HEFNDARÞORSTI - Glæpasaga - 1. hluti - ekki fyrir viðkvæma

 

Best var að nota Rohypnol. Nauðgunarlyfið.

Með þeim hætti voru þeir svo yndislega meðvitaðir um hvað var að gerast. Hvað var í þann veginn að fara að gerast.

Með þessum hætti gat hún talað við þá. Sagt þeim hvaða álit hún hefði á þeim. Bæði núna og þá.

Martraðirnar fylgdu henni enn eftir öll þessi ár. Jafnt í svefni sem vöku. Hún vissi að þannig yrði það alltaf. En hún taldi sig hafa ráð sem gæti linað andlega og líkamlega sársaukann, sem var henni samferða gegnum hverja stund dagsins.

 

Gerðu það, ekki senda mig í skólann. Leyfðu mér að ver heima. Bara í dag. Mamma. Gerðu það.

Örvænting. Ekki óþekkt.

En mamma sá það ekki. Mamma var ein og þreytt og vildi börnunum sínum aðeins það besta. Þar með talið menntun. Og í skólann skyldi stúlkan fara.

 

Hún lagði upp með langtímamarkmið og þolinmæðina eina að vopni fyrir tólf árum síðan. Það hafði borgað sig og eftir aðeins einn enn, yrði hún komin að leiðarlokum.

Bak við luktar dyr og myrkvða glugga lagði hún á ráðin um örlög fimmta og síðasta fórnarlambsins. Hún hafði lagt nótt við dag til að afla sér upplýsinga um manninn. Hvar hann ætti heima, fjölskylduhagi, venjur, vinnustað, félaga, uppáhaldsmat...

Ekkert sem snerti þennan mann var henni óviðkomandi. Hann skyldi þjást. Eins og hún hafði þjáðst í 18 ár. Eins og hún hafði syrgt það sem var, og það sem hefði getað orðið. Eins skyldi hann syrgja.

 

Enginn var vondur við hana í skólanum. Ekki beinlínis. Ekki fyrstu árin. Það var afskiptaleysið sem særði barnssálina og plantaði fyrstu örunum.

Í fyrsta og öðrum bekk átti hún hauk í horni þar sem kennarinn var. Litla og þéttvaxna eldri konu með stóran og mjúkan faðm. Hún varð bráðkvödd sumarið eftir að litla stúlkan lauk öðrum bekk. Það varð upphaf þrautagöngunnar.

 

Það hafði veitt henni mismikla fullnægju að koma hinum fjórum á kné. Það varð hún vissulega að viðurkenna fyrir sjálfri sér. Þeir sem áttu mest voru skemmtilegasta verkefnið. Þeir misstu mest. Hvað varðaði einn af þeim varð hún að beita sig hörðu til að halda sínu striki, því eftir því sem hún lærði meira um hann, þeim mun betur líkaði henni við hann. Hún blekkti sjálfa sig ekkert í sambandi við það. Hann var líka sá eini sem hún fylgdi til grafar. Reyndar fór hún bara í kirkjuathöfnina. Þar var fjölmennt og hún gat gert sig ósýnilegri en nokkru sinni fyrr. Með dökk, stór sólgleraugu á andlitinu og víðan klút um hálsinn sem hún gróf andlitið í. Enginn tók eftir henni. Öðru máli hefði gegnt ef hún hefði mætt í kirkjugarðinn. Hún tók ekki sénsinn á því.

 

Þriðji bekkur. Stúlkan fann að afskiptaleysið var á undanhaldi. Hún vissi ekki hvort var verra. Afskiptaleysið eða háðsglósurnar. Í fyrstu frá stúlkunum. Svo tóku strákarnir undir. 

Heimalærdómurinn hennar hvarf og kennarinn talaði til hennar í hæðnistóni. Þótti gaman að fá bekkinn til að hlæja. Á hennar kostnað. Skórnir hennar hurfu margoft og hún gekk á sokkaleistunum heim. Daginn eftir voru skórnir ávallt á sínum stað. Eitt sinn voru buxurnar hennar teknar á meðan hún var í leikfimi. Þann dag fann hún sér dimmt horn og bærði ekki á sér í margar klukkustundir. 

