Kveðja upp á gamla mátann

 

Ég fór í Bónus á laugardaginn. Sem er svo sem ekki í frásögur færandi. En ég stóð mig að því að stara á hjónin sem voru á undan mér á kassanum.

Þetta var fólk um sjötugt. Fallegt fólk. Vel klætt. Konan var í hnésíðu gráu pilsi og ökklaskóm með breiðum, háum hæl. Hún bar pelsinn, sem náði niður á mið læri, vel. Hárið var nýlagt, gráhvítt og fallegt. Maðurinn hennar var í gráum frakka með hatt á höfðinu. Við hattbarðið, vinstra megin var slaufa.

Ég brosti með sjálfri mér.  Minntist afa sem var fallegur maður fram á síðasta dag. Ávallt klæddur buxum með axlaböndum, skyrtu með ermahnöppum, vesti með silki í bakið og jakka. Úti fyrir var hann alltaf í frakka og með hatt á höfði.

Mér finnst ég heppin að hafa fengið að upplifa ''gömlu tímana'' í gegnum afa. Tískan var auðvitað ekki svona hjá pabba kynslóð en menn á afa aldri voru enn klæddir á þennan hátt þegar ég fluttist til ömmu og afa 1973. Og mér þótti afar gaman að sjá afa lyfta hattinum fyrirmannlega með örlítilli hreyfingu, hneigja höfuðið í átt til þeirra sem hann mætti á göngu og bjóða góðan dag.

Flottur siður. Eins og hver og einn skipti máli. Kurteisi skipti máli. Fólk tók sér tíma til að líta í augu náungans og óska honum góðs dags. Örlítil virðing vottuð við ókunnuga manneskju.

Það er með afa í huga sem ég býð ókunnugu fólki góðan dag þegar ég mæti því á göngu í Elliðarárdalnum eða við Rauðavatn. Sumir svara ekki. En það er aðeins brotabrot af fjöldanum. Flestir taka undir heilshugar og virðast gleðjast yfir kveðjunni. Jafnvel þó að Viddi Vitleysingur gelti að þeim eins og óður væri.... sem hann er að vissu leyti.

 

Nú þarf ég að láta rigna upp í nefið á mér

 

Þann Einhverfa bráðvantaði liti í dag, svo ég gerði mér ferð inn í tvær verslanir Eymundssonar í Kringlunni. Langaði að nota tækifærið og sjá bókina mína í því umhverfi sem hún þarf að byrja í, til að komast í sitt rétta umhverfi, þ.e. inn á heimilin í landinu. 

Það má segja að þessi ferð hafi verið ágætis ''reality check'' fyrir mig. Í fyrri búðinni var bókin ekki einu sinni sjáanleg. Og ég hafði mig ekki í að spyrja um hana. Í seinni búðinni lágu nokkur eintök af ''Sá Einhverfi og við hin'' á borði, ásamt bókum frá því í fyrra. Nýjar bækur lágu á borði nær dyrunum og við dyrnar var heill gámur af nýjustu bók Arnalds Indriðasonar. Sennilega eina bókin sem ekki þarfnast auglýsingar. Og þó... sennilega þarfnast allir auglýsinga. Jafnvel Arnaldur.

En ég kom sjálfri mér á óvart þegar ég fann að það hálffauk í mig inni í fyrri búðinni. Í Fréttablaðinu í morgun er heilsíðu auglýsing með bókum frá Sögu útgáfu (m.a. bók Þráins Bertels, Óttars Norðfjörð og minni). Undir auglýsingunni stendur Eymundsson, bóksali frá 1872. Ég held þetta sé ókeypis auglýsing fyrir það ágæta fyrirtæki. Mér finnst lágmark að þeir skelli fram í búðina hjá sér, bókum sem eru auglýstar undir þeirra nafni.

Og ég var ekkert sérstaklega ánægð að sjá bókina innan um bækur frá því í fyrra. Samt sagði ég ekki neitt.

