Allir á lífi

 

Family C-J komin til byggða á ný. Við sem sagt.

Allir með púls... missterkan þó. Það sem bjargar sambúð minni og Bretans eftir viku fjarri menningunni, er sú staðreynd að ég sný aftur til vinnu þessa viku en hann verður í fríi.

Smáatriðin birt seinna.

Ég verð að forða mér til rekkju því klukkan er orðinn Ísland-Egyptaland. Valtýr Björn er kominn á skjáinn. Ef ég yfirgef ekki svæðið NÚNA er ansi hætt við því að ég ílengist fyrir framan kassann. Must go to sleep must go to sleep must go to sleep must go....

Nú fauk í mig

 

Ég á að vera að skrifa fyrir bókina mína. Fjarlægði sjálfa mig út af heimilinu og kom mér fyrir við skrifborðið mitt á vinnustað. Gengur svona lala.

Kíkti á visir.is til að dreifa huganum aðeins og rakst þá á þessa frétt. Hún gerir mig fokreiða. Þegar útlitsdýrkunin sem tröllríður heiminum, er farin að ná yfir börnin okkar... litlu börnin okkar, þá er nú fokið í flest skjól. Hvernig er hægt að segja við litla fallega telpu: nei væna mín, þú ert ekki nógu falleg. Við ætlum að nota röddina þína en finna sætari stelpu til að koma fram.

Og hvaða skilaboð er verið að senda báðum þessum litlu dömum?

Og sjáiði hvað þær eru fallegar. Báðar tvær. Geislandi af sakleysi og einlægni. Bara að það fengi að haldast þannig....

 

 

 

 

 

 

 

Reyndar er margt sem ég les þessa dagana, bæði um Kína og Ólympíuleikana, að gerir mig reiða. Smávegis vitundarvakning í gangi hjá mér.

Ég er samt ekki mjög reið yfir gengi Strákanna okkar....

 

 

Lifir fjölskyldan þetta af?

Hér stendur sumarbústaðaferð fyrir dyrum. Og það er nú alveg með ólíkindum hvað þetta getur verið flókið. Allavega hjá þessari fjölskyldu.

Upphaflega stóð til að við færum öll, ásamt kærustu Unglingsins og Viðhengi Gelgjunnar. Viddi vitleysingur líka þó að kettir og naggrís yrðu að vera eftir heima.

Skyndilega stöndum við frammi fyrir því að unga parið er að ''beila'' á okkur og Viðhengið líka. Og nú sitjum við Bretinn uppi með einhverfan gaur sem segir ''nei nei ekki sumabústa'' og Gelgju sem segir ''Ohhhhh það verður ekkert að gera þarna''.

Hún virðist líka hafa áhyggjur af því að Bretinn og ég séum langt frá því að vera liðtæk í að ''halda á lofti''. Þ.e. bolta.

Og þó að ég segi ekkert upphátt (nema við Brynju vinkonu) þá hugsa ég á svipuðum nótum; hvernig munum við fúnkera sem fjölskylda fjarri nettengingu, tölvu, stöð 2, trampólíni....

Já, það er alveg ljóst að enginn í þessari fjölskyldu er náttúrubarn. Sjáum ekki fyrir okkur langa göngutúra þar sem lesið er í laufin á trjánum og skordýrin rannsökuð.

Verð að viðurkenna að það var hálfgert sjokk þegar þessar hugsanir byrjuðu að leita á mig.

Brynja vinkona benti mér á ljósa punktinn í þessu. Hugsaðu þetta sem spennandi könnunarleiðangur, sagði hún. Munuð þið.. eða munuð þið ekki... lifa þetta af.

hahaha já já voða fyndið Brynja mín.

---------------------------------

Annars var ég að lesa svo assgoti áhugaverða færslu. Kíkið á hana. Ég held að allir hafi einhverja skoðun á málefninu.

 

Bandaríkjamenn eru með kynlíf (annarra) á heilanum

 

Alveg er það með ólíkindum hvað það skiptir Bandaríkjamenn miklu máli hjá hverjum forsetarnir þeirra og forsetaefnin, sofa hjá. Mesta kikkið er auðvitað að grafa upp sem mestan ósóma og smjatta á því.

