HEFNDARÞORSTI - glæpasaga - 4. og síðasti hluti - ekki fyrir viðkvæma

 

Honum vegnar ágætlega í starfi. Vinnur sig upp í sölustjórastöðu. En eina fólkið sem hann á samneyti við eru vinnufélagarnir og aðeins á vinnutíma. Kvöldunum eyðir hann einn í lítilli leiguíbúð.

Hann hefur hvorki vilja né löngun til að elda ofan í sig og pantar nær undantekningarlaust mat af kínverskum veitingastað í nágrenninu. Snæðir yfir sjónvarpinu. Einn og yfirgefinn. Eina manneskjan sem hann hittir utan vinnutíma er sendillinn sem kemur með matinn til hans. Hann heldur að það sé kona er getur ekki verið viss. Líkaminn er svo undarlega ólögulegur og andlitið er hulið sólgleraugum og trefli. Sama hvernig viðrar.

Hann er ekki heill heilsu. Fær óútskýranlega hitatoppa og magakrampa. Sumar nætur kastar hann upp margoft og vaknar morguninn eftir slappur og valtur á fótunum. Heilsan fer versnandi en læknarnir finna ekkert að honum.

 

Tuttugu og þriggja ára lætur hún til skarar skríða í fyrsta skipti. Eftir að hafa komið fyrsta fórnarlambinu á kné og svipt það allri mannlegri reisn sat hún fyrir honum. Sljóvgaði með nákvæmlega réttu magni af lyfjum. Nógu miklu svo hann væri ósjálfbjarga en nægjanlega litlu til að hann skildi hvað væri að gerast. Vissi hver hún var. Þegar hún fann hnífinn sökkva inn í hold hans og lífið fjara úr líkamanum helltist yfir hana fölskvalaus gleði. Frá þeirri stundu varð þessi nýuppgötvaða gleðitilfinning drifkrafturinn í lífi hennar.

 

Þrjátíu og sjö ára er hann sem farlama gamalmenni. Heilsulaus og rændur allri lífslöngun. Börnin hans eru löngu orðin honum fráhverf og hann hefur hvorki andlega né líkamlega burði til að berjast fyrir ást þeirra og virðingu. Hann hefur brugðist þeim finnst honum. Öll sjálfsvirðing er honum horfin.

 

Næstu ár voru bestu ár ævi hennar. Einu árin í lífi hennar sem henni hefur fundist hún hafa fullkomna stjórn. Vald. Tilfinningin er svimandi.

Án allra mannlegra tilfinninga braut hún þá niður hvern á fætur öðrum. Og á réttum stað, á réttum tíma náði hún þeim á sitt vald með lyfinu góða. Skemmtilegustu og mest sálarhreinsandi andartökin eru þegar þeir skilja hver hún er. Og fullvissan um að þeir hafi engu gleymt.

Þeir vita hvað bíður þeirra og þeir vita hvers vegna. Hún gælir við þá hvern á eftir öðrum og nýtur þess að horfa á viðbjóðinn í svipnum á þeim yfir afskræmdu útliti hennar. Svo fær blóðið að renna undan hnífnum.

 

Hann drekkur ótæpilega. Sækir sömu staði og rónar bæjarins. Gamlar syndir ásækja hann meira en nokkru sinni fyrr. Brjótast upp á yfirborðið eftir að hafa verið kæfðar niður í fjölda ára. Hann situr og drekkur þar til sársaukinn er bærilegur. Þar til raddir fortíðar hætta að ásækja hann. Þá fer hann heim. Ef heimili skyldi kalla.

 

Hún er þreytt. Sálin er þreytt en ekki buguð. Lokaverkefnið er senn í höfn en hún hefur gert nýjar áætlanir. Hún treystir á hjálp frá honum. Treystir á, að þrátt fyrir allt sem á undan er gengið, bærist enn með honum vottur af ást á lífinu. Enn sé von til þess að hann berjist til að halda því.

Með þá trú í farteskinu bíður hún eftir honum eitt vorkvöld þegar hann kemur heim. Í þetta skiptið er lyfið óþarft.

 

Þau standa og horfa hvort á annað. Augnaráð hennar logandi af hatri og einbeitingu. Hann er skelfingu lostinn yfir þeirri hryggðarmynd sem blasir við honum. Kona með hálft andlit og undarlega skakkan líkama. Þar sem áður voru fingur vinstri handar er aðeins samankrepptur hnefi, hrukkóttur af brunaörum. Fingur hægri handar halda um kjötöxi og án þess að hún segi orð, veit hann hver hún er.

Hann undrast þennan skyndilega þrótt sem hann finnur fyrir. Í fyrsta skipti í langan tíma finnst honum hann finna blóðið streyma um æðar sínar. Viljinn vaknar af dvala. Hann er ekki tilbúinn til að fara. Hann skynjar hatrið sem streymir frá henni. En hann skynjar líka sorgina og óbætanlega kvölina. Sem hann skapaði. En hann á einskis kosta völ.

Átökin eru hatrömm en undarlega stutt. Fyrr en varir stendur öxin í holdi.

Sigrihrósandi glampa bregður fyrir í auga stúlkunnar. ''Ég vann'' hvíslar hún.  Verkefninu er lokið og sársaukinn er horfinn. Líkaminn fellur í gólfið og óendanlegur friður er yfir andlitinu.

Augnaráð hans er tómt og starandi. Hendurnar skjálfa þegar hann tekur upp símann.

Með blikkandi ljósum og vælandi sírenum kemur vonin til hans. Vonin um að endurheimta sál sína og frið, sem hvarf í ljósum logum fyrir margt löngu, með skúrnum í syðsta enda skólalóðarinnar......

