Happy birthday mr president

Bretinn á afmæli í dag. Og þetta er merkisafmæli því í síðasta skipti verður hann fjörutíuogeitthvað. Sem sagt 49 ára. Gamli kallinn minn.

En ekki verður á manninnum séð hversu mörg ár hann hefur lifað. Og alltaf hefur hann verið svo grannur og fitt að það hefur farið í taugarnar á fitubollunni mér. Mér hefur aldrei fundist við passa saman. Ekki fyrr en nú. Eftir að við hjónaleysin hættum að reykja. Maðurinn hefur bætt ágætlega á sig og er nú loksins verðugur þess að teljast húsbóndi minn og yfirvald (eða þannig). Hann lítur betur út með hverju kílóinu... og þá fer það auðvitað nett í taugarnar á mér. En ég elska hann.

Afmælisbarnið er á leiðinni heim með Unglinginn með sér og hér verður væntanlega slegið upp kósíkvöldi í boði Nings eða Indókína. Það þarf ekki að hafa mikið fyrir honum þessum. Þetta voru óskirnar þegar ég spurði; hvað viltu gera?

Svo var ég að spá í það í dag að redda barnapössun og draga hann út úr húsi og inn á Nings í staðin fyrir takeaway mat, og svo kannski bíó. En komst að þeirri niðurstöðu að heimakæri húsbóndinn vildi helst vera heima í faðmi fjölskyldunnar. Stundum man ég hvað ég er heppin.... stundum.

Hér syng ég honum til heiðurs:  http://www.youtube.com/watch?v=k4SLSlSmW74

 

Sýningarstúlka hverfur eins og hendi væri veifað

 

Úff. Liggur við að ég þakki fyrir aukakílóin...............................................

Það er alveg ljóst að ég hefði stoppað við kálfa. Mögulega um mitt læri.

Gatið er á stærð við niðurfall. Þetta þýðir að þessari stúlku væri hægt að sturta niður úr klósettinu. Auðvelt að láta hana hverfa.

Fyrirsæta féll ofan í gat á sviðinu

Ég verð í Tívíinu hans Ingva Hrafns í kvöld

Minni ykkur á þáttinn hennar Ólínu Þorvarðardóttur á sjónvarpsstöðinni ÍNN, kl. 21 í kvöld.

Til voru kallaðar Jenný Anna Baldursdóttir, Salvör Gissurardóttir og Marta B. Helgadóttir. Ég hljóp svo í skarðið fyrir Jenný þar sem hún var vant við látin á þeim tíma sem upptakan fór fram.

Þáttinn átti að sýna á föstudagskvöldið í síðustu viku en þá var tæknin eitthvað að stríða þeim á ÍNN.

Börnin góð, ekkert mál, bara að finna rás 20 á afruglaranum sínum og volla... við ykkur blasa þessi glæsikvendi sem Marta, Ólína og Salvör kynna svo vel á sínum bloggum, með ljósmyndum og alles.

Ef rás 20 er ekki inni hjá ykkur þá finnið þið hana einhvern veginn svona:

• ýtið á menu-takkann á afruglara-fjarstýringunni 
• veljið automatic search á skjánum.
• Veljið ''All''.
• Ef beðið er um pin númer veljið þá núll (eins mörg núll og þarf)

Þá rúlla upp á skjáinn einhver númer og rugl í góðan tíma og svo byrja stöðvarnar að detta inn. bara vera þolinmóður.Þetta er fyrsti sjónvarpsþátturinn hennar Ólínu í 15 ár, og því nokkurs konar ''comeback'' hjá henni. Ég óska henni innilega til hamingju með það.

Þetta verður góð skemmtun.... á einhvern hátt allavega

 

769 millur - Mikið svakalega er ég orðin áhrifamikil

Lagt hefur verið til að 769 milljónir á þessu ári og næsta verði settar í aðgerðir vegna manneklu á þjónustustofnunum Reykjavíkurborgar.

Ætli þetta sé út af greininni minni í Mogganum í dag?

