Svuntuaðgerð, afmæli og Ðe Lónlí Blú Bojs

Þessi pistill hefði átt að líta dagsins ljós á sunnudaginn en ég var ofsalega upptekin. Aðallega við að vera í nettu kvíðakasti yfir því að litla barnið mitt (21 árs frá því á laugardaginn) var ekki heima á afmælinu sínu. Kvíðakastið tók sem sagt alla helgina, ásamt því að taka ákvörðun um hvaða aðkeypta mat ég ætti að bjóða upp á afmælisveislunni sem yrði haldin á mánudagskvöldið og hvaða mynd ég ætti að láta setja á aðkeyptu kökuna frá Mosfellsbakaríi. Það tók líka smá tíma að fyrirskipa verkaskiptingu á heimilinu á sunnudaginn á milli Bretans og dóttur okkar, á meðan ég tók þátt í kvennagolfmóti í Grafarholtinu. ,,Gætuð þið kannski sett í uppþvottavél og ryksugað allt húsið? Þá get ég farið beint í að þrífa baðherbergin og skúra þegar ég kem heim.‘‘ Bretinn átti að elda sunnudagssteikina.

Eins og hægt er að ímynda sér þá varð ég yfir mig glöð þegar ég kom heim og sá að það var búið að vinna öll verkin og þrífa klósettin að auki. Svo glöð varð ég að ég kveikti bara á fullt af kertum og sleppti því að skúra. Ég er enn ekki búin að því. Þið sjáið af hverju ég hef ekki haft tíma til að setja niður markmið þessarar viku á blað.

Tuttuguogeinsárs afmælisveisla fyrir Ian með einhverfuna hófst á mánudaginn klukkan 18.

Ian tók fyrirmælin frá mér alvarlega: ,,Ian, allir gestirnir eru að koma til þín til að fagna afmælinu þínu og þú þarft að taka á móti þeim.‘‘ Fólk varð hálfhvumsa þegar Ian fagnaði þeim í dyrunum og reif af þeim afmælispakkann.

Afmælisbarnið var hið hamingjusamasta með herlegheitin. Það sást best þegar hann hafði raðað öllum afmælisgjöfunum (allt tæknilego) í kringum stólinn sinn í stofunni, tók bakföll og hló sigri hrósandi hrossahlátri. Ég held hann hafi líka verið mjög sáttur með myndina sem ég valdi á kökuna en það var teikning eftir hann sjálfan. Hann hikaði samt ekkert við að skera strump og annan á háls.

En markmið þessarar viku er nokkurn veginn eins og síðustu viku. Mér tókst ekki að halda öllu á pari en aldrei þessu vant er ég ekkert að berja sjálfa mig í hausinn fyrir það.

En ég er farin að láta mig dreyma um svuntuaðgerð. Ég hugsa sífellt um orð appelsínunnar í Ávaxtakörfunni:

En ef að það væri eitthvað,

sem mér líkaði ekki við,

ég skæri það burt og límdi svo nýtt,

sem ætti þá betur við mig.

Kviðurinn á mér, sem mér hefur tekið ótrúlega vel að halda í skefjum í gegnum árin, hefur eignast sjálfstætt líf. Hann vex og dafnar og er farinn að taka allt of mikið pláss í veröldinni. Og þegar tvö börn hafa verið rifinn út í gegnum láréttan skurð á þessum stað þá er tilfinningin í húðinni brengluð. Þess vegna er þetta alveg extra óþægilegt. Eins og klessu af trölladeigi hafi verið skellt framan á mig. Aukahlutur sem ekki tilheyrir mér og er fyrir mér. En appelsínan söng lika:

Ef spegillinn gæti talað,

þá myndi hann segja við mig,

að ég væri fegurst, flottust og fínust,

það mynd'ann segja við mig

 

Ég ætla að tileinka mér þau orð frekar og setja svuntuaðgerð á hold.

 

Vika 2 - 9.–15. September

1) Taka vítamínin mín og lýsi (hef trassað það í allt sumar) – Stóð mig 4 daga í síðustu viku

2) Mæta á 3 æfingar kl 6:10  (hef ekki mætt á 6-æfingu í amk 3 ár) – mætti 2x og svo gekk ég 18 holur á þriðjudag og sunnudag. Ekki alslæm frammistaða. Og vá hvað mér finnst það ljúf tilfinning að vera á undan mestu umferðinni í vinnuna eftir æfingu og vera sest við skrifborðið, hreyfð og sturtuð, fyrir kl 8. Mæli eindregið með þessu.

3) Drekka 2 x 750 ml af vatni yfir vinnudaginn (ég er þessi sem fylli vatnsglasið að morgni og stundum er það óhreyft þegar ég fer heim í lok dags) – stóð mig 99.89% í þessu. Þurfti reyndar tvisvar sinnum í vikunni að þræla í mig öllum seinni 750 millilítrunum rétt áður en ég hljóp út kl 17 og lá við drukknun. En niður fór vatnið.

