Bernskubrek og afleiðingar þeirra

Þegar ég var sextán ára villingur var ég kvöld eitt í partíi og svo var ákveðið að fara niður í bæ. Nið'rá Plan eins og það var kallað í mínum ungdómi og allir yfirgáfu partíið. Fyrir utan var einhver með ólæti, það var brotið ljós á vörubíl sem lagt þarna og löggan kom og hirti okkur. Fór með okkur niður á stöð og þar hímdum við í misgóðu ástandi í dágóðan tíma. Svo var okkur sleppt og djamminu haldið áfram. Seinna um kvöldið (nóttina) hélt þessi kjarni sem ég eyddi öllum kvöldum og helgum með, heim til eins af strákunum. Ekki í partý. Bara heim.. heim til Nonna. Við vorum alltaf heima hjá Nonna og það var aldrei partý. Við bara vorum þar. Eða það fannst okkur. Ég veit að mamma hans var ekki á sömu skoðun. Með hóp af unglingum hangandi heima hjá sér allar helgar og virk kvöld líka hefur ekki verið skemmtilegt fyrir hana. Hún réði bara ekki neitt við neitt.

Þetta umrædda kvöld erum við sem sagt að koma gangandi upp að húsinu og einn af strákunum ákveður að færa bílinn sinn sem var lagt á einhverjum óheppilegum stað. Ég bað hann um að leyfa mér að færa bílinn upp á bílaplan. Hann maldaði í móinn því auk þess að augljóslega ekki vera komin með bílpróf var ég sauðdrukkin. Ég hef sennilega sett stút á munninn og veifað augnhárunum því áður en ég vissi af var ég sest undir stýri og hann í farþegasætið við hliðina á mér. Svo byrja ég vitleysingurinn að bakka út úr heimkeyrslunni. Það gekk ágætlega en þegar að enda innkeyrslunnar er komið og tími kominn á að stíga á bremsuna þá virkaði ekki kerfið. Þ.e. heilabúið í mér. Og ég bakka út á götu í veg fyrir bíl. Bíllinn snarnegldi niður og ég fann loksins bremsuna. Ekki varð árekstur í bókstaflegum skilningi orðsins en þetta var lögreglubíll. Og út úr honum stigu sömu lögreglumenn og handtóku mig fyrr um kvöldið.

Ég minnist þessara manna alltaf með hlýju. Eftir að hafa handtekið mig 2x sama kvöldið og ég gerst svo kræf að framvísa ökuskírteini eldri systur minnar sem mínu (yeah right) létu þeir ekki svo mikið sem eitt styggðaryrði falla í minn garð. Þeir fóru með mig í blóðprufu upp á Borgarspítala og á meðan við biðum þar töluðu þeir við mig um vitleysisganginn í mér á föðurlegum nótum og meira að segja slógu á létta strengi inn á milli.

Eftir á að hyggja er skrítið að ekki var hringt í forráðamenn okkar... en nota bene, ætli sjálfræðisaldurinn hafi ekki verið 16 ár á þessum tíma svo það er líklega skýringin.

Einu eftirköstin sem þetta hafði fyrir mig var sekt sem aumingja amma mín borgaði. Þeir seinkuðu ekki einu sinni bílprófinu mínu sem ég hef alltaf furðað mig á. Strákurinn sem átti bílinn missti aftur á móti prófið í 3 mánuði.

Mér verður oft hugsað til þessa kvölds þegar ég les um unga ökuníðinga. Eða þegar ég er að reyna að höfða til skynsemi stjúpsonar míns sem er 16 ára og byrjaður að læra á bíl. Og ég er ekki bara að tala hér um að keyra drukkinn heldur bara almenna skynsemi í umferðinni. Gallinn er sá að við lærum ekki af annarra mistökum. Því miður. Við verðum að reka okkur á sjálf og sá árekstur getur oft verið ansi harður. Þegar við erum sextán, sautján ára höldum við að við séum eilíf, að við séum nafli alheimsins, að ekkert illt geti hent okkur og að ekkert illt geti orsakast af hegðun okkar.

Ég hafði ekki einu sinni þá afsökun að vera heimsk. Kærulaus já. Með mikilmennskubrjálæði, já sennilega. Lifði fyrir núið, já algjörlega. Sjálfselsk og eigingjörn, já. En ég  var ekki illgjörn eða slæm manneskja. En ég var heppin. Ég rak mig á sjálf og það hafði ekki alvarlegar afleiðingar.

Því miður sleppa ekki allir jafnvel frá sínum bernskubrekum.

Sjórinn

Keyrði gelgjuna í afmæli og fór svo í laaaaaaangan bíltúr með þann einhverfa og hundana.

Mig dreymir um að finna stað innan borgarmarkanna (eða nálægt) þangað sem ég get farið með hundana og leyft þeim að hlaupa eins þá lystir og þar sem þeir trufla ekki fólk.

Hef enn ekki fundið þennan stað.

Geldinganesið er staður sem ég fer ekki á. Hann er ekkert nema svaðið og drullan og skammarlegt að hundaeigendur sjái ekki sóma sinn í að hirða upp skítinn eftir hundana sína.

Keyrði í gamni út í Gróttu. Þar var eins og við húsdýragarðinn á góðviðrisdegi. Fullt af bílum og fólki sem var að fara í göngutúr með barnavagna eða hunda. Ekkert sem minnti á fáfarna staðinn sem ég fór svo oft á með ömmu þegar við fórum að heimsækja Siggu ''systir'' á Nesinu fyrir 30 árum. Ég á yndislega ljúfar minningar um ömmu á röltinu í fjörunni í brúnu gönguskónum sínum og afa upp á hæstu þúfunni sem hann fann í nágrenni bílsins, með kíkinn sinn límdan á andlitinu til að fylgjast með fuglunum.

Alltaf síðan hef ég þessa óstjórnlegu þörf til að fara öðru hvoru eitthvert þar sem ég get horft á sjóinn svolitla stund. Enginn staður er betri til að vera einn með sjálfum sér en þar sem maður getur sest niður og fylgst með hvítfryssandi öldum og brimi lemja kletta.