Nei nei.. ég er ekki komin með mikilmennskubrjálæði. En þetta eru gleðifréttir. Að gera Reykjavíkurborg að eftirsóttum vinnustað er góð byrjun. Ég get samt ekki annað en velt fyrir mér: Hvað svo? Mig langar að sjá langtímaplan.

769 milljónir í aðgerðir vegna manneklu hjá Reykjavíkurborg

Örlítið meira um fatamál

 

Hér sit ég og get ekki annað. Í þvottavélinni rúlla gallabuxur fram og aftur. Fyrir utan buxurnar sem ég keypti í kellingadeild Hagkaupa í gær eru þetta einu buxurnar sem ég passa í.

Ég er ekki alveg í stuði til að fara í kellingabuxunum í vinnuna á morgun svo ég bíð eftir að þvottavélin ljúki sínu verki. Þá get ég hent gallabuxunum í þurrkarann og skriðið undir sæng. Og það verð ég að fara að gera (þó fyrr hefði verið) ef ég ætla að vakna kl. 6 í fyrramálið til að fara í leikfimi hjá henni Báru vinkonu minni.

Það eru nú meiri ósköpin hvað maður þarf að plana mikið á kvöldin til að leikfimisdæmið gangi upp svona snemma á morgnana.

Það þarf náttúrlega að ákveða hvaða fötum eigi að klæðast daginn eftir og koma þeim vel samanbrotnum ofan í íþróttatöskuna.

Það þarf að ferja andlitið á sér úr töskunni sinni yfir í íþróttatöskuna, þ.e. meiki, púðri, sólarpúðri, maskara, varalit, glossi, augnblýanti og einhverju fleiru sem ég man ekki í augnablikinu. Svo þarf að passa upp á að íþróttafötin séu tilbúin, helst á ofni svo það sé heitt og gott að fara í þau á köldum morgnum. Sítrónukristalls flaskan þarf að vera á sínum stað í ísskápnum svo ég geti gripið hana með mér að morgni. Og ég sem hef alltaf haldið því fram að skipulagning sé ekki mín sterka hlið.

Ég varð að breyta um skóáætlun á síðustu stundu þar sem Sá Einhverfi er enn við sama heygarðshornið, þ.e. andsetinn af Emil í Kattholti. Hann tók kúrekastígvélin mín með rúnnuðu tánni, í kvöld og dýfði þeim ofan í vatnsdallinn hjá hundinum. Skítastígvél.

 

Konur eru skrítnar skrúfur

 

Við konur erum stórfurðulegur þjóðflokkur. Það verður nú bara að segjast eins og er. Að karlar séu frá Mars og konur frá Venus er kannski klisja. En sönn klisja er það, eins og svo margar aðrar reyndar.

Í vikunni setti ég inn færslu sem var svona hugleiðing og upprifjun á fituskeiðum sem ég hef gengið í gegn um, um ævina. Í athugasemdakerfinu við þeirri færslu fékk ég staðfest frá nokkrum karlmönnum að hugsunarháttur okkar kvenna um þau mál er þeim hulin ráðgáta.

Í morgun, eftir æfingu, framkvæmdi ég gjörning fyrir framan spegil. Á meðan ég dúllaði mér við þennan gjörning rann upp fyrir mér ljós hversu fáránlegur hann er. 

Eftir hopp og skopp, magaæfingar, rassa- og hundaæfingu, lóðalyftinar fyrir brjóstvöðva, þríhöfða, tvíhöfða og sexhöfða eða hvað þetta heitir nú allt saman er ég ansi rjóð í framan. Það hef ég reyndar nefnt áður. Eftir sturtu og þerring með handklæði er ég byrjuð að svitna aftur og er þá rjóð og glansandi í andliti.