4) Taka út kökur, sælgæti, brauð og gos annað en sódavatn (hef verið frekar hömlulaus í sumar) – mér reynist erfitt að sleppa öllu brauðmeti þegar ég er að golfast því oft er maður að hlaupa út á golfvöll óétinn og þá er svo auðvelt að grípa samloku. En auðvitað heitir það skipulagsleysi. Tvær kökusneiðar voru innbyrtar í vikunni og ½ líter af pepsi max

5) Í rúmið ekki seinna en 22:15 (er yfirleitt að leggjast á koddann um 00:30) – stóð mig í þessu kvöldin fyrir þessar tvær 6-æfingar

6) Nýja markmiðið í þessari viku er að sjá vigtina þokast niður á við. Engar tölur verða ræddar að svo stöddu

 

En þá er komið að hápunkti vikunnar og ástæðunni fyrir því að ég skrópaði á morgunæfingu á föstudaginn. Hápunkturinn heitir Ðe LÓNLÍ blú BOJS og ég brosi enn hringinn þegar ég hugsa um upplifunina. Á fimmtudagskvöldið fór ég í Bæjarbíó Hafnarfirði til að horfa á lítinn (að ég hélt), sætan söngleik eftir hinn kornunga Höskuld Þór Jónsson, sem jafnfram leikstýrir. Það kom fljótt í ljós að orðið ,,lítill‘‘ á ekki heima neinsstaðar í málsgrein þar sem rætt er um þetta verk.

Þegar maður fréttir af því að ungur maður hafi heyrt lag með Ðe lónlí blú bojs og heillast svo af hljómnum að hann fer á stúfana, les sér til um hljómsveitina, hlustar á tónlistina og sest svo bara si svona niður og skrifar handrit af söngleik eða leikriti… þá verður maður forvitinn.

Höskuldur Þór gerði meira en bara að skrifa handrit. Hann viðaði að sér góðu fólki og lét hlutina gerast. Úr varð dásamleg skemmtun með frábærum leikurum, söngvurum og tæknifólki. Persónusköpun er einstaklega skemmtileg, textinn hnyttinn, söngvarar eru hver öðrum betri og sagan er grípandi. Ég stóð mig að því í eitt skiptið að kalla fram í eins og börnin gera á dýrunum í Hálsaskógi eða öðrum spennandi viðburði. Ég bara gat ekki stillt mig.

Ég á ekkert í þessum stórkostlega hæfileikaríku ungmennum sem þarna stóðu á sviði og á bak við tjöldin og brilleruðu á allan hátt. En það kemur ekki í veg fyrir að ég sé stolt. Og skotin í þessum krökkum. Ég er óendanlega hreykin af ungu kynslóðinni okkar sem er óhrædd við að vinna að því hörðum höndum að láta draumana sína rætast.

Ég veit ekki hvort það séu fleiri sýningar framundan í Bæjarbíói en ég veit að þau verða með sýningar í Vestmannaeyjum um næstu helgi. Þetta er svo sannarlega skemmtun sem brúar bil á milli kynslóða.

Eins og sannri grúppíu sæmir henti ég mér baksviðs eftir sýningu til að ausa lofi yfir liðið. Ég er hrædd um að ég hafi verið í pínu æst og uppnumin en þau hafa vonandi bara kunnað að meta það að hafa eignast einlægan aðdáanda í einni miðaldra kvinnu. Látum það liggja á milli hluta að eitt eða tvö glös af freyðivíni (hver er að telja) höfðu runnið ljúflega niður þetta kvöld.

Ég náði tveimur í myndatöku: Berglindi Öldu sem fer á kostum sem Stína og Inga Þór með gullröddina sem leikur Sörla. Eins og sjá má nær brosið á mér eyrna á milli.

Markmiðasetning og megrun í beinni

Frábært sumar er senn á enda. Þetta sumarið hef ég notið útiveru sem aldrei fyrr og fengið að spila golf í miklum mæli, ekki síst vegna þess að okkur áskotnaðist hjásætur fyrir "litla barnið," hver annarri dásamlegri. Ég hef oft sagt að ég var ekki viðlátin þegar var verið að úthluta íþróttageninu og er golfið þar engin undantekning. En það sem golfið hefur fram yfir aðrar íþróttir er að sama hversu lélegur þú ert geturðu stundað íþróttina með hverjum sem er, byrjendum jafnt sem afreksfólki. Ekki má gleyma því að engin önnur íþrótt býður upp á át, áfengisdrykkju og reykingar á meðan á ástundum stendur. Þetta hef ég nýtt mér óspart í sumar og sé ekki eftir neinu. En nú er tími að linni og ég víki af villu míns vegar.

Það er auðvitað óttaleg klisja, haustátakið. Í kjólinn fyrir jólin og Að sjá tólin fyrir jólin. Allir í megrun og allskonar bönn og bindindi á þessum árstíma. En það er bara allt í lagi, þó að auðvitað eigi þetta að heita lífsstílsbreyting og vera slík. Hver og einn þarf að finna sína leið og áherslur. Við prófum allskonar, lærum af mistökum og finnum hvað hentar okkur best.

