Öskjuhlíðin og það sem getur gengið á þar

Ég uppgötvaði nýlega, hafandi starfað við hlið Öskjuhlíðarinnar í næstum fjögur ár, hversu mikil náttúruperla þessi skógur okkar Reykvíkinga er. Hef tekið upp á því að taka 30 mín. rösklegan göngutúr í hádeginu eftir malbikuðum stígum, skógarstígum, malarstígum og moldarstígum, og nú undanfarna daga með fuglasöng í eyrum. Þetta á að vera gott fyrir vaxtarlagið en er ekki síður gott fyrir andann.

Við förum 2-3 saman kellurnar og í dag ákváðum við að stækka aðeins hringinn og gengum upp allan stíginn að Perlunni. Veðrið var náttúrlega yndislegt. Sólskin og logn, útsýnið frábært, fjöllin dásamleg svona hvít og ég þessi litla útivistarmanneskja sem ég er, fylltist gjörsamlega heilögum anda.

Einn starfsfélagi minn sagði mér frá því í dag að þegar hann sem krakki bjó í Smáíbúðarhverfinu þá var Öskjuhlíðin aðalleikvöllur krakkanna. Þá hlupu þeir félagarnir eftir hitaveitustokknum að heiman og inn í Öskjuhlíð með nesti ef vel viðraði og eyddu þar heilum degi. Það var hann sem benti mér allar minjarnar eftir herinn. Skotbyrgi og fleira skemmtilegt sem er ævintýraheimur fyrir könnunarþyrsta krakka. Dagarnir hjá honum, atorkusömum stráknum, voru oft þannig að hann hljóp ásamt vinum sínum að morgni út í Öskjuhlíð. Var þá búin að fá fyrirmæli um búðarferð fyrir mömmu klukkan 5. Hann hljóp þá heim rétt fyrir þann tíma, hentist inn úr dyrunum, þreif peninginn úr höndunum á mömmu sinni, út í búð, hljóp heim og skilaði vörunum og fór svo hlaupandi á fótboltaæfingu. Ég hef búið til fallega mynd í huganum af freknóttum dreng á harðahlaupum, daginn út og daginn inn. Og mikið er það sorglegt hvað allt hefur breyst. Ævintýraheimar eru nú kannaðir í gegnum tölvuskjái og afrek í hlaupum unnin á sama stað. Jafnvel heilu fótboltamótin.

En svo kemur hin hliðin. Myndum við, foreldrar í dag, sleppa börnunum okkar úr augsýn heilan dag, gemsalausum, inn í skóg sem síðust ár hefur verið orðaður við perra, villt kynlíf on the side, viðskiptaglæpamenn og morð? I dont think so. Ekki það að ég sé svo vitlaus að halda að þetta hafi ekki viðgengist löngu áður en kanínurnar byrjuðu að fjölga sér þarna. Starfsfélagi minn sagði mér meira að segja að það hefðu alltaf einhverjir skrýtnir kallar verið á sveimi. Strákarnir bara vissu nokkurn vegin hvar þeir héldu sig og pössuðu sig á að forðast þá staði.

 Í þessum hádegis-gönguferðum mínum klöngrast einn og einn maður út úr skóginum og í hvert einasta skipti velti ég því fyrir mér hvað í ósköpunum hann hafi verið að gera þarna inn á milli trjánna í leðurjakkanum og mokkasíunum. Og til að virða jafnréttið þá kom birtist kona um daginn, sennilega um eða yfir fimmtugt. Skakklappaðist þarna út úr skógarrjóðri í pilsi, með kerlingarveski á handleggnum og í hælaskóm. Ekki var hún í vaxtarmótandi göngutúr!

Æi, heimur versnandi fer og að vissu leyti líður manni bara vel með krakkana hangandi heima yfir sjónvarpinu því þá veit maður að þau eru óhult. En kannski er þetta bara ég sem er svona skrýtin.