Ef ég hef haldið í einhver andartök að ég gæti gengið inn á ritvöllinn ásamt öllum hinum höfundunum og gert mér vonir um að selja slatta af eintökum af bókinni, án þess að vekja á mér einhverja sérstaka athygli... þá læknaðist ég af þeirri firru í dag.

Ég ákvað eftir dágóða umhugsun að kaupa eitt eintak. For luck. Sem betur fer var verðmiðinn límdur yfir andlitið á mér.. ekki mér sjálfri, heldur á bókarkápunni. Reyndar er líklega engin leið að þekkja mig af bókarkápunni en mér leið samt eitthvað undarlega með það að kaupa eigin bók. En ég sór þess eið á þessu andartaki að þetta mun ég geri hér eftir. Ég mun gefa út bók á hverju ári og fyrsta daginn sem hún kemur í búðir mun ég fara og festa kaup á einu stykki. Og hana nú!

Nú er um að gera að bera höfuðið hátt, láta rigna örlítið upp í nasaholurnar og... og.. já bara rífa svolítið kjaft. Ef ég hef ekki fulla trú á því sem ég er að gera, hver hefur það þá?

 

Gott ráð frá Rússlandi í kreppunni

 

Þetta heilræði kemur frá Rússlandi sem var í þann veginn að gleypa okkur með góðfúslegu leyfi íslenskra stjórnvalda.

Rússar eru ekkert að velta sér upp úr hlutunum. Hreinar staðreyndir og ekkert kjaftæði. Þeir hefðu tekið okkur í nefið á skömmum tíma...

 

 

 

ЛИЧНО Я ВКЛАДЫВАЮ ДЕНЬГИ В ВОДКУ! ГДЕ ЕЩЕ МОЖНО

ПОЛУЧИТЬ 40%?

 

 

 

Þýðing

 

Persónulega, þá set ég alla mína peninga í vodka! Hvar annarsstaðar getur maður fengið 40%?

 

Nokkurs konar framhald af renna-á-rassinum-niður-tröppur-bloggi

Mottó í kreppunni:

Dagurinn í dag er ekki rétti dagurinn til að hafa áhyggjur af morgundeginum.

Í morgun, áður en ég fór út úr dyrunum til vinnu, var mitt síðasta verk að safna saman fötum og öðrum nauðsynjavörum, sem ég hafði fengið lánuð hjá Ellisif bakarafrú. Ellisif lánað mér nokkra leppa fyrir myndatöku sem ég fór í í gær hjá Vikunni, ásamt armbandi sem hún fékk í fertugsafmælisgjöf 17. október.

Dýrgripina hafði ég tekið með mér í íþróttatösku sem ég dröslaði með mér á hálkunni á háhæluðu skónum, muniði... Ég notaði síðan ekkert af innihaldi töskunnar þegar til kom, en það er önnur saga.

Í morgun fór ég sem sagt í það að týna dótið hennar Ellisifar upp úr töskunni og setja í poka. Ætlaði að skjótast til hennar í hádeginu og skila. Þá uppgötvaði ég mér til mikillar hrellinga að armbandið var hvergi að finna. Boxið utan af því lá opið ofan í íþróttatöskunni.. en ekkert armband.

Jeremías minn. Ekki var tilfinningin góð. Ég næstum því reif töskuna í tætlur í von um að finna armbandið undir fölskum botni eða eitthvað slíkt. Æddi um allt hús og ímyndaði mér að ég hefði aldrei farið með armbandið út. Hvæsti á Bretann þegar hann ætlaði að vera mér andlegur stuðningur í hremmingunum. En allt kom fyrir ekki...

Jóna, breathe in... breathe out... think woman.. THINK

Og í huganum birtist mynd af fertugri konu (helvíti álitlegri að vísu) sem stóð í sjálfheldu efst í snævi þöktum tröppum. Konan hélt á grárri og rauðri íþróttatösku sem hún fleygði skyndilega niður tröppurnar. Svo settist hún niður og lét sig gossa á rassinum, það sem eftir var leiðar.