 

HEFNDARÞORSTI - Glæpasaga - 3. hluti - ekki fyrir viðkvæma

 

Forstjórinn dugmikli og gullfallega frúin hans skildu og upphófst hatrömm forræðisdeila þeirra á milli. Hann tapaði. Baráttan tók marga mánuði og andleg átök voru mikil.

Hún nýtti sér tækifærið. Sparkaði með glöðu geði í liggjandi mann. Með kænsku og útsjónarsemi þess sem hatar, sá hún til þess að ungi maðurinn varð uppvís af tilraun til fjárdráttar í starfi sínu. Af nákvæmni bjó hún svo um hnútana að eigendum fyrirtækisins var meira í mun að losna við hann en að gera málið opinbert. Síst af öllu vildi hún missa hann á bak við rimlana.

 

Áttundi bekkur. Fyrsti skóladagur eftir nýár. Hún var lokuð inni í verkfæraskúrnum í syðsta enda skólalóðarinnar. Sat róleg og beið. Öllu vön. Vissi að fyrr eða seinna kæmi einhver sem myndi opna fyrir henni. Hún þurfti bara að leggja við hlustir og fylgjast með.

Hún heyrði einhvern nálgast og stóðu upp. Byrjaði að nötra og skjálfa gegn eigin vilja þegar hún heyrði að þetta voru kvalarar hennar. Þeir voru hvíslandi og hlógu niðurbældum hlátri. Það vissi ekki á gott. Hún heyrði þá bjástra fyrir utan skúrinn og svo heyrðist hviss sem hún áttaði sig ekki á. Dyrnar opnuðust og einhverju var fleygt inn. Hurðinni var skellt aftur. Í myrkrinu sá hún neista af einhverju, andartaki áður en hvellurinn kom. Hún fann fyrir óbærilegum sársauka í höfðinu og sekúndum síðar fann hún, frekar en sá, að það skíðlogaði allt í kringum hana.

Kannski er þetta þá búið, hugsaði hún glöð, áður en myrkrið miskunnaði sig yfir hana.

 

Fyrsta kafla er lokið. Annar kafli bíður.

Forstjórinn fyrrverandi keyrir útaf í Kömbunum og er um tíma vart hugað líf. Brotinn á sál og líkama hefur hann enga hugsun á því að eitthvað var undarlegt við þetta slys. Kennir þreytu og vínglasi um.

Loksins finnst henni sér miða eitthvað fram á við.

 

Níunda aðgerð. Líkamlegi sársaukinn var á undanhaldi, en ekkert gat linað þær andlegu kvalir sem hún gekk í gengum.

Flugeldurinn var gallaður. Þessi sem sprakk í andlitið á henni. Ekki að það skipti neinu máli. Hinn kveikti í skúrnum.

Enginn gaf sig fram. Enginn kannaðist við að bera ábyrgð á að 13 ára stúlka lá örkumla og afmynduð á sjúkrahúsi. Hún tók af þeim ómakið. Um leið og hún gat haldið á blýanti skrifaði hún nokkur orð á blað. Játaði að hafa verið að fikta með flugelda.

 

Eftir nokkurra mánað endurhæfingu hefur hann náð það mikilli leikni með gervifótinn að hann stingur aðeins örlítið við. Á erfitt með að venjast því að horfa á stubbinn þar sem einu sinni var fótleggur.

Eftir langa leit fær hann starf. Hann er eiginlega undrandi á sjálfum sér að finna enn til minnstu lífslöngunar. Honum þykir það íronískt að gerast fasteignasali. Hitta og eyða tíma með fólki á hverjum degi sem er fullt tilhlökkunar. Pör sem sjá fram á líf með maka sínum og börnum á fallegu heimili sem þau skapa saman. Allt það sem hann eitt sinn átti. Allt það sem hans líf snerist um en er nú aðeins sætbeisk minning.

 

Henni tókst að blekkja þá alla. Geðlæknana. Sálfræðingana. Félagsfræðingana. Allir báru henni vel söguna. Dugleg, atorkusöm, ótrúlega bjartsýn, með þroskaða sýn á lífið. Þvílík ummæli. Hún hló innra með sér daginn sem þeir hleyptu henni út af stofnuninni. Ef sá hlátur hefði fengið að hljóma upphátt hefði engum verið rótt. Hún var sextán ára og sálin var kolsvört.

 

(4. og síðasti hluti verður birtur seinna í dag)

 

Og enn grenja ég

Ég þurfti virkilega á einhverju upplífgandi að halda í kvöld. Fyrir valinu varð að leggjast yfir DVD, nánar tiltekið Love actually.

Hvort sem þið trúið því eða ekki þá hef ég aðeins einu sinni séð þessa mynd og guð minn góður..... Ef ég grenjaði svona yfir henni í fyrsta skipti þá má ég hundur heita.

Þegar kreditlistinn rúllaði í endann þá var ég gjörsamlega uppgefin af því að reyna að halda aftur af gráthviðunum sem vildu brjótast út.

En samt var þetta upplífgandi á skrýtinn hátt. Ég held að þetta sé sætasta mynd sem framleidd hefur verið og minnir mann á það enn og aftur að við hlið bretans (og þá meina ég ekki Bretans) er kaninn hreinlega lásí í kvikmyndagerð og handritagerð og húmor og hljóði og klippingu.... nei, aðeins komin fram úr mér, en þessi mynd er barasta snilld. Hvernig hún er byggð upp og hvernig allir þessir karakter tengjast á einhvern hátt á endanum. Leikararnir eru frábærir... sorry, ég er bara að missa mig yfir þessu.

Ég held ég geti kosið þetta bestu rómantísku gamanmynd sem framleidd hefur verið, án þess að blikna. Og það þýðir ekki að vera með neitt skítkast yfir því. Þannig er það bara og hananú.