 

 

Frídagur verslunarmanna þýðir......?

 

Í dag er frídagur Verslunarmanna. Sem á að vera, eins og nafnið ber með sér, frídagur verslunarfólks. Það er að segja, fólk sem vinnur í verslunum á að eiga frí í dag. Are you with me so far?

Það er nú öðru nær eins og við öll vitum. Ein stétt af fáum sem er ekki í fríi frá sinni vinnu á þessum degi er verslunarfólk. Sem er bara næstum því sorglegt. Þó tel ég mig vita að í dag sé enginn þvingaður til vinnu á þessum degi. Ég held að mestmegnis sé það fégráðugt skólafólk (ekkert neikvætt við það) sem taki vaktinni fegins hendi. Ég vona það.

Allavega tel ég sjálfri mér trú um að svo sé, þegar ég geng inn í Nóatún á eftir, til að versla ýmislegt sem vantar til heimilisins. Sá verslunarleiðangur hefði vel getað verið farinn í gær. Og það hefði að sjálfsögðu verið gert ef ég hefði ekki verið alveg handviss um að ég kæmi að opnum dyrum í flestum matvöruverslunum í dag.

En ég er material girl og fer bara hnarreist í minn verslunarleiðangur á frídegi verslunarmanna og skammast mín ekkert fyrir það. Það er lasagne í matinn í kvöld og það bráðvantar hráefni. Maður verður að forgangsraða. Ég um mig frá mér til mín.

 

Þrjár Þjóðhátíðar í Eyjum og Benny Hinn

Þrisvar hef ég farið á Þjóðhátíð í Eyjum. Skemmti mér konunglega í öll skiptin.

Fyrsta skiptið var ég fimmtán ára. Systir mín bjó í Eyjum á þessum tíma og ég fékk að fara undir því yfirskini að ég væri að fara að heimsækja hana. Sem og ég var. Eyddi samt litlum tíma undir hennar þaki. Aðeins yfir blánóttina.

Í annað skiptið var ég 24 ára og flaug frá Bakka með tveimur vinkonum mínum. Á þeirri Þjóðhátíð gerði ég allt sem ég gat til að koma vinkonu minni saman við einhvern breskan hljóðmann. Í dag gengur hann undir nafninu Bretinn í bloggheimum.

Í þriðja skiptið fór ég í félagi við Todmobile og má segja að ég hafi upplifað Þjóðhátíðina ''baksviðs'' í það skiptið. Eina Þjóðhátíðin sem ég var edrú allan tímann.

Að fara á Þjóðhátíð er sannkallað upplifelsi. Brekkusöngurinn og flugeldasýningin eru náttúrlega barasta gæsahúðarmóment og jákvæð múgsefjun. Algjörlega yndislegt. Það er stórkostleg upplifun að sjá 10 þúsund haugfulla Íslendinga setjast á rassgatið eins og þæg leikskólabörn og kyrja gamla útileguslagara og lög eftir Ása í Bæ með laglausan mann á kassagítar sem forsöngvara. Og hrópa awwww.... óóóóó... vááááá með tárin í augunum yfir glæsilegri flugeldasýningu.

Benny Hinn nær ekki upp betri stemningu á sínum besta degi

Ég væli yfir öllu

Anna frænka kom yfir í mat í kvöld. Hún var meiriháttar grasekkja þangað til fyrir klukkustund síðan. Kallinn í veiði og börnin þrjú (sem eru nú engin börn lengur) út um hvippinn og hvappinn (eða er það kvippinn og kvappinn?).

Á borðum var nautasteik Ala Breti steikt upp úr hvítlauk, lauk og engiferi, með frönskum kartöflum og hrikalega góðri sósu. Með þessu var drukkið Coca-cola light 2007.

Í kvöld horfðum við Bretinn á Monster in Law með Jane Fonda og Jennifer Lopez. Engin óskarsverðlaunamynd en ég hafði gaman af henni. Og ég vældi í endann.

