Fá karlmenn ekki ljótuna?

Samtal. Bretinn og ég.

Bretinn: Hi there gorgeous 

Ég: (gretti mig)

Bretinn: (þekkir svipinn): Nú! Ok. Hi there ugly

Ég: Æi mér finnst ég svo ljót þessa dagana

Bretinn: Ég bara skil þetta ekki...

Ég: Ástin mín, þú þarft ekkert að kommentera á þetta. Ég er bara með ljótuna.

Bretinn: (horfir á mig með blöndu af vandlætingu og vorkunnsemi)

Ég: Finnst þér þú aldrei ljótur?

Bretinn: Nei

Ég: (rak upp stór augu.. eða eins stór og mín litlu augu geta orðið) Ha!? Í alvöru? Finnst þér þú aldrei vera eitthvað svona (set upp úldinn svip) ?

Bretinn: Jú auðvitað. Kannski stundum þreytulegur eða óþarflega hrukkóttur. En ekki ljótur.

Ég: Aldrei?

Bretinn: Nei.

 

Ég held að allt kvenfólk kannist við að vakna einstaka morgunn með ljótuna. Og á fitubömmer. Og aldursbömmer. Ég hef einhvern veginn aldrei spáð í það að þessu gæti verið öðruvísi farið með karlmenn. En samkvæmt þessu samtali við Bretann þá er það staðreynd, að ef karlmenn kannast við ljótu-fitu-aldurs-bömmers-tilfinninguna, þá er það ekki næstum því eins algengt og með okkur kvenfólkið.

Þetta samtal fékk mig líka til að spekúlera aðeins í því hvernig í ósköpunum standi á því að við konurnar stundum svona gífurlega sjálfs-niðurrifsstarfssemi. Okkur, eða allavega mér, þykir þessi niðurrifsstarfssemi í eigin garð svo sjálfsögð og eðlileg, að mig hreinlega rak í rogastans að manninum mínum þætti hann sjálfur ekki stundum ljótur. Kommon.. það er náttúrlega eitthvað að manni. Sjálfri þykir mér hann verða flottari eftir því sem þykka hárið hans verður grárra og fleiri línur birtast í andlitinu á honum.

Off the Mark