Ó mæ gúddness. Ég kvaddi Bretann stutt í spuna, líkt og hann ætti sök á öllum mínum vandræðum, hentist út í bíl og spændi á sumardekkjunum niður í Lyngháls. Lagði bílnum við títtnefndar tröppur og steig út. Hélt niðrí mér andanum þegar ég skannaði fönnina í kringum tröppurnar.

Það tók ekki nema sirka 7 sekúndur. Eitthvað glitraði í snjónum. Eitthvað dásamlega silfurlitað blikkaði mig í frostinu. Ég þorði vart að trúa eigin heppni þegar ég beygði mig niður og fingurnir gripu um armbandið. Þá, og aðeins þá, leyfði ég mér að anda aftur.

Takk fyrir lánið Ellisif

 

Af tvennu illu...

 

Í morgun tók ég ákvörðun sem kom sjálfri mér nokkuð á óvart. Sérstaklega í ljósi þess að ég er þó orðin fertug og á að heita fullorðin einstaklingur. Það tók mig nokkur andartök að taka þessa ákvörðun, en ekki mikið meira en það.

Ákvörðunin var tekin þar sem ég stóð í þriðju, af sirka tuttugu snævi þöktum tröppum. Íklædd ullarkápu með belti í mittið, með virðulegan loðkraka um hálsinn og á himinháum hælum.

Ég hugsaði: hvort er verra.. að gera sig að fífli eða fótbrotna?

Svarið var einfalt þegar ég var búin að fara í gegnum ferlið með slysó, gipsið og hækjurnar, í huganum.

Tröppurnar sautján fyrir neðan mig voru ekki árennilegar að sjá.

Ég settist því niður og renndi mér á rassinum niður restina af tröppunum. Svo stóð ég upp, hagræddi ólinni á töskunni minni á öxlinni, dustaði snjóinn af buxum og kápu og gekk upprétt og virðuleg í fasi inn í fyrirtækið sem ég átti erindi í.

Blautur afturendi og smávegis rispa á úlnlið eru pís off keik á miðað við brotna leggi.

 

Rasistinn verður Lafði og sonur hennar hálfrar aldar gamall

 

Bretinn þakkar kærlega fyrir allar afmæliskveðjurnar sem þið settuð í athugasemdarkerfið hjá mér. Hann las þær allar og þótti vænt um.

Laugardagskvöldið var skemmtilegt. 30 manna veisla í tilefni af hálfrar aldar afmæli karlsins.

Og þegar ég nefni hálfa öld þá dettur mér einna helst í hug aldraður maður með göngugrind. 50 ár er eitthvað svo mikið minna en hálf öld. En það breytir því ekki að þessi bráðhuggulegi karlmaður er hálfrar aldar gamall.

Og  þegar Litla Lafðin hringdi (rasistinn sem ég breytti í Lafði úr Rasista vegna bókarinnar. Aldrei að vita nema að bókin verði þýdd á móðurmál Bretans og ég er hrædd um að það yrði uppi fótur og fit ef upp um það kæmist hjá enska slektinu að ég kallaði tengdamóður mína Litla Rasistann. Jú syndirnar koma alltaf í bakið á manni) á föstudagskvöldið og tilkynnti það að það væru akkúrat 50 ár síðan hún fór á fæðingardeildina, þá féllust mér hendur.

Hvernig er hægt að vera reffileg og kvik kona og tala um að hafa fætt barn fyrir hálfri öld? Þetta eru bara absúrd tölur.

En hér voru sem sagt um 30 manns á laugardagskvöldið til að fagna þessum merku tímamótum. Ég er fín frú og geri ekki handtak, svo að við pöntuðum mat frá Austur-Indíafélaginu og herregud.. þvílíkt lostæti. Lambakjöt og kjúklingur sem bókstaflega bráðnaði upp í manni, fyrir utan allt hitt lostætið.

