Blessaðir ferfætlingarnir

Heimilið er að fyllast af dýrum. það er jákvætt á allan hátt... næstum allan hátt. Mæli ekki með þessu fyrirkomulagi við húsmæður og húsfeður sem eru haldnir tuskuæði. Maður þarf að vera hálfgerður sóði til að höndla það sem fylgir svona húshaldi. Að öðrum kosti væri hollast að segja upp vinnunni og starfa heima við þrif níu til fimm. Og ekki fær maður greitt fyrir það. Að undanskildum æskuárunum (og jólamánuðinum ár hvert), er þetta fyrsti veturinn sem ég tek snjóinn fram yfir rigninguna. Ástæðan eru hundarnir á heimilinu. Þegar jörðin er hvít er unun að hleypa þeim út í garðinn og horfa á þá veltast um í fönninni, káta og lífsglaða. Á dögum eins og þessum þegar rignir eins og syndaflóðið sé í nánd er þetta martröð. þeir hendast um grasið sem er eiginlega ekkert gras heldur moldarflag, troða sér á bak við tréin og leita að löngu gröfnum beinum í beðunum. Svo koma þeir hlaupandi, glaðir og kátir með lafandi tungur og brosandi munn og halda að ég sé eins glöð að sjá þá eins og þeir mig. Það er hinn mesti misskilningur. Núna þekja brún loppuför 98% af dökka náttúrusteininum á gólfunum á heimilinu og ég hef ekki minnstu löngun til að taka fram ryksugu, skúringafötu eða nokkuð annað sem tengist þrifum. Ætli ég skelli mér ekki frekar í regngallann, smelli taumunum á hundana og taki þá í göngutúr á malbikinu hér í kring.