Þá er dreginn upp úr töskunni alls konar útbúnaður sem á að láta mig líta út fyrir að vera mennska og jafnvel bara nokkuð álitlega. Þessum græjum, sem eru u.þ.b. 78% af þyngd íþróttatöskunnar, er hrúgað á borð fyrir framan spegil og svo hefst ég handa. Fyrsta skref er að maka farða í andlitið sem þekur vel og losar mig við rjóðu kinnarnar. Svo er settur augnblýantur undir neðri augnahárin og ef ég er í stuði þá fer hann líka á efri augnlokin. Svo er það hvítur eye-liner inn í augnhvarmana. Maskari bætist við ef langt er liðið frá litun á augnhárum. Og svo er það punkturinn yfir i-ið; kinnalitur til að ná fram þessu náttúrulega og ferska lúkki sem rjóðar kinnar gefa manni.....

Maður ætti kannski bara að leyfa upprunalega rjóðu kinnunum að njóta sín... eða hvað?

 

Fita og sól eiga illa saman

Sá Einhverfi er fæddur í september 1998. Því var það svo að sumarið 1998 var kvöl og pína fyrir mig. Sól og hiti er ekki ekki my cup of tea (or coffie for that matter) þegar ég er í yfirvigt. Í hverri mæðraskoðun var ég tekin í gegn fyrir það hvað ég bætti miklu á mig. Ég man ekki hvað ég þyngdist mikið á meðgöngunni. Eitt af þessum atriðum sem eru geymd í undirmeðvitundinni og ég held þeim niðri því ég kæri mig ekki um að muna það.

Þó man ég eftir öðru sumri sem var sýnu verra. Sumarið 1991. Þá um vorið kom ég heim eftir vetrarlanga dvöl í lýðháskóla í Noregi. Ég fitnaði um 10 kg þann veturinn og kom kjagandi heim á klakann. Sem var svo ekki klaki eftir allt saman. Þetta er heitasta sumar í manna minnum (allavega mínu minni). Ég var með svart hár og átti ekkert nema svört föt sem miðuðust öll við að hylja sem mest af kroppnum á mér. Mér fannst hárið sífellt vera límt við ennið á mér og fötin við líkamann. Úff hvað mér leið hrikalega illa. Dreymdi um að liggja allsnakin á sundlaugarbakka svo ég gæti velt mér út í vatnið eins og flóðhestur. Enda leið mér eins og einum slíkum. En ég hefði ekki fyrir mitt litla líf látið sjá mig léttklædda neins staðar, allra síst allsbera í sundi.

Ég veit ekki afhverju ég fór allt í einu að hugsa um þetta. Haustið er komið, ég þurfti að skafa rúðurnar á bílnum í morgun og laufin á trjánum virðast hafa það eina markmið að fjúka inn í húsið hjá mér. Ég þarf ekki að hafa neinar áhyggjur af því að svitna í sól næstu 7 mánuði eða svo. Svo hvað er ég að röfla? Veit ekki.

Kirkjugarðsþema og Bónus breytist í kaupmanninn á horninu

Yfirleitt sér Bretinn um að versla. Ég nenni því ekki. Og ég kemst upp með þetta því innkaupin mín eru alltaf dýrari en hans. 

Í þessu yndislega veðri sem við fengum að njóta í dag var ekki annað hægt en að Bretinn færi út á golfvöll. Og þar sem Gelgjan og Sá Sykursjúki (kynni hér með til leiks systurson minn 12 ára) voru hér bæði til að líta eftir þeim Einhverfa, ákvað ég að skella mér í Bónus.

Krakkarnir voru með einhvers konar hryllings-kirkjugarðs-dauða-þema í gangi hérna. Búin að hengja teppi fyrir glugga og fullt af slæðum og klútum yfir rjáfrin uppi á lofti. Í þetta voru svo bundnar fjöldinn allur af dúkkum. Þær voru dauðar. Hengdar væntanlega og dingluðu þarna með lokuð augu og reytt hár. Ofan í bastkistunni voru fleiri dauðar dúkkur og krakkarnir máluðu sig í framan þannig að um mig fór hrollur. Sá Einhverfi fylgdist með af miklum áhuga og í  höndum þessara sturluðu barna skildi ég hann eftir og dreif mig í Bónus. Það mun líka koma á óvart að mér var treyst fyrir sunnudagsmatseldinni og mig vantaði sætar kartöflur (Jenný Anna takk fyrir ábendinguna).

