Við erum heppin

 

Auuuuuuuumingja fluvan, segir Sá Einhverfi um leið og hann skellir flötum lófa á borðplötuna.

Auuuuumingja flugan slapp með skrekkinn en hún er ekki laus við drenginn. Ekki frekar en allir ættingjar hennar sem hafa ákveðið að lengja líf ættbálksins og flytja inn til okkar.

Enn eitt sumarið er að líða undir lok og allar feitu köngulórnar sem lifðu góðu lífi í garðinum hjá okkur síðustu mánuði eru horfnar. Við merkjum það ansi vel á þeim óþolandi fjölda flugna sem skyndilega sveima óhindrað í kringum okkur.

Það er engu líkara en Sá Einhverfi hafi aldrei farið í sumarfrí. Allavega ekki hvað snertir lestrarkunnáttu. Í vor var ég ákveðin í því að halda við lestrinum hjá honum yfir sumarið. En eins og með svo margt sem þessi konar ákveður, þá verður ekki neitt úr neinu.

En í dag var nýja lestrarbókin tekin upp úr töskunni og drengurinn las betur en nokkru sinni áður.

Ég er svo sem ekki hreykin af því, en ég sá ekki möguleika sonar míns fyrir nokkrum árum síðan. Allavega ekki þá möguleika sem kennararnir hans í Öskjuhlíðarskóla sáu. Þegar þeir tóku upp á því að kenna Þeim Einhverfa hljóð stafanna og svo fljótlega að tengja saman tvo stafi, þrjá o.sfrv., þá hugsaði ég; VÁ!  Og það var ekki síður ætlað kennurunum en duglega drengnum mínum.

Og ekki í fyrsta, og ekki í síðasta skipti hugsaði ég til þeirra barna og fjölskyldna sem stóðu í okkar sporum fyrir þrjátíu árum... tuttugu árum.. jafnvel 10 árum.

hversu mikið er af fólki með einhverfu úti í hinum stóra heimi sem gæti í dag lifað góðu lífi ef það hefði fengið stuðning og þá hjálp sem er fáanleg í dag, en eru þess í stað algjörlega ófærir um að lifa sjálfstæðu lífi á nokkurn hátt, vegna hinnar félagslegu fötlunar sinnar. 

Ég er í rauninni bara að reyna að koma orðum að því hvað ég er þakklát. Og hversu heppin mér finnst við vera. Þrátt fyrir þessar bannsettu flugur.