Þetta skiptir hinn almenna borgara mun meira máli heldur en það hvort forsetinn hafi einhverjar gáfur, stjórnunarhæfileika eða annað sem kæmi sér vel í embættinu.

Hinn almenni ameríski borgari hefur lítinn áhuga á hvað gerist á milli eyrnanna á forsetum landsins. Áhuginn beinist frekar að því hvað gerist á milli lappanna á þeim.

Úff hvað þetta pirrar mig.

Edwards viðurkennir framhjáhald

Sól seinna

 

Það er byrjað að kólna. Finnið þið það?

Sem aftur þýðir að Sá Einhverfi fær ekki að fara á stuttbuxum út í rútu á morgnana. Og það er hann ekki ánægður með. Undanfarnar vikur hefur hann verið alsæll með bera leggi og í strigaskóm. En hettupeysan og derhúfan eru ómissandi.

Í morgun áttu drengur og faðir í útistöðum í buxnamálum, en Bretanum tókst þó að fá krakkann til að fara í síðbuxur.

Þegar ég hengslaðist svo niður til þeirra eftir andlitspörslun (sem tekur alltaf lengri og lengri tíma) rek ég augun í það að stráksi er í öfugum buxunum. Það hvarflaði að mér að sleppa honum þannig út. Viss áhætta að láta hann fara úr buxunum. Ekki víst að hann fengist í þær aftur.

En ég tók þá ákvörðun að mér finndist það ekki mjög smart að láta drenginn mæta svo öfugsnúinn í Vesturhlíð. Þetta hafðist allt á endanum en ekki fyrr en við Bretinn lofuðum upp í ermina á okkur: 

Sól seinna, heimtaði Sá Einhverfi

Og við héldum það nú aldeilis.

Flautandi fífl

Ég gerðist næstum því sek um ofbeldi í umferðinni í gær. Fann allt í einu til samkenndar með fólki sem tjúllast á götunum í Bandaríkjunum. Red neck týpan sem teygir sig í haglarann í aftursætinu og tæmir hann á nokkrum sekúndum.

Ég keyri alla jafna sömu leið heim úr vinnu dag hvern. Á vissum stað legg ég mig í líma við að hleypa alltaf 1-2 bílum af afrein, þ.e. hægi á mér og gef séns.

Í gær var 3. skiptið í röð sem ég keyri þessa leið, sem var flautað á mig. Fjandinn hafi það, bíllinn fyrir aftan mig flautaði á mig vegna þess að ég tafði hann um um það bil 5 sekúndur. Rétt á meðan ég hleypti einum bíl inn á akbrautina.

Allt er þegar þrennt er, stendur einhvers staðar og ég var ekki vel fyrirkölluð. Það munaði mús í megrun að ég stoppaði gamla ryðdallinn minn, þar og þá, og stigi út úr bílnum, til að eiga orð við kvennsuna sem ók flautandi jeppanum. En ég gerði það ekki. Sem betur fer. Hefði mögulega gerst sek um ofbeldi. Allavega munnlegar svívirðingar. Þær hrundu svo sem út úr mér en náðu engum eyrum nema mínum eigin. En ég sneri mér við á mjög svo ógnandi hátt og fórnaði höndum framan í kellu. Hún hefur örugglega verið skíthrædd...

Getur einhver sagt mér hvað er málið? Afhverju leggst fólk á flautuna við svona tækifæri? Er það út af því að það er með einhvern dauðvona í bílnum hjá sér? Eða veit það hreinlega ekki að það er til eitthvað sem heitir að gefa séns í umferðinni.

ARGH

 

HALLÓÓÓÓÓ

 

Ég er uppáhalds hjá Þeim Einhverfa þessa dagana.

Mamma sjáðu. Mamma koddu strass. Mamma koddu a hoppa á tampólí. Mamma ekki fara. Mamma mamma mamma.....

En hann vildi ekki tala við mig í síma í dag, frekar en fyrri daginn.

Ég hringdi heim til að láta Bretann vita að ég myndi stoppa í Nóatúni á leiðinni. Sá Einhverfi svaraði í símann (ef svara skyldi kalla) dabbadabbadibbidíbaddabúddadibb-dibb-dibb-dibb

Ian IAN IIIIIAAAAN þetta er mamma. Hvað segirðu gott?

Eina svarið sem ég fékk var: hallóóó hallóóó.