Ég, sem hef stundað líkamsrækt svo að segja allt árið síðustu 6 ár, fjórum til sex sinnum í viku, skrópaði í allt sumar í ræktinni. Ég viðurkenni að ég dauðkvíði því að fara að rífa mig á fætur eldsnemma á morgnana og mæta með aukakílóin og aðþrengdu lungun mín á hlaupabrettið. En ég vinn hörðum höndum að því að sjá skjannabjörtu hliðarnar á því, sem eru:

1. það er orðið bjart kl 6 á morgnana (ennþá)
2. það eru afar fáir bílar á götum borgarinnar til að fara í taugarnar á mér kl 6 á morgnana
3. ég mun mæta á réttum tíma í vinnuna aldrei þessu vant
4. ég verð svo þreytt á kvöldin að ég hef styttri tíma til að drekka rauðvín

 

En það er ekki nóg að hreyfa sig. Ég hef verið dugleg að safna maga, lærum og mjúkum línum síðustu mánuði. Það klæðir suma afskaplega vel en ég kann ekki nógu vel við takmarkanirnar á nýtingu klæðanna sem ég á í fataskápnum. Mataræðið mitt þarfnast gífurlegrar tiltektar eftir sumarið til þess að öll fötin mín séu nothæf og til þess að mér líði sem best.

Ég er eindreginn talsmaður sjálfsvals í mataræði, hvort sem það heitir að vera grænmetisæta, grænkeri, lágkolvetna, keto eða alæta. Fátt fer meira í taugarnar á mér en yfirlýst skoðun fólks á því hvað aðrir leggja sér til munns. Ég verð þó að viðurkenna að ég skil alls ekki af hverju grænkerar vilja ekki ganga í lopapeysum. Kannski getur einhver útskýrt það fyrir mér.

Ketó mataræði hefur reynst mér óskaplega vel að mestu leyti; ég þarf aldrei að vera svöng, meltingin er í toppstandi, uppþemba lætur ekki á sér kræla og þeir sem hafa prófað ketó vita hversu mikið kjaftæði það er að þú prumpir af sunnudagssteikinni. Kolvetni eru prumpfæða (í bókstaflegri merkingu) ekki prótein eða fita. Ketó fólk prumpar ekki. Heilagur sannleikur.

Í þessari lotu ætla ég nú samt að prófa lágkolvetnafæði. Því mig langar að geta gripið í AB mjólk og epli. Borðað melónur og svolítið af hnetu-tegundum sem eru hærri í kolvetnum en ketófæði kallar á.

Ég, menntaður markþjálfinn, hef aldrei verið góð í setja mér sjálfri markmið. Eða öllu heldur, ég hef ekki verið góð í að fylgja eftir þeim markmiðum sem ég hef sett mér. Allir vita að markmið á að setja niður á blað til að gera þau raunverulegri og ég hef svo sem gert það. En blaðið þarf að vera sýnilegt og ekki ofan í skúffu. Og það er breytingin sem ég ætla að gera í þetta sinn. Ekki nóg með það, heldur ætla ég að hafa ,,blaðið‘‘ sýnilegt, hverjum þeim sem kærir sig um að lesa. Nefnilega hér, í pistlaformi.

Í stað þess að gleypa allan heiminn á einum degi og ætla mér að hoppa beint á þann stað sem ég var í síðasta vetur hef ég sett niður fyrir mig skrefin sem ég ætla að taka jafnt og þétt næstu vikurnar. Langtímamarkiðin eru ekki fullmótuð enn og því horfi ég stutt fram á veginn til að byrja með.

Fyrsta vikan er aðeins fimm atriði. En þessi fimm atriði hafa verið úti hjá mér í allt sumar og ég mun án efa eiga fullt í fangi með að standa við þau. En ég ætla svo sannarlega að gera mitt besta. Reykingaleysi er viljandi ekki á listanum. Drap í þeirri síðustu á sl föstudagskvöld og er þar með reyklaus eins og ég hef verið síðustu sex ár.

 

Vika 1 - 2.–8. September

1) Taka vítamínin mín og lýsi (hef trassað það í allt sumar)

2) Mæta á 3 æfingar kl 6:10  (hef ekki mætt á 6-æfingu í amk 3 ár)

3) Drekka 2 x 750 ml af vatni yfir vinnudaginn (ég er þessi sem fylli vatnsglasið að morgni og stundum er það óhreyft þegar ég fer heim í lok dags)

4) Taka út kökur, sælgæti, brauð og gos annað en sódavatn (hef verið frekar hömlulaus í sumar)

5) Í rúmið ekki seinna en 22:15 (er yfirleitt að leggjast á koddann um 00:30)

 

Ég finn að bara það að skrifa þetta niður hefur gert mig spenntari og bjartsýnni á komandi viku. Ég efast ekki um að vinnufélagarnir þrái að mér mistakist að einhverju leyti svo þeir geti gert grín að mér og ekki læt ég þar gerast, er það nokkuð? Eitthvað stolt verður maður að hafa.

