að mér skilst, 20 milljónum sem vantaði upp á til að hægt væri að reka frístundaklúbba ÍTR næsta sumar fyrir eldri krakkana. Það átti bara að líðast að klúbbarnir myndu leggjast niður og hvað...? Hvað eiga krakkarnir að hafast við? Og hvað eiga foreldrarnir að gera? Taka sér frí frá vinnu yfir allt sumarið?

En nú skilst mér að búið sé að draga þetta til baka. Þetta hafi allt verið misskilningur og 20 milljónirnar verði veittar. Misskilningur my arse... Þeir reyndu án þess að skammast sín, en hafa svo sennilega séð að þeir kæmust ekki upp með þetta.

Endilega leiðréttið mig ef ég fer með rangt mál. Þar sem Sá Einhverfi flokkast ekki enn undir þennan aldurshóp er málið mér ekki nógu skylt til að ég hafi farið ofan í kjölinn á því.

Svo er það þetta sumarbúðamál, sem ég hef minnst á áður. Sumarbúðir fyrir fötluð börn eru auðvitað mikið dýrari í rekstri en aðrar sumarbúðir, þar sem þarf mikið fleiri starfsmenn. Og vissulega styrkir ríkið þennan rekstur. En samt ekki betur en svo að foreldrafélagið þarf að fara í peningaleit á hverju ári, til að láta enda mætast. Við erum kannski að tala um 5 milljónir. Sem er vissulega ágætis upphæð og erfitt að afla með bréfaskrifum til hinna og þessara fyrirtækja. En ef það þarf 5 milljónir til að hægt sé að láta reksturinn ganga, þá er það mín skoðun að ríkið eigi að klára málið. Mér finnst það vera skylda ríkisins að sjá til þess að fötluðu börnin fái að njóta þess sama og þau heilbrigðu.

Í gærkvöldi villtist ég inn á stjórnarfund hjá Umsjónarfélagi Einhverfra. Hélt mig vera að mæta á aðalfund hjá félaginu, en hann er víst ekki fyrr en næsta miðvikudag. En ég átti góða stund með stjórninni og var minnt rækilega á það að það er fólk ''á bak við tjöldin'' sem er að berjast fyrir velferð sonar míns. Ég hálfskammast mín fyrir að vera ekki virkur þátttakandi í þessari baráttu, svo það er aldrei að vita nema að ég taki mig á í þeim efnum.

Á þessum fundi komst ég meðal annars að því að ég get ekki sjúkdómatryggt barnið mitt. Vegna þess að það er einhverft. How strange is that!

Jæja ég er hætt að röfla... í bili

-------

Þegar Sá Einhverfi kom heim úr skólanum í gær, valhoppaði hann eina bunu frá forstofu og inn í stofu, eins og hans er von og vísa. Svo stillti hann sér upp í borðstofunni, klæddi sig úr úlpunni og lét hana detta á gólfið.

Ian, hengdu úlpuna á snagann

Hann brást hinn versti við; Neeii ekki snagann, sagði hann, hálfillur.

Jú, jú, sagði ég ákveðin. Hengdu upp úlpuna

Mamma bílinn, sagði hann vongóður.

 

Þetta er greinilega það sem koma skal. Mér verður bara hent út ef ég reyni að standa mig í uppeldishlutverkinu.

 

Hvernig Tæfan upplifði Villa Vill tónleikana

 

Ég get ekki sleppt því að segja ykkur frá  minningartónleikum Vilhjálms Vilhjálmssonar sem Bretinn og ég fórum á síðastliðinn föstudag í Salnum í Kópavogi.

Pálmi Gunnars, Guðrún Gunnars, Stebbi Hilmars og Friðrik Ómar fóru á kostum. Því get ég lofað ykkur. Sem og hljóðfæraleikarar, bakraddir og 4ra mann strengjasveit sem birtist á sviðinu eftir hlé.

Við sátum ansi framarlega, á þriðja bekk. Ég veit ekki hvort nálægðin við listamennina átti þátt í þeim sterku áhrifum sem ég upplifði þarna. Á milli laga spjölluðu söngvararnir um Villa, þeirra tengingu við hann og lögin hans. Og þetta var gert á afar lifandi og afslappaðan hátt.

