Er á fitubömmer og í sjálfsvorkunn

Ég vaknaði á fitubömmer í morgun og með ljótuna.

svona leið mér.

 

 

 

Skánaði ekki við mælingu í heilsuklúbbnum í kvöld. En það þýðir ekkert að vera með sorg og sút. Bara taka sig á. Í fyrsta skipti í 2 ár er ég að láta mér detta í hug að láta sjá mig aftur inn á líkamsræktarstöð. Málið er bara að mig vantar fleiri klukkustundir í sólarhringinn. Verð að viðurkenna að ég er hálfpartinn að vorkenna sjálfri mér líka. Er að upplifa allt í kringum mig að börn vinkvennanna eru orðin það stór að þær geta leyft sér að láta sig hverfa í klst út af heimilinu, t.d. í leikfimi. Það er ekki þannig á mínu heimili og er ekkert að fara að breytast. Sá einhverfi er ekkert að vaxa úr grasi á næstunni. En þá er bara að sníða sér stakk eftir vexti eins og amma hefði sagt. Drífa sig í ræktina á morgnana eða á kvöldin eftir að Bretinn er kominn heim.

Welcome home honey. smakk smakk. Goodbye honey

Athugasemdir

[Rúna Guðfinnsdóttir, 24.4.2007 kl. 09:46]

Það er svooo niðurdrepandi að vakna einn daginn, langtum feitari en maður var í gær! Er þetta ekki að mestu leiti sálrænt? Hvers vegna erum við konurnar alltaf að spá í þetta? Á meðan maður getur með góðu móti farið í gönguferðir og gengið upp og niður stiga, á maður þá nokkuð að vera að kvarta? Ég veit ekki.

[Jóna Á. Gísladóttir, 24.4.2007 kl. 11:08]

auðvitað ekki. Maður á náttúrlega að skammast sín. Skamm skamm.