Gaman væri að heyra frá ykkur hvaða markmið þið eruð að vinna með í augnablikinu

Gaman að sjá þig!

 

 

 

Neihhh hæææææj.

Augabrúnir upp að hársrótum. Ji hvað það er gaman að sjá þig. Hvað er að frétta? Ertu alltaf á sama stað?

Augu sem úr skín velvild og einlægur áhugi. Og þú hefur ekki minnstu hugmynd um hvaða manneskja þetta er. Jú þú kannast við hana en getur ómögulega staðsett hana og þig í huganum á einhvern sameiginlegan stað í fortíðinni.

Kannist þið við þetta?

Gleði þessarar ókunnugu manneskju yfir að hitta þig er svo mikil að þú hefur ekki hjarta í þér að koma með setninguna sem ætti auðvitað ekki að móðga nokkurn mann: Fyrirgefðu, ég veit ég þekki þig en ég man ómögulega hvaðan.

Samt er það nú ekki hjartahlýja mín og nærgætni sem ræður för. Meira hræðsla við að gera mig að fífli. Ég yfirleitt leyfi bara samtalinu að ganga of langt til að ég geti snúið tilbaka í fyrirgefðu-ég veit-ekki-hver-þú-ert. Og í hvert einasta skipti sem þetta gerist lofa ég mér því að næst.. næst skuli ég haga mér eins og fullorðin manneskja.

Ég lenti í ýktasta dæminu fyrir allnokkrum árum síðan. Þá beinlínis hljóp kona upp um hálsinn á mér í gleðilátunum og mig ekki svo mikið sem rámar í að hafa hitt hana, hvorki fyrr né síðar. Hvað þá að hafa verið á tárvotum, faðmlags-grundvelli með henni. Ég man ekki orð af samtali okkar, sem betur fer. Sennilega hef ég þurrkað það út af minniskubbinum. Svona eins og hugurinn á til að gera þegar hann verður fyrir áfalli eða erfiðri lífsreynslu.

Sem betur fer þá næ ég oft að átta mig eftir einhver orðaskipti. Galdurinn er að segja sem minnst sjálfur, en láta þann ókunnuga tala því yfirleitt fer fólk að tala um sameiginlega kunningja, sem aftur leiðir til eureka andartaksins. Best að kinka kolli í gríð og erg, brosa í gegnum tárin og fletta upp í öllum fælum í heilahvelinu á sama tíma. Að lokum mun eitthvað í þessa átt koma frá gleðipinnanum:

,,Ég hitti Steina sem var að vinna með okkur, um daginn.''

Aha! Ok við vorum sem sagt að vinna saman. En hvenær? Fyrir 14 árum? 25 árum? Og róðurinn þyngist auðvitað eftir því sem maður eldist. Því lengra lífshlaup, þar sem kemur við sögu maki (makar), börn, tengdaforeldrar, því fleiri eru möguleikarnir.

,,uhhh Steini?‘‘

,,Já, manstu ekki eftir Steina í mjólkurkælinum?‘‘

Bingó! Mikligarður. Fyrir hundrað-og-eitthvað-árum. Guði sé lof. Og þarna get ég farið að láta móðan mása. Þó ég hafi ekki hugmynd um hvort viðmælandi minn tilheyrði grænmetispökkuninni eða snyrtivörudeildinni. Skiptir engu, það rofar til í hausnum á mér og léttirinn er gífurlegur.

Í sjálfhverfu minni held ég hreinlega að það hafi aldrei hvarflað að mér að ég gæti verið hinum megin við borðið. Að ég gæti verið gleðipinninn. Þessi ókunnuga. Að ég hefði einhvern tíma kvatt einhvern eftir spjall, voða glöð að hafa hitt viðkomandi, og hann gengið í burtu og brotið heilann um hvaða skrítna kona þetta hefði nú verið. Þangað til um daginn.

Fyrir utan áfengisverslun. Ég að bíða eftir að elskhuganum sem er inni að kaupa bjór. Allir á hlaupum. Klukkustund í leik Íslands og Nígeríu á HM. Ég rek augun í konu sem ég hef ekki séð í fjöldamörg ár en skipti máli í lífi barnanna minna fyrir öllum þessum tíma síðan. Ég rýk út úr bílnum og upp um hálsinn á henni.

,,Ég bara varð að heilsa upp á þig‘‘ sagði ég. Gleðipinninn. Einlæglega glöð að sjá fallega andlitið hennar með milda svipnum.

Hún brosti út að eyrum með íslenska fánann málaðan á kinnarnar. ,,Ert þetta þú!‘‘ (hint hint)

,,Já þetta er ég‘‘ segi ég með glópa glott á smettinu.

Við töluðum um leikinn og ég fékk að vita að andlitsfáninn hefði orðið til í HM stemningu í vinnunni. Fá orð fóru á milli okkar enda báðar að flýta okkur. Hún sennilega meira en ég í ljósi aðstæðna.