Við innganginn á Bónus í Árbænum er brauð og kökur o.þ.h. og ég var að skoða einhverskonar sixpack af rúnnstykkjum. Var mikið að spá í hvort þetta væri sniðugt (nákvæmlega ástæðan fyrir stærri og dýrari innkaupum en Bretinn gerir). Í þann mund sem ég ákvað að þetta færi ekki í innkaupakerruna og legg frá mér pakkann segir rödd fyrir aftan mig: Þetta er ofsalega gott.

Ég sný mér við og fyrir aftan mig stendur eldri maður sem ég hef aldrei séð áður. Við spjölluðum um rúnnstykkin og annað brauðmeti, frystingu á slíkri vöru og innkaup. Vorum samferða út ganginn. Leiðir skyldu við mjólkurkælinn. Í mjólkurkælinum heyrði ég tvær konur vera að velta því fyrir sér hvar g-mjólkin væri. Ég blandaði mér í það og benti þeim á mjólkina. Móment sem Gelgjan hefði látið sig hverfa á, ef hún hefði verið með í för. En ég uppskar fallegt bros að launum.

Þegar ég stóð við frystinn heyrði ég skarkala og læti og leit við til að sjá hverju sætti. Þá stóð kona, hálffalin á bak við stafla af plastílátum. Staflinn fór óðum minnkandi því eins og maður sér í bíómyndunum þá var allt að hrynja. Augu okkar mættust og ég brosti út að eyrum. Kunni ekki við að fara að hlæja. Þetta var ekki ég, kallaði konan til mín. Ég tók bara eitt. Augnaráðið var starandi.

Í annarri hendi hélt hún á Bónus-spjaldi sem stóð á ''Plastílát 199 kr'' og með hinni hendinni reyndi hún af veikum mætti að koma í veg fyrir að restin hryndi. Núna er ég með móral yfir því að hafa ekki hjálpað aumingja konunni að raða upp helvítis plastílátunum aftur.

Það var biðröð á kössunum. Á eftir mér kom maður um sextugt með 3 hluti í körfu. Ég benti honum með höfuðhneigingu að fara fram fyrir mig. Það flæddi út úr minni körfu. Takk skal du have, sagði hann, en kom upp um íslenskan uppruna sinn þegar hann spurði mig í næstu andrá hvort ég vissi hvar hann finndi beiskan brjóstsykur.

Ég fór léttstíg út úr Bónus í dag. Hver þarf á félagslífi að halda þegar innkaupaferðirnar eru svona gefandi?

Heima tóku á móti mér þrjú börn, hvert öðru hryllilegra í útliti. Gelgjan og Sá Sykursjúki höfðu málað Þann Einhverfa í stíl við sig. Kunni ég þeim bestu þakkir fyrir þegar ég tók fram hreinsigræjurnar mínar í kvöld til að þrífa á honum andlitið. Ekki sá samvinnuþýðasti. HJÁLP HJÁLP slepptu mér... slepptu mér segi ég.

Engin kom hjálpin og nú hvílir hann ljóshærður, búttaður, friðsæll og hreinn á koddanum sínum. Og ég ætla að leggjast á minn.

Góða nótt elskurnar.

 

Athugasemdirnar ykkar og bloggin

Sæl krakkar mínir.

Eftir að hafa lesið öll kommentin við færslunni hér á undan fór ég að hugsa (sjaldgæft, en það gerist). Þarna setti ég inn eigin hugsanir, skrifaðar fyrir um 2 árum, nákvæmlega eins og þær voru. Tilfinningar mínar varðandi glataðan draum. Ekkert merkilegt. Allir hafa átt sér drauma sem ekki rættust. Eða drauma sem splundruðust óvænt.