Þeim Einhverfa leist ekkert á blikuna á tímabili og kom reglulega niður til að tékka á mannskapnum. Tók nokkrar vel valdar leikfimiæfingar á stigapallinum og hljóp svo upp aftur.

Gelgjan hafði félagsskap í Viðhenginu og þær læddust hér með veggjum, földu sig inn í þvottahúsi og lágu á hleri á meðan við tókum á móti gestunum í forstofunni og á einhverjum tímapunkti læstu þær forstofuhurðinni svo að síðbúnir gestir máttu berja allt að utan til að komast inn í gleðskapinn. Þær sem sagt höguðu sér nákvæmlega eins og stelpur gera sem eru á mörkum þess að komast á gelgjuna.

Unglingurinn hagaði sér eins og fullorðin manneskja, sá að mestu um einhverfa bróðir sinn og minglaði  við gestina eins og þaulvanur selskapsherra.

Við Bretinn höfðum planað að reyna að fá Þann Einhverfa til að sofa í okkar herbergi til að hægt væri að loka inn til hans (það vantar enn hurðina á hans herbergi) en hann tók af okkur völdin. Hann kom sér sjálfur í rúmið sitt og steinrotaðist í öllum látunum. Það var ekki fyrr en síðustu gestirnir voru farnir og búið að slökkva á músíkinni, sem hann rumskaði aðeins en sofnaði fljótlega aftur.

Sérlega vel heppnað kvöld. Og enn erum við að borða Indverskan mat.

------

Bókin mín kemur úr prentun á fimmtudag og vonandi verður hún komin í allar bókabúðir fyrir helgina. Held að þeir byrji á tilboðsverði svo nú er um að gera að grípa tækifærið....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bretinn er fimmtugur í dag

 

say no more...

 

Hér er hann. Þessi fimmtugi. Ásamt elsta barninu sínu honum Daníel.

Myndin er tekin á Englandi síðasta sumar.

Afi fær hraðasekt

 

Menn taka hraðasektum og öðrum afskiptum lögreglu af mismiklu rólyndi.

Þessi afi var ekkert sérstaklega hress með gang mála

 http://vids.myspace.com/index.cfm?fuseaction=vids.individual&videoid=44292607

 

Þegar konur tuða - bbzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

 

Í gærkvöldi var ég að tuða í Bretanum. Ég man ekki einu sinni lengur um hvað málið snerist. Veit ekki hvort það þýðir að ég tuði meira en nokkrum manni er hollt, að ég sé farin að missa minnið eða tuðin mín séu bara yfirhöfuð langt frá því að vera áhugaverð.

Bla bla bleh bleh, sagði ég

Bretinn sagði fátt, en hugsaði sennilega því meira. Kannski heyrði hann bara þetta klassíska bbbbbzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz

Gelgjan hallaði sér í átt til pabba síns og hvíslaði: Pabbi, don't take it personally.

Þetta var reyndar allt saman afar persónulegt, en ég ákvað að halda kjafti. 

 

Afi pissar í klósettið og Sá Einhverfi settur undir smásjá

 

Anna systir á lítinn sonarson sem er allavega á topp 10 yfir mestu dúllur veraldar.

Krakkaormurinn sem er rétt rúmlega tveggja ára, er ótrúlega fljótur til. Orðaforðinn er gífurlegur og svo er hann svo sniðugur.

Þegar var byrjað að vinna í því að láta hann pissa í klósett, fékk hann að sjálfsögðu gífurlegt hrós og klapp þegar vel tókst til.

Svo var það eitt sinn sem hann gekk inn á afa Bigga þar sem afinn var að pissa í klósettið.

Guttinn rak upp stór augu og hrópaði svo upp: Vá ai Biggi - pissa í klósettið - dulegur!!

--------

Í dag rann það upp fyrir mér að við Bretinn höfum leyft Þeim Einhverfa að leika lausum hala of lengi. Og án þess að gera okkur grein fyrir því. Reyndar var svolítið sem Gelgjan sagði sem fékk mig til að kveikja á perunni.