Um leið og við setjumst upp í sitthvoran bílinn kallar hún: ,,ég bið að heilsa..‘‘

Og ég kalla á móti: ,,ég skila því‘‘

Um leið og ég skelli bílhurðinni átta ég mig á því að hún sagði ,,stelpunum.‘‘ Hvaða stelpum? ,,Ég bið að heilsa stelpunum.‘‘ Ég á stelpu og strák.

Og það rann upp fyrir mér ljós. Þessi elska hafði ekki hugmynd um hver ég var. Kannski staðsetti hún mig í huganum í barnaumhverfi en vissi bara ekki hvaða. Eða hana minnti að ég tilheyrði einhverjum kvennahópi sem hún kannaðist við. Eða hún ruglaði mér saman við einhverja aðra kvensu.

En eitt er víst; ég og hún eigum engar ,,sameiginlegar‘‘ stelpur sem ég hefði getað skilað kveðju til.

Á leiðinni heim blótaði ég sjálfri mér fyrir að hafa ekki kynnt mig í stað þess að knúsa hana. Eða bara bæði. Það má alveg kynna og knúsa. Allavega þegar manni er mætt með eins fallegu brosi og hún sendi mér.

Nú jæja, hún fékk allavega líka breitt og fallegt bros frá mér, huggaði ég sjálfa mig í huganum. Alveg þangað til ég leit í spegil og uppgötvaði spínat tægju eða annan ófögnuð á augntönnunum á mér.

Og svo töpuðum við leiknum.

Helgarfjör

Í gærmorgun horfði ég á blánandi andlit sonar míns þar sem hann lá á gólfinu. Líkaminn kipptist til í flogaköstunum og froðan lak út um hægra munnvikið. Alveg eins og í bíómyndunum. Á enninu var ófögur blóðug kúla til marks um að lendingin hafði verið langt frá því mjúkleg. Á gólfinu við hlið hans lágu gleraugun sem höfðu bognað, en ekki brotnað, við höggið. Pabbi hans sem hafði verið sekúndubrotinu á undan mér fram úr rúminu og niður stigann sat við hlið hans og gerði það sem hann gat til að vernda líkama stráksins okkar fyrir frekara hnjaski og halda honum í hliðarstellingu svo öndunarvegurinn lokaðist ekki. Meira er ekki hægt að gera. Aðeins bíða með hamrandi hjarta eftir því að sekúndurnar silist áfram. Vona að flogakastið standi yfir sem styst og alls ekki lengur en tvær mínútur. Vona hann nái andanum aftur áður en það er orðið of seint. Vona að hann fari ekki úr axlarlið í þetta skiptið. Hringja með skjálfandi fingrum á sjúkrabíl til öryggis. Ef þetta skiptið skyldi ekki fá hamingjusaman endi. Hendast upp stigann aftur og ná í slopp fyrir manninn minn sem alltaf sefur eins og guð skapaði hann og sat því allsnakinn á gólfinu á neðri hæðinni.

Í þann veginn sem kastið gengur yfir, andardrátturinn að verða nokkuð eðlilegur og blái liturinn að hverfa úr andlitinu ganga inn tveir fallegir karlmenn merktir slökkviliðinu. Allir karlmenn sem ganga hér inn merktir slökkviliðinu eru fallegir í mínum huga og þeir hafa verið þó nokkrir. Hvort það sé vegna þess léttis og öryggis sem fylgir þeim skal ósagt látið. Drengurinn sýnir þó aldrei af sér mikla gestrisni í þeirra garð. Til þess þekkir hann einkennisbúninginn of vel. Nærvera þeirra þýðir að það er vesen í uppsiglingu. Heimsókn á bráðamóttökuna til að kippa öxlinni í lið. Það er bæði langt og sársaukafullt ferli sem hann hefur gengið of oft í gegnum. Hins vegar er enn sársaukafyllra að vera úr lið, svo af tvennu illu velur hann að vera samstarfsfús þegar svo ber undir og fara á bráðamóttökuna.

Í þetta skiptið gefur hann þeim illt auga undan ört stækkandi kúlunni á enninu. Með okkar hjálp bröltir hann á fætur og sest aftur við tölvuna, þaðan sem hann hafði fallið nokkrum mínutum áður. Hann ber fyrir sig báðar hendur og þar með er ljóst að öxlin er á sínum rétta stað. Það kemur gleðilega á óvart. Ekkert sem skýrir af hverju lengsta og óhugnalegasta flogið í langan tíma, með harkalegasta fallinu, sé svo til það eina sem endar með öxl til friðs.

Ég útskýri fyrir tvímenningunum að ungi maðurinn sé einhverfur og muni ekki svara spurninunum þeirra og alveg örugglega ekki vilja fara með þeim. Þeim þykir þó full ástæða til vegna fröken kúlu sem er á góðri leið með að fylla út umsókn um ríkisfang og eigin kennitölu.