En svo komu fallegu kveðjurnar ykkar og sum ykkar virtust lesa eitthvað út úr þessari færslu. Hluti sem ég hef aldrei spáð í eða velt fyrir mér. Eins og Hugarfluga sagði:

Öll eigum við okkur vonir, þrár og drauma. Sumir draumanna rætast ... aðrir ekki. Þeir eru lánsamir, sem kunna að spila úr þeim spilum sem lífið úthlutaði þeim og fara ekki hamförum yfir að fá ekki alla slagina. Held að þú sért ein af þessum manneskjum.

...Og ég hugsaði: Kannski er þetta bara rétt. Kannski á ég bara fulla virðingu skilið fyrir hvernig ég hef tekið á málunum. Með yndislegan mann mér við hlið. Að sníða sér stakk eftir vexti, eins og Laufey segir. Það er nákvæmlega málið. Það er það sem flestir gera í lífinu. En fólki ferst það misvel úr hendi.

Á bak við hvert einasta andlit hér á blogginu... í kommentakerfinu mínu og ykkar... er saga. Það er vissulega misjafnt hvaða spil lífið gefur okkur, og misjafn hvernig við spilum úr þeim. En allir eiga sér sögu og allir hafa gengið í gegnum skin og skúrir í lífinu.

Jenný Anna. Deilir með okkur af hreinskilni edrúmennsku sinni og hvernig var fyrir henni komið

Þröstur. Saknar daglegra samskipta við dóttur sína sem hann elskar meira en allt annað

Ragnheiður sem af ótrúlegu æðruleysi hefur leyft okkur að fylgja sér skref fyrir skref í gegnum missi sonar síns

Birna Dís hefur einnig þurft að sjá á eftir barninu sínu og hefur á sinn hátt lært að lifa með sorginni

Guðmundur glímir við ólæknandi sjúkdóm ´

Ásdís. Gekkst nýlega undir aðgerð eftir langvarandi líkamskvalir

Sigrún. Hefur gengið í gegnum miklar andlegar sveiflur, vonir, væntingar og vonbrigði með sín tvö andlega fötluðu börn

Elísabet Lára. Ung að árum gekk hún í gegnum ótrúlega erfiða lífsreynslu þegar barnsfaðir hennar og unnusti svipti sig lífi. 

....svona gæti ég haldið endalaust áfram en ætla að láta vísun í þessa bloggara nægja. Fólkið hér að ofan, sem og fjöldi annarra, hefur nýtt bloggheima til að opna umræðuna um þessi málefni og í hvert sinn sem það er gert opnar það augu einhvers. Einhver þarna úti hefur minni fordóma gagnvart vissu málefni eftir að lesa færslur um efnið. Og við minnkandi formdóma fer heimurinn batnandi. Við erum öll sammála um það.

 

Stundum hjálpar það að taka Pollýönnu á málin. ''Þetta hefði nú getað verið verra'' eða ''hvernig á ég að geta kvartað, þegar Sigga er að ganga í gegnum svona mikla erfiðleika''. En öll höfum við réttinn til að syrgja. Það má aldrei gleymast. Við förum langt á hnefanum og samanbitnu tönnunum en það fleytir okkur aldrei alla leið. Ekki á gæfuríkan hátt að minnsta kosti.

Ég á góða vinkonu sem fékk þær fregnir, þegar hún gekk með síðasta barnið sitt, að það væri með skarð í vör. Hversu mikið eða alvarlegt það væri var engin leið að sjá fyrir. Henni var að vonum brugðið. Það er erfitt að fara í gegnum meðgöngu með svona vitneskju og hún streðaði með alls konar vondar tilfinngar, kvíða og sorg.

Einhverju sinni sagði hún við mig að hún skildi bara ekkert í sér að vera í hnút yfir þessu. Hvernig stæði á því að hún setti svona atriði fyrir sig þegar ég til dæmis ætti fatlað barn.                             Ég sagði við hana að þó að ég ætti fatlað barn og aðrir kannski stærri vandamál en hún, þá hefði hún fullan rétt á því að syrgja það að barnið hennar væri ekki alheilbrigt. Sorgir annarra gerðu hennar ekki minni eða auðveldari viðfangs. Hún sagði mér seinna hvað þetta hefði verið mikil opinberun fyrir sig og léttir.