Ég veit að fólk sem stendur á sviði með ljósin í andlitið sér ekki sér ekki mikið fram í salinn. En það breytti engu fyrir Pálma Gunnarsson. Sterkt augnaráðið og brosið sem lýsir upp andlitið gerir það að verkum að þér finnst það allt ætlað akkúrat þér. Og Pálmi er söngvari í sérflokki. Enginn er eins og hann. Enginn kemst nálægt því að hljóma eins og hann.

Varðandi Stebba Hilmars... ég veit ekki hvernig ég á að koma þessu frá mér án þess að það misskiljist.. Ég fíla Sálina. Hef alltaf gert. Finnst Stebbi skemmtilegur söngvari. En það var ekki fyrr en á föstudaginn sem ég uppgötvaði hversu góður söngvari hann er. Þvílíkt vald á röddinni sem þessi drengur hefur. Og tilfinningin sem hann leggur í þetta.

Guðrún Gunnars er ein af okkar bestu söngkonum. Á því er enginn vafi. Svo er hún svo skemmtileg. Kom öllum til að hlæja hvað eftir annað með líflegri framkomu sinni. Var eins og ferskur andblær þarna á sviðinu.

Ég átti erfitt með að sleppa því að mæna á andlitið á Friðriki Ómari á meðan hann söng. Að þessi rödd komi upp úr þessum smágerða dreng en eiginlega meira en ég næ utan um. Ég er einlægur aðdáandi hans eftir þetta kvöld.

Ég gleymdi að taka með mér snýtubréf og það slapp. En stundum þurfti ég að sjúga óþarflega hátt upp í nefið. Bretinn gaf mér auga í hæstu hviðunum.

Mér á hægri hönd sátu 3 konur og þær voru yndislegar. Þetta geta hafa verið mæðgur. Sú elsta sennilega eitthvað um sjötugt. Þær lifðu sig svo inn í sýninguna og töluðu upphátt við þann sem stóð á sviðinu og var að kynna næsta lag, eða tala um Vilhjálm.

Já, sögðu þær stundarhátt og kinkuðu kolli til samþykkis. Eins og þær hefðu verið viðstaddar hvern einasta atburð sem talað var um og ættu pínulítið í hverju einasta lagi sem var kynnt.

Á fremsta bekk sat fólk sem virkilega naut kvöldsins og þorði að sleppa fram af sér beislinu. Söng með, teygði hendur til lofts og dillaði sér í takt við tónlistina. Undurfagur hópur, sennilega af sambýli fyrir fatlaða.

Þegar tónleikunum lauk ætlaði þakið að rifna af húsinu. Liðið var klappað upp og tóku þá Lítill drengur. Þá var mín búin á því. Skeifa myndaðist og tárin trítluðu niður kinnarnar.

En ég var nú fljót að jafna mig. Bretinn vildi heilsa upp á gamla félaga svo við læddumst baksviðs og knúsuðum liðið aðeins. Allir voðalega glaðir og ánægðir.

Ef fleiri aukatónleikar verða settir upp, og þú ert ein(n) af þeim sem bara verður að hefja upp raust þína þegar þú heyrir lögin hans Villa, þá mæli ég eindregið með því að þú látir þig ekki vanta.

 

Fordómar tæfunnar

 

Ég er uppfull af fordómum. Hef ég sagt ykkur frá því? Þoli afar illa þegar fólk beygir orð vitlaust. Samt geri ég það örugglega stundum sjálf. Vegna þessa er sjaldan lengi ládeyða á þessu heimili. Bretinn er nebblega breskur. Jahá.. þarna kom ég ykkur á óvart. Og breski Bretinn er ekki með íslenskuna 100% á tæru. Lái honum hver sem vill. Ég geri það. Muuhhaaaa.

Við gerum töluvert af því að misskilja hvort annað og svo þarf ég alltaf að kryfja það. Ég veit... óþolandi týpan.

Hann minntist eitthvað á læðuna okkar og spennur í sömu setningu í dag, og ég kveikti ekki á perunni. Horfði á hann með tómum svip. Spennur jú-nó, sagði Bretinn og skildi ekkert í þessu skilningsleysi. Það létti til í þokumistrinu í höfðinu á mér; maðurinn var að tala um spenana á dýrinu.

Eftir örlítinn misskilning við matarborðið í kvöld, varðandi muninn á ''á miðvikudegi'' og ''á miðvikudaginn'', fór eftirfarandi samtal fram á milli mín og míns heittelskaða:

Bretinn: Another confusing thing about Icelandic grammar

Ég: Láttu ekki svona. Annað með greini og hitt ekki greini. Þú hlýtur að þekkja muninn á því eftir 20 ár (meinfýsin tæfa, eins og Birna ''vinkona'' mín orðaði það svo skemmtilega í dag)

Bretinn (horfði einlæglega á mig og sagði hægt og mjööööög skýrt): I know the difference between a gun and a rifle.