Damn.... ég væli yfir öllum væmnum atriðum í bíómyndum. Held þetta sé aldurinn. Er ekki sagt að maður verði meyrari með aldrinum?

Rómantísk fokkferð

Fyrir nokkru síðan tilkynnti Bretinn það að hann ætlaði til Englands í sumar að kaupa sér golfsett og ég ætti að koma með honum. Úr þessu myndum við gera stutta flóttaferð. Bara við tvö. Ég held hann hafi ekki fengið neinar brjálæðislegar undirtektir frá mér. Mér finnst svo mikið mál að koma krökkunum fyrir, og þó merkilegt megi teljast, meira mál með Gelgjuna en Þann Einhverfa.

Hef þó hugsað þetta svona í hljóði... fjandinn fjarri mér að ef ég loksins kemst í rómantíska fokkferð að það verði til tengdó..... I dont think so.

Ég laumaði hugmynd af Brynju vinkonu í Berlín. Væri ekki sniðugt ef við færum í heimsókn til hennar?

Við Bretinn hefðum dagana út af fyrir okkur því hún er auðvitað að vinna. Gætum ráfað um Berlín, drukkið kaffi eða rauðvín eða what ever, skoðað eitthvað merkilegt (t.d. golfsett) og jafnvel bara skrúað á sófanum hennar Brynju. Gætum svo eytt kvöldunum í notalegheitum með Brynju eða án, út að borða eða heima að elda.

Margar flugur drepnar þarna; Róleg og næs helgi með Bretanum, ég fengi tækifæri til að hitta og eyða tíma með ástkærri vinkonu sem ég sakna hræðilega mikið, frítt húsnæði (held allavega ekki að Brynja myndi rukka okkur um leigu. Brynja er það nokkuð?), laus við krakkaormana í smá tíma. Væri hægt að hafa það betra.

 Það var aðeins eitt sem þurfti að gera til að ég hefði tromp á hendi þegar ég bæri þetta upp við Bretann. Brynja samþykkti að fara á stúfana og athuga hvað golfsett myndi kosta í Berlín. Gæti bara ekki verið dýrara en í Englandi. Ekkert mál sagði hún. Það er golfbúð hérna handan við hornið sem ég geng fram hjá á hverjum degi. Droppa þar inn og finn út úr þessu.

Ég fékk tölvupóst frá henni í dag þar sem hún segir.... hér kemur það, kópí peist, beint úr Lótusnum:

Golfbúðin sem að mér fannst vera í næstu götu við mig reyndist vera hestabúð - ég veit það, ég er keppnisíþróttamanneskja og hef alltaf verið, ég held áfram að hafa augu "opin" og læt þig svo vita hvað gólfsettið kostar í Berlín.

Ég velkist því enn í vafa um hvort Bretinn og ég munum eyða nokkrum rómantískum nóttum hjá tengdó í smábæ á Englandi or what.

Afmælisdagafóbía

 

Ég er vonlaus í að muna dagsetningar. Reyndar, þegar ég hugsa um það, þá  er tölu-minni mitt yfirhöfuð, afar lélegt.

 

Ég veit að þetta mun sjokkera marga en ég get alls ekki munað klukkan hvað ég var rist á hol í þessi tvö skipti sem ég fæddi börn í þennan heim. Né hversu stór eða þung þau voru.

Og þó að ég skvetti þessu hér fram eins og ég sé blygðunarlaus þá skammast ég mín fyrir þetta. Þið getið alveg trúað því. Sem betur fer man ég hvenær þau eiga afmæli en þarf þó stundum að hugsa mig aðeins um því ég á það til að víxla tölunum. Gelgjan er fædd 11. janúar og Sá Einhverfi 7. september. Ég vil stundum klína 7. janúar á hana og 11. september á hann. Ég veit það, þetta er ótrúlegt. GSM símar og þeirra innbyggðu hæfileikar voru því mikil blessun fyrir mig. Smátt og smátt er ég að setja inn í símann alla afmælisdaga fólks sem mér þykir vænt um og læt hann pípa á mig með dagsfyrirvara.

