Neiiii hættið nú alveg...

 

Ekki þykir mér heimurinn mega við því að drepa niður þann náungakærleika sem enn er til.

Fólkið sem finnur upp á þessari vitleysu, vinnur með börnum allan daginn og ætti að hafa menntun og þekkingu til þess. Og þá á ég ekki við stærðfræði- eða móðurmálsþekkingu. Heldur þetta sem flestir vita og allir ættu að vita; líkamleg snerting við annað fólk er okkur lífsnauðsynleg.

Ég efast ekki um að í tilvikum margra barna, en eina líkamlega snertingin og ástúðin sem þau upplifa, frá vinum og skólafélögum komin.

Ég er svo hneyksluð að ég er aaalveeeeeg á innsoooooooginu

 

Knúsin tímatakmörkuð

Heppin, heppnari, heppnust

 

Á einhverjum tímapunkti var trampólín veður um síðustu helgi og þau systkini, Gelgjan og Sá Einhverfi hömuðust sem mest þau máttu á ferlíkinu. Reyndar á Sá Einhverfi það til að láta systur sína um allt erfiðið. Hann sest niður með krosslagða fætur og bíður skælbrosandi eftir þjónustu. Þá tekur hún til við að hoppa hringinn í kringum hann og hann skoppar skellhlæjandi upp og niður, hendist til hliðanna og veltist um. 

Það er ótrúlegt þolið sem stúlkan hefur. Bróðir hennar er 18 kílóum þyngri en hún og ekkert lítil átök sem þarf til að skemmta honum á þennan hátt, þó ekki sé nema í 2 mínútur eða svo.

Ég stóð í stofuglugganum og fylgdist með þeim. Með væmið bros á andlitinu. Gelgjan var búin að henda teppi yfir Þann Einhverfa, svo ekki stóð svo mikið sem tásla undan því. Svo hoppaði hún eins og hún ætti lífið að leysa og teppahrúgan hentist til skellhlæjandi. Þetta var fyndin sjón.

 

Bíddu Ian, kallaði Gelgjan. Mér er kalt, ég ætla í peysu. Ég kem strax aftur.

Úfinn kollurinn á Þeim Einhverfa gægðist undan teppinu og augun ljómuðu.

Mér hlýnaði um hjartað.  Gerir það alltaf þegar ég sé systkinin að leik. Þá reyni ég að sjá fyrir mér hvernig lífið þeirra væri ef stráksi væri heilbrigður á sama hátt og bróðir hans og systir.

Gelgjan smeygði sér í peysu og var á leið út í garð aftur þegar hún tók eftir væmna svipnum á andlitinu á móður sinni.

Hvað? spurði hún.

Æi, svaraði ég. Ég var bara að hugsa hvernig allt væri ef Ian væri ekki einhverfur.

Án þess að hika klappaði hún mér á handlegginn og sagði ákveðnum rómi: mamma, vertu ekkert að hugsa um það.

Svo var hún rokin út til að sinna Þeim Einhverfa.

Ég hló með sjálfri mér. Þó að hún sé aðeins 12 ára er viska hennar og skynsemi mun eldri.

Fyrir um 2 vikum sat ég og virti hana fyrir mér og ég sagði henni hvað ég var að hugsa: Ég er ofsalega heppin að eiga þig Anna Mae. Svona duglega, fallega, góða og heilbrigða.

Hún greip síðasta orðið á lofti, fannst halla á yngri bróður sinn og sagði: þú ert líka ofsalega heppin að eiga hann Ian.

Og það veit ég. Jafnvel rétt á meðan ég reiti hár mitt og skegg yfir einhverju sem þau segja eða gera, þá veit ég hversu heppin ég er með þau öll þrjú. 

 

Föstudags-hugrenningar

 

Það er föstudagur... svona ef það skyldi hafa farið fram hjá einhverjum.

Það er þægileg tilhugsun að geta farið heim eftir vinnu og þurfa ekki að hreyfa mig út úr húsi frekar en ég vil, alla helgina. Þó mig gruni að Viddi nokkur vitleysingur... loðinn gaur með fjóra fætur, muni pressa á að ég hreyfi mig eitthvað.

Ég fór í ræktina í hádeginu í dag. Spratt upp úr skrifborðsstólnum og ákvað að ég ætlaði að gleyma öllu um frakt til Kína, Kuala Lumpur og Köben, í eins og eina klukkustund.

Kom endurnærð til baka og tilbúin að takast á við tölvupóstana og símtölin sem biðu.

Hver veit nema að ég rífi mig upp á rassgatinu í fyrramálið og taki aðra session í ræktinni. Það er svo yndislegt að hafa nægan tíma. Dunda sér í sturtu, fara með næringuna í hausnum í vatnsgufu og enda þetta allt saman á kaldri sturtu að hætti Ingu Láru vinkonu. Það var hún sem benti mér á þessa pottþéttu leið ef maður vildi líta aaaaaaaaaaalveg einstaklega vel út við sérstök tækifæri. Og þetta svínvirkar. Ég segi það satt. 