Ian, þetta er mamma. Segðu hæ. IIIIIAAAAAAN!

en krakkaskömmin hélt áfram að láta eins og enginn væri á hinum enda línunnar: Halló halló.... HAAAAAAAAALLÓÓÓÓÓ

svo henti hann frá sér símtólinu án þess að skella á og ég heyrði það renna langar leiðir... sennilega á borðplötu.

Ég varð því að hringja í gemsann hjá Bretanum til að ná sambandi við einhvern á heimilinu. Einhvern sem talar sama tungumál og ég.

 

Kíkið á þetta

 

Ég er vanvirk í dag

 

Þegar ég leit út um gluggann í morgun fékk ég þessa undarlegu tilfinningu. Lognið á undan storminum, hugsaði ég áður en ég vissi af. Hef ekki hugmynd um hvað það þýðir. Vona að þetta hafi verið veðurfarslegar pælingar, fremur en að ég sé að öðlast spádómsgáfu á gamals aldri.

Fór í klippingu í gær og kom út með stutt hár. I know.. shocking isn´t? Mér bregður í hvert skipti sem ég lít í spegil.

Tók mér sumarfrísdaga í gær og í dag til að einbeita mér að bókinni. Gekk mjög vel í gær en er eiginlega bara lömuð í dag. Vanvirkur í mér heilinn. Hlýtur að hafa eitthvað með veðrið og hitann að gera.

Ég er ein í kotinu. Bretinn og Unglingurinn báðir að vinna. Gelgjan á reiðnámskeiði og Sá Einhverfi unir hag sínum í Vesturhlíð.

Það er næstum því of hljótt.

 

Góði Guð....

......................................................... ............ ............... ................. ............... .............. ............... ......... ....................... ................... ................ ............... ................. .............. ........... .............. ............ .........

Góði Guð

ef þú getur ekki gert mig mjóa, gerðu þá alla vini mína feita.

Amen.

Við sýnum öll meira eða minna af okkur áráttukennda hegðun eða þráhyggju í einhverri mynd

 

Þegar ég var krakki  átti ég til hegðun sem er ekki ''alveg normal''. Sennilega vott að einhverfu að finna þar.

Ef ég t.d. sá kókflösku eða annað rusl nokkrum metrum fyrir framan mig þar sem ég var á rölti, þá hugsaði ég: á ég á ég ekki á ég á ég ekki að sparka í þessa flösku (eða stíga á þetta rusl).

Rétt áður en ég kom að tilteknum hlut ákvað ég kannski að ég ætlaði ekki að snerta hann. Bara ganga fram hjá honum.

En þegar ég var komin nokkra metri í burtu þá fékk ég bakþanka. Sneri jafnvel við til að snerta flöskuna með tánni eða hreyfa við ruslinu á einhvern hátt.

Ef ég skellti hurð í lás á eftir mér, þurfti ég að taka margoft í hurðarhúninn til að fullvissa mig um að hurðin væri virkilega læst.

Og ekkert misræmi mátti vera í fötunum mínum. Sportsokkarnir nákvæmlega jafnhátt upp á vinstri og hægri legg.

 

Ég held að við eigum öll til eitthvað munstur sem við lifum eftir. Jafnvel án þess að vita það eða taka eftir því. Og uppbrot á því munstri getur valdið okkur óþægindum.

Þetta getur verið hvað sem er. Alltaf sama sætið valið, morgunrútínan alltaf nákvæmlega eins, hvernig við komum okkur fyrir í bílnum áður en við erum tilbúin að keyra af stað....

Máttu ekki sjá skakka mottu án þess að rétta hana af? Eða mynd á vegg? Kannski að hálfrifið blað á eldhúsrúllu fari óstjórnlega í taugarnar á þér og þú bara VERÐUR að rífa hinn helminginn af. Missirðu einbeitingu í samræðum ef þú kemur augu á ryk á borðplötu, því þig langar svooooo að ná í tusku og þrífa það?

Hver er ykkar einhverfa hegðun? Eða litlu skrítnu rútínur? Áráttukennda hegðun?

Hver er þín þráhyggja.

ATHUGIÐ. ENGAN KYNLÍFSSÖGUR TAKK.

 

 

..... jú annars... endilega látið þær fljóta með ef þær hafa eitthvað með umræðuna að gera. En leitið ykkur svo hjálpar.