En ég er með fóbíu og ég vil að hún verði skráð og skjalfest sem slík. Afmælisdagafóbía. Ég vil að þetta verði viðurkennt sem sjúkdómur.

Einkennin eru hnútur í maga, ör hjartsláttur og svitaköst.

Kastið kemur fyrirvaralaust ef eitthvað verður til þess að mér dettur í hug að ég hafi gleymt afmælisdegi. Fékk þrjú svona köst eftir að ég, til og með, mætti í afmæli hjá Fríðu vinkonu með gjöf og allan pakkann.

Þrisvar sinnum eftir afmælið datt mér skyndilega í hug: Ó Guð, átti Fríða ekki afmæli í gær... eða dag... eða þessa dagana. Og hjartað róast ekki fyrr en ég skyndilega man að ég fór í afmælið, borðaði köku og knúsaði afmælisbarnið.

Ég lifi í stöðugri hræðslu við að gleyma afmælisdegi einhvers sem mér þykir vænt um og særa hann. Ég á eldri systir sem er líka afmælisdagarati og það er hreinlega yndislegt að gleyma afmæli hvor annarrar og hafa barasta engar áhyggjur af því.

Jebb. Nú er það opinbert. Ég er stórskrýtin.  

Indverskur og appelsínusafi

Bretinn og ég áttum notalega kvöldstund í gær.

Við fórum á Indverskan stað þar sem gin og tónik er borið fram í lágum víðum glösum með engum klaka, gleymdist að láta okkur fá hnífapör og starfsfólkið veit ekki hvað kokteill er. Yndislega frumstætt og afslappað. Þjónarnir voru eins fjölþjóðlegir og það gerist og svei mér þá ef við vorum ekki með einn Samurai-a þarna. Ótrúlega flott andlit.

Við fórum á Kaffi París til að fá okkur kaffibolla og virtum fyrir okkur mannlífið þar. Einn þjónninn, ung stúlka, örugglega undir 11% í líkamsfitu með beran nafla, gekk um með glaðleg andlit. Brosti fallega til Bretans þegar hún átti leið fram hjá borðinu okkar. Bretanum fannst þetta eitthvað persónulegt og leit í kringum sig til að athuga hvort brosið hefði verið ætlað einhverjum öðrum. Leit svo hneykslaður á mig og sagði: She is like, twelve!!!

Þarna var 12 manna hópur og við lékum okkur að því að giska á félagsskapinn á bak við hann. Bretanum fannst trainspotters líklegast. Fyrir þá sem ekki vita er trainspotters fólk (venjulega afar sérstakt fólk) sem situr á lestarstöðvum og tekur niður lestarnúmer og spáir og spekúlerar í áætlunum, áfangastöðum, lestartýpum o.sfrv.

 

Svo röltum við aðeins um bæinn áður en við héldum í heimsókn til Hafliða og Ellisifar. Var ákveðið að sleppa kaffinu. Ég fékk rauðvín og Bretinn appelsínudjús. Þar áttum við góða stund.

Kl. 1:45 komum við keyrandi eftir götunni að húsinu okkar og ég sá að það var ljós í herberginu hjá Gelgjunni. Fimm mínútum seinna stóð ég í herbergisdyrunum hennar og þá var allt slökkt. Hún virtist steinsofandi.

Ég veit þú ert vakandi, sönglaði ég. Ég sá ljósið í glugganum.

Ég gat næstum séð hugsanirnar brjótast um í litla hausnum hennar áður en hún játaði sig sigraða og opnaði augun.

''Busted'' sagði hún.

Spjarir og spik

Bretinn er í sturtu. Ekki að það sé í frásögur færandi. Er bara svona að leyfa ykkur að fylgjast með hvað er að gerast innan veggja þessa heimilis.

Ég fór í sturtu á meðan Bretinn steikti hamborgara og franskar ofan í Unglinginn og Gelgjuna. Sá Einhverfi fékk pasta. Enda svolítið sér á báti. Á fleiri en einn hátt.