 

Fitupælingar

 

Það eru margar spurningar sem koma upp í huga mér við lestur þessarar fréttar.

a) Ef meðalkonan er orðin 76 kg afhverju eiga þá konur sem eru jafnvel mun léttari en það, í erfiðleikum með að fá á sig föt í ''venjulegum'' fataverslunum?

Ég myndi halda að kona sem er 76 kg notaði á föt nr 12, 14 eða 16, eftir því hvar á kroppnum aukakílóin hafa tekið sér bólfestu. Í mörgum tískuverslunum er 12 það stærsta sem fæst. Þá þarf að leita til sérverslana sem reyndar eru yfirleitt með vandaða vöru, en samkeppnin er ekki mikil og því lítið um ódýra vöru. Afhverju breytast ekki framboð á fatastærðum á Skerinu í takt við fitnandi þjóð?

b) Hafa íslensk heilbrigðisyfirvöld litið til hennar Ammmríku og spáð í hvaða hópur er hvað feitastur þar?

Það er ekki efnaða fólkið sem spænir í sig mat í takt við ríkidæmið. Nei, það er efnalitla fólkið sem lifir á skyndibita því hann er svo ódýr. Við erum á hraðferð á sama stað. Það er orðið svo dýrt að versla hollan og góðan mat að oft á tíðum er ódýrara, að ég tali nú ekki um fljótlegra, að tæta á næsta MacDonalds, Kentucky eða bara Skalla og versla í kvöldmatinn fyrir 5 manna fjölskyldu. Hvar er Mr. Scheving, bæjarstjóri Latabæjar. Ætti hann ekki að vera að berja boðskapinn inn í hausa íslensku ráðamannanna. Ekki virðist veita af.

c) Afhverju hefur íþróttatímum í grunnskólum ekki fjölgað frá því á árinu sautjánhundruðogsúrkál?

Eftir því sem ég best veit eru íþróttatímar  ennþá aðeins 2x í viku á stundaskrá. Eins og þegar ég var krakki. Sem var á þessum tímum, muniði.. allir krakkarnir í hverfinu úti að leika. Hlaupandi allan daginn. Máttum ekki vera að því að fara heim til að spæna í okkur grautinn og slátrið. Auðvitað ætti að vera skipulögð hreyfing í grunnskólunum í 30 mínútur hvern dag. Þarf ekki að fara inn í íþróttahús til þess. Það er nú ekki fyrir hvaða láglaunamann/konu sem er að kosta kannski þrjú börn í íþróttir.

d) Og hvað er þetta með ruslfæðið í grunnskólunum?

Kjötbollur, pasta, pylsur.... Þetta er sennilega eitthvað mismunandi eftir skólum og auðvitað ekki allt í þessum dúr. En afhverju er ekki gerður samningur fyrir hönd allra skólanna, við eitthvað framleiðslufyrirtæki, þar sem framleiddur væri hollur, vítamín- og steinefnaríkur matur.

 

Auðvitað liggur ábyrgðin alltaf fyrst og fremst hjá okkur sjálfum, en það er svo margt sem spilar inn í. Og sumu þarf að breyta í takt við nýja tíma. Ég myndi til dæmis vilja sjá vinnudaginn styttast um klukkustund hjá þeim sem skili þeim tíma í hreyfingu. Ég veit... crazy idea....

Þær eru margar breytingarnar sem manni dreymir um. En vongóð er ég svo sem ekki.

 

 

Offitufaraldur á Íslandi

Villi Vill

 

Ég ætla ekki að ræða stjórnmál frekar en fyrri daginn. Ég er að tala um ástsæla söngvarann okkar.

Núna bíð ég bara eftir að Bretinn sé búinn að græja sig (karlmenn sko) og svo tætum við á minningartónleikana. http://www.salurinn.is/default.asp?page_id=7502&event_id=5553

Ég ætla að taka með mér snýtubréf í miklu magni því annars gæti ég komið af stað flóði. Ég þekki sjálfa mig.

Og ekki spillir fyrir að ég fæ að sjá Pálma á sviði í fyrsta skipti í mörg herrans ár.