En ungi maðurinn kýs að láta eins og hann sé einn í heiminum. Vart með fulla meðvitund ennþá heldur hann áfram þar sem frá var horfið; með heyrnartólin á höfðinu og Söngvaborg á tölvuskjánum hefur hann upp kraftlitla raust og raular með Siggu Beinteins, Maríu og Masa einhvern ógreinilegan texta. Hann lætur eins og hann viti hvorki af okkur, gestunum eða síamstvíburanum sem vex og dafnar á enninu á honum.

Sjúkraflutningamennirnir myndarlegu, merktir slökkviliðinu, geta ekki annað en kímt út í annað. Málin eru rædd fram og tilbaka, sjúkrasagan hans sögð, ekki í fyrsta og ekki síðasta skipti. Á endanum er ákvörðun tekin um að koma sjúklingnum ekki í frekara uppnám og leyfa honum að halda sig heima. Skýr fyrirmæli um að hringja aftur ef hegðun hans verði á einhvern hátt óvenjuleg. Gestirnir fara, eftir sitjum við og horfum hvert á annað. Foreldrarnir og systirin. Helgarfríið er hafið. Góður laugardagur, segi ég, sest niður og brynni músum.

Í sannleika sagt er hjartað á mér að springa og heilinn að vinna yfirvinnu sem ég næ ekki utanum. Hvað ef og hvað með og hvernig og hvenær…. Allan daginn er ég að upplifa þessa einu og hálfu mínutu aftur og aftur í huganum. Sé fyrir mér blátt andlitið og líkamann í krampaflogum. Skelfingu lostin að þetta endurtaki sig. Næstum því hræddari um hvaða skaða fall gæti gert en flogið sjálft. Hrædd við að sofna. Hrædd við að vakna.

Einhverfi flogaveikissjúklingurinn virtist nokkuð áhyggjulaus. Hans lausn á þessu öllu var að skella plástri á ennið á sér. Plásturinn er 1/10 af stærð kúlunnar og situr akkúrat á toppnum á henni. Límið í sárinu.

Ég fór að hugsa um þá andlegu ánauð sem maður gengur sjálfviljugur inn í þegar maður verður foreldri. Að elska einhvern á þann hátt sem maður elskar börnin sín getur verið svo andskoti sársaukafullt. Ekkert gerir mann jafn vanmáttugan og að standa frammi fyrir því að geta ekki hjálpað barninu sínu. Ég hugsa til allra foreldra sem upplifa andlegan sársauka, einmitt vegna ástar á börnum sínum. Hvort sem þau eru börn að aldri eða fullorðin. Fötluð, eiga við geðræn vandamál að stríða, langveik, glíma við félagslega einangrun eða eru týnd í heimi neyslu, afbrota og ofbeldis.

Ég geri mér grein fyrir hversu lánsöm við erum. Hvert flogakast er áfall en ekki partur af daglegri rútínu. Hversu þakklátur getur maður ekki verið fyrir það? Eins og gleraugun í gærmorgun, þá bogna ég örlítið en brotna ekki. Ég er ákveðin í því.

Það er sunnudagsmorgunn. Kyrrlátur og án dramatískra uppákoma enn sem komið er (7-9-13). Í herberginu sínu situr sonur minn Quasimodo og horfir sáttur á Mjallhvíti og dvergana sjö.

Ómálga Nýbúinn minn

Með mér býr sambýlismaður minn og barnsfaðir. Þetta er sem sagt einn og sami karlmaðurinn.

Maðurinn er ekki af íslensku bergi brotinn og ég get svo svarið það að ég get ekki mælt með svona tungumála-blönduðum sambúðum. Sem skýtur kannski skökku við því við höfum búið saman í tæp töttöguogfemm ár.

Þessi gaur nam land á austfjörðum fyrir sirka 30 árum er hann ók sportbílnum sínum út úr Norrænu og hélt til höfuðstaðarins.

Hann tengdist inn í undirheima íslenskrar tónlistar og gerðist svo frægur að eiga ,,Athyglisverðasta lagið‘‘ í Landslagskeppninni á Hótel Íslandi árið sautjánhundruðogsúrkál. Það kvöld var ég ekki aðeins stödd á Hótel Íslandi heldur hafði ég samþykkt að gera vinkonu greiða og ,,mæma‘‘ bakrödd á sviðinu. Við vorum því bæði að flækjast baksviðs þetta kvöld án þess að rekast á eða veita hvort öðru athygli á einhvern hátt. Enn liðu því fimm ár þangað til við hittumst og rugluðum saman reitum. Á þeim tíma afrekaði hann að búa til eitt stykki sveinbarn og er ég afskaplega þakklát fyrir að hafa ekki verið til staðar til að trufla þann prósess því drengurinn sá er sannkallaður gullmoli.

Vinna við tónlist, innan um tónlistarfólk og sinna pí-ar vinnu nær eingöngu á öldurhúsum borgarinnar, innan um sama markhóp ásamt misdrukknum Íslendingum. Ekki beinlínis vænleg leið til að læra íslensku. Það get ég fullyrt. Íslendingur í glasi mun ekki láta tækifæri til að æfa enskukunnáttuna fram hjá sér fara; Rilí, jú ar from Íngland? And jú lif hér? Vodd dú jú dú? Ó jú ar in mjúsik? Há dú jú læk Æsland?