Gluggaveðrið heldur áfram og það hefur ekki farið fram hjá mér að rokið og biðin eftir sumrinu hleypur illilega í rassgatið á sumum. En fyrir letingja eins og mig er þetta bara gott mál. Ég get haldið mig innandyra og notið þess að liggja í leti við kertaljós án samviskubits. Það er eins með mig og aðra Íslendinga, sólardagar geta valdið spennu og hækkandi blóðþrýstingi. Við eigum öll að vera utandyra á slíkum dögum að taka til í garðinum, þvo bílinn, sleikja ís á Austurvelli eða ber í sundi.

NÝTA DAGINN NÝTA DAGINN öskrar íslenska þjóðin og hleypur út og suður á undanrennulituðum berum leggjum, á meðan túristarnir í mesta lagi renna frá sér dúnúlpunum og taka ofan rússnesku loðhúfurnar.

Því mun ég bara njóta þess sem eftir lifir af þessu haustlega vori. Sumarið kemur fyrr en varir.   I promise

 

Ég fann lykt af vorinu

 

Ég fann lykt af vorinu!!

Mér hefur alltaf þótt þetta afar skáldleg setning og rómantísk setning. Hef aldrei tekið hana trúanlega samt sem áður.

Veðrið í dag hefur verið með eindæmum fallegt. Sólskin, blár himinn og mjallahvítir skýhnoðrar. En kalt kalt kalt. Eins og fallegur haustdagur.

Seinnipartinn í dag þurfti ég nauðsynlega að skjótast úr vinnunni til að skreppa í mjólkurbúðina að kaupa gullinn vökva í umbúðum sem sumir kalla belju.

Ég setti á mig hálsklútinn, klæddi mig í ullakápuna og hneppti upp í háls. Steig út fyrir dyrnar og dró andann djúpt, og veitti ekki af eftir langa setu við skrifborðið. Og þá gerðist það... lyktin sem fyllti vitin var öðruvísi en sú sem ég andaði að mér í gær og hinn og hinn. Og ég hugsaði með mér: svo það er svona sem vorið lyktar.

Og ég varð eitthvað svo glöð.

Og í kvöld, þegar ég fer að innbyrða það sem keypt var í mjólkurbúðinni, ásamt vinkonum mínum, þá verð ég jafnvel ennþá glaðari

 

I'm still alive in case somebody is interested

 

Hér er allt við það sama. Tóm helvítis hamingja. Eða þannig.

Fór í fertugs afmæli hjá Bakaranum á föstudag. Varð eitt af þessum partýum sem maður endurlifir í huganum aftur og aftur... brosir breitt eins og bjáni út í loftið við að rifja upp hinar og þessar uppákomur.

Búin að taka nokkur símtöl með vinkonunum og hlæja hrossahlátri af upprifjunum.

Bretinn yfirgaf samkvæmið um þrjúleytið um nóttina, ásamt fleira fólki sem kunni sig. Ég kom syngjandi glöð heim klukkan sjö um morguninn.

Jebb. Eitt af þessum partýum þar sem maður opnar augun morguninn eftir (seinnipartinn) og það fyrsta sem gerist er að það breiðist bros yfir andlitið á manni. Kannist þið við þetta?

Ég er dugleg í ræktinni þessa dagana. Ætla mér að halda því þannig. Fer engum hamförum en mæti hvenær sem ég get mögulega komið því við.

Ég hins vegar geysist lítið um ritvöllinn um þessar mundir. Hef á tilfinningunni að ég sé komin með örlítið ofnæmi fyrir tölvuskjám. Ég hef litla orku til að tala í símann heima hjá mér á kvöldin, eftir að hafa setið með heyrnartól á eyrunum allan daginn í vinnunni. Sennilega er það svipað með tölvuskjáinn. En vonandi er þetta aðeins bráðaofnæmi sem verður skammvinnt.

Við erum að sigla inn í sumarið. Framundan eru vorpróf hjá Gelgjunni og tónleikar hjá Unglingnum í FÍH.

Unglingurinn ætlar að heimsækja mömmslunar sína í Sverige í sumar, Gelgjan mun sækja sitt árlega reiðnámskeið sem er henni ómissandi og Sá Einhverfi fer í sínar heittelskuðu sumarbúðir í tvær vikur. Ég verð að viðurkenna að eyrun á mér eru farin að þrá þá hvíld. Hann er svo hávær blessaður þessa dagana. Allir karakterar í bíómyndum og leikritum, sem hann tekur ástfóstri við, eru óþekku og háværu börnin og hér heyrist stundum ekki mannsins mál þegar Lotta, Emil, Halla hrekkjusvín, Nenni níski og Maggi mjói eru öll saman komin í stofunni hjá mér. Verst þykir mér þó þegar Sá Einhverfi breytist í Sollu stirðu þegar hún er að reyna að ná í tærnar á sér... þau öskur nísta í gegnum merg og bein.

Litli Rasistinn er að íhuga að heimsækja klakann ásamt frænku gelgjunnar en þær eru jafnaldrar og ná afskaplega vel saman og þetta verður mjög skemmtilegt fyrir þær ef af verður.

Svo held ég að þetta sumar verði jafn heitt og sumarð 1991.