----

Sá Einhverfi rífur kjaft út í eitt. Allt Lottu að kenna.

Bjáninn þinn. Ertu ekki að hlusta á mig, sagði hann margoft við pabba sinn áðan.

Og ég slepp ekkert: Heimska mamma.

Það er verst hvað mér finnst þetta fyndið.

 

Fyrir hönd Þess Einhverfa og fjölmargra annarra fatlaðra barna, biðla ég til fyrirtækja og fjársterkra aðila

 

Hér koma tvær færslur frá því í fyrrasumar. Sú fyrri skrifuð  þegar var verið að undirbúa Þann Einhverfa undir sumarbúðardvöl og sú seinni eftir fyrsta sólarhringinn hans í sveitinni.

Ég á ekki von á öðru en að hann verði jafnvel spenntari að komast í burtu frá okkur þetta sumarið.

Á eftir færslunum kemur svo beiðni um fjárstyrk til handa foreldrafélagi Öskjuhlíðarskóla, vegna reksturs á sumardvöl krakkanna.

 

Langar að biðja ykkur, bloggvini mína, að hugsa ykkur um, hvort þið þekkið einhvern aðila sem er í þeirri stöðu að vilja / geta mögulega veitt okkur fjárhagslegan stuðning. Margt smátt gerir eitt stórt.

Hægt er að hafa samband við mig í tölvupósti: [e-mail]

 

Sunnudagur, 24. júní 2007

Sá Einhverfi að yfirgefa okkur

Bretinn og Sá Einhverfi liggja í sófanum og knúsast. Á milli blogg-ferðalaga er ég í óða önn að merkja föt og pakka niður.

Ian er að fara í sumarbúðir í dag og við munum ekki sjá hann í heila viku. Það tekur um það bil 4 daga að venjast því að þurfa ekki að hlusta eftir fótataki hans á efri hæðinni og reyna að fylgjast með hvað hann er að bardúsa á neðri hæðinni. Fann hann skúffukökuna? Kláraði hann hana? Gaf hann hundinum með sér? Eru kettlingarnir allir á sínum stað? Læsti hann hundinn úti í garði. Var þetta Ian að skella niður klósettsetunni? Var hann að kúka eða pissa? Er Ian kominn út á pall á nærbuxunum? Í rigningunni?

Að kvöldi dags er maður kominn með verk í eyrun af allri hlustuninni en nú er sem sagt að renna upp vika án eyrnaverkja. Það er yndislegt hversu ánægður og sáttur hann er við að vera að fara í sumarbúðirnar. Þetta er í 3ja skipti sem hann fer og orðið ekkert mál. Fyrsta skiptið var hreint helvíti... fyrir mig.

Þegar ég rifja upp fyrsta skiptið sem Sá Einhverfi fór í burtu í sumarbúðir (þá 6 ára) sé ég hversu gífurlegar framfarir hafa orðið á drengnum. Í fyrsta skiptið var bara pakkað niður í tösku, krakkinn settur í bílinn og keyrður upp í sveit. Það þýddi ekkert að tala við hann og reyna að útskýra hvert hann væri að fara, afhverju og hversu lengi. Honum var því bara skutlað og svo stungu foreldrarnir af með tárin í augunum. Sögðum starfsfólkinu bara að hringja ef eitthvað væri en vorum sjálf byrjuð að hanga á símalínunni sama kvöld en náðum ekki sambandi. Morguninn eftir var ég ekki í rónni fyrr en ég náði í gegn. Hvernig borðaði hann? Var ekkert mál að fá hann til að sofna? Hvernig svaf hann? Vaknaði hann fyrir allar aldir?......

Sjö dögum seinna sóttum við hann og ég gat ekki beðið eftir að líta krakkann augum. Á meðan ég lifi gleymi ég ekki svipnum á honum þegar hann sá okkur. Hann sat og var að teikna þegar við komum. Þegar hann leit upp og kom auga á okkur þá las ég úr svipnum örlitla feimni og svo undrun.

''Heyrðu já..... þetta fólk. Núúúúúú... fer ég heim aftur? Ég á sem sagt ekki að vera hér alltaf....''

Ég hélt það myndi líða yfir mig þegar það rann upp fyrir mér ljós. Ég meina.... hvernig átti hann að vita að við værum ekki búin að gefa hann? Enginn sagði við hann; þetta eru sumarbúðir og hér verður þú í 7 daga. Svo koma mamma og pabbi að sækja þig. Enda hefði hann ekki skilið orð af því.