Því fór það svo að á því herrans ári 1993 á Gauki og Stöng hittust ung íslensk kona, með ekki svo frambærilega enskukunnáttu og svolítið eldri Breti, ótalandi á íslensku. Kenning mín er sú að ef annaðhvort okkar hefði verið betur að sér í tungumáli hins hefðum við aldrei náð saman.

Og hér erum við. Rúmlega miðaldra með uppkomin börn í ,,eigin‘‘ húsnæði í 110 Reykjavík og tungumálaerfiðleikar eru ennþá staðreynd.

Samtal rétt fyrir svefninn í vikunni sem leið:

Hann (veifandi spjaldtölvunni): Er nóg batterí on tölvunni?

Ég: já

Hann: (gerir sig líklegan til að fara með tölvuna í hleðslu)

Ég (ekkert minna/meira undrandi en alla aðra daga lífs míns): hvert ertu að fara með ipadinn, ég ætla að lesa í honum?

Hann: sagðirðu ekki að það væri nóg batterí?

Ég: jú einmitt.

Hann: ég ætla að setja þetta í hleðslu

Ég: ég skil ekki, af hverju spyrðu mig hvort það sé nóg batterí og þegar ég segi já þá ætlarðu að hlaða hann?

Við störðum á hvort annað í nokkrar sekúndur þar til rann upp fyrir mér ljós.

Ég: Fjandinn hafi það, ég veit stundum ekki hvort þú ert að tala íslensku eða ensku. Ég hélt þú meintir nóg, ekki no

Hann (sauðslegur): sagði ég ekki ,,is there no batterie on the computer‘‘ ?

Ég: nei það gerðirðu svo sannarlega ekki…

 Ég hái baráttu, mismarkvissa, hvern dag við bjagaða íslensku og mann sem er frekar áhugalaus um að bæta við sig kunnáttu á því sviði. Hann er kominn á þægilegan stað; hann skilur allt, fólks skilur allt (næstum því) sem hann segir og það er nóg? Finnst honum.

Krakkarnir gera góðlátlegt grín að pabba sínum og ég tek fullan þátt (kannski á minna góðlátlegan hátt).

Look at my æðs er setning sem vakti óstjórnlega lukku fyrir fjöldamörgum árum, einhverju sinni þegar karlinn var að furða sig á hversu sýnilegar æðarnar voru á framhandleggjunum hans. Krakkarnir hafa aldrei gleymt þessu og þetta er orðinn fjölskyldufrasi þegar Bretinn kemur með óvenju slæmar setningar. Þá líta þau hvort á annað og segja: Look at my æðs

En á einhvern undarlegan hátt snýst þetta ekki bara um tungumálatvist. Þankagangur hans virðist oft vera öðruvísi og flóknari en allra annarra og er Alias spilamennska á þessu heimili eitt það forvitnilegasta sem hægt er að verða vitni að.

Bretinn að reyna að ná út úr samherja sínum orðinu Mínúta = þegar þú sýður egg…

Heilsugæsla = þegar þú ert krypplingur….

Og hann botnar ekkert í því af hverju fólk tengir ekki eggsuðu við mínútu eða kryppling við heilsugæslu.

Þó er það, sem tekur öllu öðru fram og er sífelld uppspretta kátínu, atriði (ekki hægt að kalla það annað) sem átti sér stað á aðfangadag fyrir tveimur árum; vinkona okkar rak inn nefið með jólaglaðning og við settumst niður og spjölluðum saman. Bretinn var upptekinn í eldhúsinu (þessi elska) og hlustaði á okkur með öðru eyranu. Eftir skamma stund sýnir vinkona mín á sér fararsnið og eins og vill verða færðist samtalið fram í forstofu. Eftir áframhaldandi spjall þar í smástund kyssumst við og föðmust og óskum hvor annarri gleðilegra jóla. Hún fer svo í dyragættina og kallar í átt að eldhúsinu: GLEÐILEG JÓL NICK!

Nick kemur stormandi fram með sleif í annarri hendi og með hina höndina á bak við eyrað eins og áttrætt gamalmenni og segir í spurnartón: GLEÐILEG...?

Þetta er óspart notað gegn honum þegar hann þykir sýna óvenju mikið skilningsleysi.

Hvað hreint og fagurt mál varðar, verð ég að viðurkenna að öll fjölskyldan er smituð og enginn talar skammlausa íslensku. Samræður okkar á milli og krakkanna fara yfirleitt fram á einhvers konar samkrulli af íslensku, ensku og íslensk-ensku/ensk-íslensku. Og þegar samtöl eru rifjuð upp og kemur til: hann sagði/hún sagði þá man enginn hvort var töluð íslenska, enska eða hvorutveggja.