Þetta er orðið lengra og flóknara en ég ætlaði. Mig langaði bara til að þakka ykkur fyrir allar kveðjurnar og sögurnar sem þið deilduð með mér. Hvert komment er lesið og geymt hér: 

Lexía dagsins: Aldrei að treysta undirmönnum fyrir velferð sinni

 

Allir kannast við ''trausts-æfinguna''... þessa þar sem maður á að láta sig detta, afslappaður og fullur trúnaðartrausts afturábak. Treysta því að skólasystkini/vinnufélagar/námskeiðsfélagar grípi mann.

Þessi æfing var tekin á námskeiðinu í gær. Og önnur æfing sem ég hef aldrei heyrt um né séð. Og hún var virkilega skemmtileg.

Hópnum, um 20 manns, var raðað upp með nokkuð jöfnu millibili í kringum malarvöll. Kannski svona 10 metrum að lengd. Svo batt stjórnandi námskeiðsins trefil fyrir augun á okkur (einu í einu) og við áttum að hlaupa langsum eftir malarvellinum, blindandi.

Þessi æfing snýst um það að treysta á að fólkið í kringum völlinn stoppi okkur af þegar út á enda er komið. Eða þá ef innbyggði áttavitinn bregst og fólk hleypur út til hliðanna í staðinn fyrir beint áfram.

Minn áttaviti virðist aldrei hafa verið til. Ég hljóp af stað og tók óafvitandi ákveðna stefnu  til vinstri. Var nokkuð góð með mig og hljóp á ágætis hraða. Allt í einu fann ég að það var einhver hindrun fyrir framan mig og á sama sekúndubroti byrjaði þessi hindrun að tala. Mér brá svo mikið að ég byrjaði að öskra og virtist ekki geta hætt því. Hélt áfram eftir að ég reif af mér trefilinn og sá einn vinnufélagann beint fyrir framan mig. Greinilegt að einhver stressviðbrögð gerðu þarna vart við sig.

Fólk hljóp þarna um víðan völl. Sumir af nokkru öryggi og hefðu endað upp á þjóðvegi ef þeir hefðu ekki verið stoppaðir. Sá næstsíðasti ákvað að treysta fullkomlega á vinnufélaga sína og tók á þvílíkan sprett að það var engu líkara en hann ætlaði að setja met í spretthlaupi. Hlutirnir gerðust hratt og þar sem ég stóð á hliðarlínunni fóru að renna á mig tvær grímur. Ljósastaurar voru meðfram vellinum á hægri hönd og þaðan sem ég stóð virtist maðurinn stefna á einn slíkan. Þetta var einn af stjórum fyrirtækisins og sitthvoru megin við staurinn sem hann stefndi á stóðu tveir undirmenn hans. Karl og kona. Hvort um sig hélt að hitt myndi stoppa hann af svo bæði stóðu þau nokkuð afslöppuð með staurinn á milli sín. Það var ekki fyrr en ég byrjaði að góla sem einhver viðbrögð urðu en það var of seint. Yfirmaður þeirra hljóp á staurinn. Bang. Fólk tók andköf og hélt niðrí sé andanum. Þegar hann reif af sér trefilinn og óskaddað en annars grimmúðlegt andlitið birtist, sprungu allir úr hlátri. Mjög traustvekjandi og samúðarfullur hópur þarna á ferð.

Það er aldeilis hægt að treysta á ykkur, sagði hann heldur þóttalega.

Ég veit ekki alveg hvernig lífið hjá þessum tveimur undirmönnum hans var í vinnunni í dag en það er alveg öruggt að þessi létta traust æfing bar ekki tilætlaðan árangur á þessu námskeiði. Eða hvað finnst þér Hjölli?