Í dag tekur hann bara dagatal með sér og ég merki inn á dagatalið hvenær við komum að sækja hann. Pís off keik.  

Þriðjudagur, 26. júní 2007

Það er ekki sama sundbuxur og sundbuxur

Við ókum Þeim Einhverfa í sumarbúðirnar í gær. Hann var glaður og kátur og ofsalega stoltur að fá að draga ferðatöskuna sína út í bíl. Og þegar við komum þangað þá beið hann eftir að taskan væri komin út úr bílnum.  Það er svo gaman að sjá hvað skilningurinn hjá honum eykst mikið frá ári til árs. Núna spurði ég hann álits á dóti og DVD myndum sem fóru ofan í tösku og hann svaraði. Alveg yndisleg tilfinning. Ég veit að þið skiljið mig sum en önnur ekki og það er líka allt í lagi. En hugsið þá bara um fyrstu skrefin, fyrsta orðið, fyrstu sjálfstæðu ákvörðunina hjá börnunum ykkar. Svona er ég heppin. Ég er ennþá að fá að upplifa svona yfirþyrmandi gleði yfir litlum þroskaskrefum.

Ég hringdi í sumarbúðirnar í dag til að athuga hvernig Þeim Einhverfa reiddi af svona fyrsta kvöldið og nóttina.

Ekkert mál var mér sagt. Fór að sofa eins og ekkert væri og svaf í alla nótt. Aðeins örlítið vandamál og það var þegar verið var að fara í sund í morgun. Þá uppgötvaði guttinn að sundbuxurnar voru nýjar. Það féll ekki í kramið. Mamman ákvað að láta loks verða af því að kaupa nýjar sundbuxur og senda hann með í sumarbúðirnar. Þessar nýju eru alveg eins og hinar eldri en svona sirka 3 númerum stærri.

Það upphófst því einhver svakaleg rekistefna í búningsklefanum en gaurinn lét sig á endanum var mér sagt, því honum þótti rennibrautin einfaldlega of spennandi til að láta þetta stoppa sig lengi. En hann þurfti greinilega að láta aðeins í sér heyra.

Litla lúsin hennar mömmu sinnar (Jenný ég er ekki tilfinningarík). Ég sakna hans en er alveg svakalega fegin að vera laus við hann.... í smá tíma.

Umsókn um styrk vegna reksturs sumardvalar fyrir fötluð börn 

Foreldra – og styrktarfélag Öskjuhlíðarskóla, FSÖ, hefur í um 30 ár staðið fyrir rekstri sumardvalar fyrir nemendur skólans en nemendur eru þroskaheft og fjölfötluð börn sem ekki getað stundað nám í heimaskóla vegna fötlunar sinnar.

Sumardvölin er staðsett að Laugalandi í Holtum í Rangárvallasýslu og stefnt er að því að hún verði starfrækt í 6 vikur sumarið 2008. Fjöldi barna á hverju tímabili er um 15-25 börn og er dvalartími hvers barns 1- 2  vikur. Samtals voru dvalarvikur barnanna síðasta sumar 104 talsins og börnin um 61. Undanfarin ár hafa 70-80% nemenda skólans nýtt sér sumardvölina sem segir meira en mörg orð um mikilvægi starfseminnar.

Sumardvölin gerir börnunum kleift að dvelja í sumardvöl á sínum eigin forsendum til jafns við ófatlaða jafnaldra sína. Einnig veitir hún fjölskyldum þessara barna möguleika á hvíld frá erfiðu uppeldishlutverki. Sem stuðningsúrræði við þessar fjölskyldur er starfsemi sumardvalarinnar því ómetanleg.

Ljóst er að ekki verður hægt að starfrækja sumardvölina í sumar nema með styrkjum frá einkaaðilum til viðbótar við framlag frá ríki, sveitarfélögum og með dvalargjöldum. Miðað við rekstraráætlunina vantar um 5 milljónir króna sem foreldra- og styrktarfélagið mun leita til fyrirtækja og annarra styrktaraðila með.

Umræðan um ''okkur'' og ''þá''

 

Ég forðast að blogga um þjóð- og dægurmálin. Einfaldlega vegna þess að mér þykir sjaldnast koma neitt vitrænt út úr slíkum umræðum hér á blogginu. Skítkastið, manna á milli er aldrei langt undan. En ég get ekki orða bundist.