En hvað sem má segja um kunnáttu eða vankunnáttu mannsins míns í íslensku og pirringsköstin sem ég get tekið yfir því, þá kann ég afskaplega illa að meta glósur utanaðkomandi vegna þess. Ég hef einkarétt (ásamt börnunum hans) á skotum og skætingi. Það er bara þannig. Enda veit enginn eins vel og ég hversu fjandi gáfaður, víðlesinn og vel upplýstur hann er um allt og ekkert. Og þegar ég kem með spurningar sem opinbera fáfræði mína á málefnum sem ættu að vera mér vel ljós lætur hann mér aldrei líða eins og þeirri ljósku sem ég get verið. Hann svarar mér ávallt af virðingu, án þess að dæma vankunnáttu mína á neinn hátt.

Hann hefur ómældan húmor fyrir sjálfum sér sem og útlendingafælni Íslendinga. Til marks um það skírði hann fyrirtækið sitt Newcomer/Nýbúi

Hann sýnir líka ótrúlega þolinmæði við eilífum íslensku-aðfinnslum mínum. Fyrir stuttu síðan tók ég hann á teppið og sagði að þetta gengi ekki lengur. Honum færi aftur og varla kæmi heil setning út úr honum sem ekki væri eitthvað athugavert við.

Hann setti upp ómótstæðilega hvolpasvipinn, hugsaði sig um andartak og sagði svo: ég er bara að verða gamalt.

Sum stríð eru bara óvinnandi.

 

Sjálfsvorkunn og Veruleikafirring

Ég er á fitubömmer. Ég veit að það er ekki í tísku að vera á fitubömmer en mér hefur aldrei gengið vel að tolla í tískunni. Ég reyni samt. Nú er í tísku að vera sáttur í eigin skinni og þakklátur fyrir það sem maður hefur. Og er það af hinu góða. Ég er ansi gæfusöm manneskja og margt sem mér ber að vera þakklát fyrir. Og ég er það. Ég man samt ekki alltaf hversu gott ég hef það og hversu heppin ég er.

Stundum ráfa ég inn í bæinn Sjálfsvorkunn sem er staðsettur einhvers staðar í heilanum á mér og villist þar. En ég kem mér líka reglulega fyrir í Veruleikafirringu sem er alveg ágætis staður að vera á og er sunnar og sólríkari en Sjálfsvorkunn. Þá tel ég mér trú um að enginn sjái að ég sé vel yfir kjörþyngd og það sé þúsund sinnum meira virði að liffffa og njódda lífsins lystisemda í mat og drykk heldur en að halda sér í formi. Mér þykir nefnilega fátt skemmtilegra en að borða góðan mat og drekka vín í góðra vina hópi. Þegar ég er stödd í Veruleikafirringu þá trúi ég því líka að andlitið sem ég horfi á gleraugnalaus  í speglinum sé eins og það sem allir með 100% sjón sjái.

Sannleikurinn er sá að á sama tíma og ég er óendanlega þakklát fyrir að fá að eldast og það við fulla heilsu, þá þykir mér það drulluerfitt. Mér þykir erfitt að horfa á allt ytra útlit mitt ferðast suður á bóginn. Ég á bágt með að sætta mig við kalkúnahálsinn og Sankti Bernhards kinnarnar. Hégómagirni mín ríður ekki við einteyming og ég er ekki stolt af því. Hins vegar veit ég að mörgum líður eins, bæði konum og körlum. En karlar viðra nú almennt ekki svoleiðis hugsanir og konur eiga ekki að tala á þennan hátt. Þær eiga að vera þakklátar.

Ég er lífsreynd kona og veit fullvel að enginn getur gert neitt í mínum hversdagslegu og ómerkilegu vandamálum nema ég sjálf (og kannski lýtalæknirinn). En ég virðist ekki einu sinni hafa staðfestu og sjálfsaga til að auka vatnsdrykkju. Gutlandi hljóð berst úr símanum mínum á hálftíma fresti eftir að ég hlóð niður appi, til að minna mig á að skella í mig eins og einu vatnsglasi. Hljóðið virðist hins vegar frekar kveikja ljós í þvagblöðrunni en á þorstastöðvum. 

Ég mun því sennilega bara halda áfram á sömu braut og ég hef verið á frá því að ég man eftir mér; ég prófa nýtt, og auðvitað ávallt betra, mataræði á sirka 3ja mánaða fresti í þeirri trú að nú-er-hið-eina-rétta-fundið sem mun gera mig mjóa, húðina eins og á ungabarni og að sjálfsögðu færa mér hina einu sönnu hamingu. Því eins og allir vita er hún ávallt rétt handan við hornið, bara þegar ég er búin að....

 

Brjóst, sjóndepurð, klám, rauðvín og píkuhár

 

Nokkrar ábendingar til ungra kvenna

Áratugalangt ástarsamband mitt við Björgvin Halldórsson

 

Ástarsambandi mínu við Bjögga gerð ítarleg skil hér

Opið bréf til borgarstjóra

 

Opið bréf til borgarstjóra

og viðbrögð hans hér:  

 

Sá Einhverfi í pólitískum hugleiðingum

 

Pistill um eitt atriði af fjöldamörgum sem þarf endalaust að berjast fyrir....