Og þó að við förum oft í sturtu af tilefnislausu, þá er tilfefni núna. Bretinn og ég ætlum að fara eitthvað út að fá okkur snarl. Og kannski eins og eitt eða tvö rauðvínsglös. Ætlum svo að forða okkur úr miðbænum áður en skríllinn mætir á staðinn. Kannski að kíkja í heimsókn eitthvert. Eins og einn kaffibolla til Hafliða og Ellisifar. Kaffibolla eins og aðeins Ellisif getur framkallað. Ellisif er fallega mamman muniði!?

Tilefnið fyrir tilefninu er ekki neitt. Nema að Bretanum langar að eyða tíma með mér. Fjarri bloggvinum. Hahahaha. Nú fannst mér ég fyndin. Nei, fjarri börnunum. Og mig langar að rifja upp hvernig er að vera með Bretanum. Fjarri börnunum.

Ég sit hér sallaróleg á meðan Bretinn sturtast, set inn þessa færslu og sötra rauðvín.

Fyrir 10 mínútum síðan var ég ekkert róleg. Ég týndi á mig hverja spjörina á fætur annarri og reif mig jafnharðan úr henni aftur. Til og með klippti neðan af gallabuxum til að athuga hvernig þær færu mér hnésíðar. Skipti um skó fjórum sinnum og svitinn lak niður bakið á mér. Svona pirringssviti. Þetta er of þröngt, þetta er of vítt.... nei annars. Fann ekki eina spjör sem var of víð. En ég sættist að lokum á skyrtu sem er nógu víð til að fela björgunarhringinn... hringina kannski.

Að lokum ákvað ég að bros og kátína klæddi mig betur en allar heimsins spjarir. Beint bak og reist höfuð væri glæsilegra en 11% líkamsfita.

Því sit ég hér tilbúin. Bíð eftir að Bretinn finni sér hentugar spjarir svo ég geti farið og gúffað í mig einhvers staðar.

 

Þau hafa þjáðst nóg

Þetta mál er hræðileg eins og alltaf þegar börn eru numin á brott. Ég er sannfærð um að af tvennu illu sé betra að hafa lík til að jarða heldur en að velkjast í vafa alla ævi um afdrif barnsins síns.

Ég vona að öllu hjarta að ekki verði tekið upp þeirri vitleysu að kæra foreldra Madeleine litlu. Hver væri tilgangurinn í Guðanna bænum. Enginn getur dæmt þau harðar en þau sjálf og hvað yrði um hin börnin þeirra ef þau yrðu fundin sek. Yrðu þau ekki tekin af þeim. Og hvað svo?

Nei, ég sé ekki tilganginn.

Foreldrar Madeleine sæta vaxandi gagnrýni í Portúgal

Sumarfrí og strípur

Almáttugur hvað mig er farið að langa í sumarfrí. Allt í einu. Þetta er eins og með hárið á mér. Ég lít í spegil og er bara ánægð með hausinn á mér. Sólarhring seinna lít ég í spegil og mig vantar að komast í strípur. Núna. Strax. Hef einhvern vegin aldrei vit á því að panta næsta stríputíma í tæka tíð. Að fá tíma í strípum og klippingu hjá þessum snillingum sem fara höndum um hausinn á mér er nokkurra vikna prósess. Ég hringdi í dag á stofuna.

Hvenær get ég fengið tíma hjá Óla? spurði ég stúlkuna

Augnablik sagði hún og ég heyrði hana fletta í bókinni. Og ég heyrði hana fletta í bókinni. Og ég heyrði hana fletta. Og fletta....

Ertu komin í október? Spurði ég örvæntingarfull.

Hún hló. Ekki alveg svaraði hún.

Ég fékk tíma 10. ágúst. Sem er reyndar allt í lagi. Nema að ég vakni í fyrramálið og það verði Bad Hairday.

Ég aftur á móti VEIT að ég vakna í fyrramálið og það verður Bad Workingday. Nenn'ess'ekki.

Sumarfrí takk. Núna. STRAX