Síðasti punkturinn í smásögunni sleginn

Var að reka endahnútinn á smásöguna. Margt gerðist á þeirri leið og m.a. er titillinn breyttur og jafnvel ekki endanlegur. Eins og er heitir hún Á ferðalagi hvernig sem viðrar en hét áður Vatnið sem hvarf.

Þorvaldur sæti hefur lýst því hvernig sögur skrifa sig sjálfar. Maður sé að skrifa og búin að plana eitthvað og svo barasta taki sagan allt aðra stefnu en maður áætlaði og maður ráði ekki neitt við neitt.
Ég hugsaði; yeah right. Maðurinn er náttúruskáld og svona gerist ekki hjá mér.

En vitið bara hvað! Það er nákvæmlega það sem gerist. Og ég ætla að nefna dæmi.
Þessi saga fjallar um dreng sem er mjög nákominn ömmu sinni sem deyr. Amman trúði á guð en drengurinn er ekki sannfærður. Hann verður reiður út í þennan Guð þegar amma hans deyr og leggur próf fyrir Guð sem á að sanna tilvist sína.

Ég var náttúrlega ekki búin með söguna í tímanum í gær en las upp það sem komið var. Sagði liðinu að ég hefði ekki hugmynd um hvaða vatn þetta væri sem ætti að hverfa. En ég væri ákveðin í því að sagan ætti ekki að vera svona eitthvað sentimental og ég þyrfti að ljúka þessari jarðarför af sem fljótast svo ég gæti snúið mér að prófinu á guð og allt það.

En viti menn! Sagan endar á því að vera UM jarðarförina.

Svona gerast kaupin á eyrinni.

VÁ HVAÐ ÉG GET SETT ÞESSA FÆRSLU Í MARGA FLOKKA. TIL OG MEÐ KVIKMYNDIR (þetta gæti orðið að kvikmynd), STJÓRNMÁL (málefni aldraðra koma þarna inn í), TRÚARBRÖGÐ (skýrir sig sjálft), MENNING OG LISTIR (skýrir sig sjálft hmmm)..... Finn samt enga tengingu við formúluna (líkfylgd fellur sennileg ekki þar inní) eða enska boltann (enginn Breti hér).

Teletubbies

Í allri umræðunni um Stubbana hérna á bloggsíðunum get ég ekki annað en skellt hérna inn gamalli færslu frá mér.

Gaurarnir hér efst á síðunni hjá mér eru þar af góðri ástæðu. Ég kalla þá reyndar gaura því mér hefur alltaf þótt eins og þeir væru allir karlkyns en það er nú ekki þannig.

Þessi rauða heitir Po (Pó) og þessi gula heitir Laa-laa. Það eru stelpurnar.

Þessi græni heitir Dipsy (Dipsí) og sá fjólublái Tinky Winky (lengi sakaður um samkynhneigð því auðvitað þarf alltaf að koma kynferðislegum pælingum að í tengslum við allt. En það verður náttúrlega að viðurkennast að gaurinn gengur um með handbag for crying out loud og nafnið hans er soldið sona dúbíus). Þetta eru strákarnir.

Í teletubbies landi fjölga kanínurnar sér vel og eru mun algengari sjón en í Öskjuhlíðinni og sólin sem skín á Teletubbies húsið hefur andlit ungabarns og hjalar og hlær (and gives me the creep).

Mér þykir vænt um þessar fígúrur því þær kölluðu fram bros og hlátur hjá flotta einhverfa stráknum mínum þegar hann var lítill og næstum algjörlega úr sambandi við umheiminn. Sennilega voru þetta fyrstu nöfnin sem hann lærði af eigin frumkvæði. Að hann skyldi þekkja þá í sundur og læra litina á þeim gladdi okkur pabba hans alveg ósegjanlega. Þetta var á sama tíma og hann kaus frekar að ganga afturábak eftir stofugólfinu en áfram, og helst á tánum, og hans eigin skuggi olli honum miklum heilabrotum.

Mig minnir að við höfum fengið fyrstu Teletubbies videospólur sendar frá Englandi, upprunalandi þessa sérstöku karaktera, eftir að strákurinn sá þá í bresku sjónvarpi þegar við vorum í heimsókn hjá ömmu hans. Ég geri mér ekki alveg grein fyrir því hvað það er sem heillar svona en lítil börn elska þessa gaura. Kannski er það barnalegt málfarið og sífelldar endurtekningar sem fanga svona augað og athyglina og spila inn á getuna til lærdóms.

Síðan þetta var er mikið vatn runnið til sjávar. Sá einhverfi er nú 8 ára, er í 3ja bekk í Öskjuhlíðarskóla og er einn fyndnasti karakter sem ég þekki. Hann tekur sífelldum framförum og lætur sér ekki lengur eingöngu nægja félagsskap Teletubbies en hann stingur alltaf öðru hvoru spólu í tækið og veltist þá um af hlátri.

Ég mæli með Teletubbies inn á hvert heimili þar sem þörf er á snúsi um helgar fyrir þreytta foreldara lítilla barna. Þættirnir eru snilld í einfaldleika sínum og súrelíisma.