Það eru agalega undarlegar umræður í gangi um glæpi á Íslandi, víðs vegar á bloggsíðunum.  Hvort fleiri eða færri glæpir séu framdir af útlendingum. Hvort það eru innflytjendur eða túristar sem fremji glæpina. Hvort Íslendingar eða útlendingar nauðgi fleiri konum, að Íslendingar hafi vafasama vinninginn í barnaníði o.sfrv.

Þetta á auðvitað ekki að snúast um ''okkur'' og ''þá''. Við erum vonandi vaxin upp úr sandkassarifrildunum; pabbi minn getur sko lamið pabba þinn!

Þetta snýst einfaldlega um að með fjölmenningarsamfélagi fjölgar glæpum. Eðlilega. Og eðlilega hef ég og margir aðrir áhyggjur af þessari þróun. Og á meðan innflytjendur flytja inn í hópum og eru ekki skikkaðir í íslenskukennslu þá einangrast heilu fjölskyldurnar og úr verða lítil hverfi. Og í framhaldinu verða til klíkur.

Um leið og minnst er á útlendinga, innflytjendur, glæpi og eftirlit, í sömu andrá, þá er viss hópur fólks sem byrjar að góla og garga: rasisti, rasismi....

Vaknið gott fólk. Staðreyndir eru staðreyndir. Skipulögð glæpastarfsemi hefur aukist, að minnsta kosti orðið sýnilegri og ofbeldisglæpum hefur fjölgað í kjölfar sístækkandi fjölmenningarsamfélags.

Og meira um staðreyndir: Danmörk, Noregur, Svíþjóð... nágranna- og frændþjóðir okkar eru vaðandi skítinn upp að eyrum vegna rangra ákvarðana varðandi innflytjendamál. Hvernig í fjandanum stendur á því að við ætlum ekki að læra af þeirra reynslu?

Og byrjið nú ekki að æpa rasisti rasisti. Ég er enginn helvítis rasisti. Hvernig má það vera, búandi með einum erlendum aðila og 3 öðrum sem aðeins eru að hálfu íslenskir.

Í mínum huga eru allir velkomnir til landsins sem ætla sér að vera nýtir þjóðfélagsþegnar og eru tilbúnir til að læra málið. Það er undirstaða allrar velgengni í þessum málaflokki að innflytjendur læri málið því það kemur í veg fyrir að þeir einangrist. Sérstaklega hætta með konur sem búa við ofríki eiginmanns, og börn þeirra. Þau einangrast, verða fyrir aðkasti í skóla og á endanum rísa sér skólar fyrir Íslendinga af erlendu bergi brotnir.

Því miður stefnir þetta þjóðfélag hraðbyri í ''þeir'' og ''við''.

Og þetta snýst ekki um að mér þyki það minn réttur að geta talað íslensku í Bónus. Hefur ekkert með það að gera. Ég tala ensku með glöðu geði í búðinni, á bókasafninu, í sundlauginni eða hvar sem er.

Mín skoðun er því sú að

1) um leið og einstaklingur er dæmdur fyrir glæp á að senda hann úr landi. Afhverju að safna glæpamönnum?

Ég er reyndar alveg á því að sakavottorð þurfi að vera hreint þegar flust er til eyjunnar eftirsóttu, en ég sé ekki að það sé framkvæmanlegt. En samt skrítið að norrænir mótorhjólakappar séu sendir úr landi með rakettu í rassgatinu í hvert sinn sem þeir sýna á sér fésið, en skipulagðir glæpahópar af öllum mögulegum þjóðernum eru bara meira en velkomnir. Afar skrítin stefna hjá okkur, þykir mér.

2) Enginn á að fá íslenskan ríkisborgararétt nema að sýna fram á einhverja x-kunnáttu í íslensku.

Hættum þessum fjandans rasista upphrópunum, metingi um minns og þinns og síðast en ekki síst: hættið að tala eins og þetta sé allt saman bara svart eða hvítt og ekkert þar á milli. Og nú er ég ekki að tala um húðlit. (Þori ekki annað en að taka þetta fram).

Staðreyndin er sú að við stefnum í BIG TROUBLE með sama ''hausinn í sandinn'' syndróminu. Það þarf opna umræðuna og fjalla um málefnið á málefnalegan hátt. Að sjá rasista og illa innrætt fólk í hverju horni er ekki vænlegt til árangurs.