Ég gleymi því alltaf  að drengurinn minn gengur í gegnum tímabil í lífinu eins og önnur börn. Uppreisn tveggja ára aldursins gekk í gegn hjá honum um 4ra ára aldurinn. Sjálfstæðisyfirlýsing þess fjögurra ára gerðist sirka um 6 ára aldurinn.. og svo mætti lengi telja.

Nú er búið að vera ansi rólegt og afslappað tímabil í góðan tíma. Barnið klárlega afskaplega vel heppnað og vel upp alið og allt hefur gengið tiltölulega smurt. Allavega svona á þessa heimilis mælikvarða.

Svo var það  í dag sem ég dreif mig loksins með Þann Einhverfa á sundnámskeið. Fyrir nokkrum tíma síðan fékk ég skilaboð frá skólanum þess efnis að stráksi væri orðinn svo klár að tímabært væri að setja hann á hnitmiðað sundnámskeið hjá Ösp, íþróttafélagi fatlaðra.

Það er búið að taka mig 2-3 vikur að koma mér að verki því þetta kemur auðvitað niður á starfinu mínu, en í dag lét ég sem sagt til skarar skríða.

Og þetta gekk allt saman í sögu þar til sundkennarinn benti Þeim Einhverfa á að það væri bannað að hoppa ofan í laugina. Það var nú meira en litla hjartað þoldi, að einhver ókunnugur maður væri að setja ofan í við hann. Ég hélt svei mér þá að drengurinn myndi ekki jafna sig á þessu.

Ég ákvað að koma við í Skalla og kaupa ís handa honum, til að hann ætti allavega góða og jákvæða minningu sem tengdist þessum fyrsta sundtíma. Þá var krakkinn bara eitthvað grömpí og hálfhvæsti á konuna sem afgreiddi okkur. Svo neitaði hann að taka af sér Spiderman vettlingana og fór að gráta þegar ég sagði að hann fengi þá bara engan ís.

Þegar heim kom og ég tilkynnti honum að hann ætti að lesa í lestrarbókinni sinni þá neitaði hann því. Og er ég skipaði honum höstugum rómi að fara á klósettið, sem fór ekkert á milli mála að yrði að vera fljótlega á dagskrá, þá harðneitaði hann því.

Hann gaf sig þó, hljóp inn á klósett og lokaði. Svo heyrði ég í Lottu í Ólátagarði í gegnum lokaðar dyrnar: HEIMSKA MAMMA!!!

Hann er þó allavega farinn að nota setningar úr sínum ástkæru bíómyndum, á réttum stöðum. Ansi oft undanfarið hefur hann stappað niður hægra fæti að hætti Lottu og sagt háum og ákveðnum rómi: ÉG GERI ÞAÐ EKKI!!!

 

Það getur þá átt við ýmis konar beiðnir sem ég ber upp við hann. Eins og: gakktu frá skónum þínum og úlpunni - komdu að borða - farðu að pissa - settu diskinn í vaskinn - bursta tennurnar - o.sfrv.

Í dag þegar ég var að segja Bretanum frá hinum skapgóða dreng, þá sagði Gelgjan: hann er að ganga í gegnum tíu-ára-feisið.

Eureka!! Auðvitað! Það er nákvæmlega það sem er að gerast og hefur verið að gerast undanfarna tvo mánuði. Ég hef bara ekki tekist á við það og verið alltof undanlátssöm. Verið að hlífa honum en auðvitað mest sjálfri mér.

Eftir pælingar og diskúsjónir höfum við komist að þeirri niðurstöðu að framundan er örlítið töff tímabil. Þar sem verður mikið um mótmæli, grát og gnístran tanna. En það er ekki það fyrsta og verður ekki það síðasta.

Og í þessum skrifuðu orðum var ég að uppgötva annað: þetta er fyrsta aldurstímabilið sem hann tekur á réttum aldri. Það hlýtur þó alltaf að vera góðs viti, ekki satt?