Happy birthday mr president

Bretinn á afmæli í dag. Og þetta er merkisafmæli því í síðasta skipti verður hann fjörutíuogeitthvað. Sem sagt 49 ára. Gamli kallinn minn.

En ekki verður á manninnum séð hversu mörg ár hann hefur lifað. Og alltaf hefur hann verið svo grannur og fitt að það hefur farið í taugarnar á fitubollunni mér. Mér hefur aldrei fundist við passa saman. Ekki fyrr en nú. Eftir að við hjónaleysin hættum að reykja. Maðurinn hefur bætt ágætlega á sig og er nú loksins verðugur þess að teljast húsbóndi minn og yfirvald (eða þannig). Hann lítur betur út með hverju kílóinu... og þá fer það auðvitað nett í taugarnar á mér. En ég elska hann.

Afmælisbarnið er á leiðinni heim með Unglinginn með sér og hér verður væntanlega slegið upp kósíkvöldi í boði Nings eða Indókína. Það þarf ekki að hafa mikið fyrir honum þessum. Þetta voru óskirnar þegar ég spurði; hvað viltu gera?

Svo var ég að spá í það í dag að redda barnapössun og draga hann út úr húsi og inn á Nings í staðin fyrir takeaway mat, og svo kannski bíó. En komst að þeirri niðurstöðu að heimakæri húsbóndinn vildi helst vera heima í faðmi fjölskyldunnar. Stundum man ég hvað ég er heppin.... stundum.

Hér syng ég honum til heiðurs:  http://www.youtube.com/watch?v=k4SLSlSmW74