Hálfs árs bloggafmæli

 

Um þessar mundir á ég hálfs árs bloggafmæli. Nánar tiltekið skrifaði ég mitt fyrsta blogg 24. mars á þessu ári.

Vinir mínir, sumir, stóðu á öndinni þegar ég hóf að birta myndir af fjölskyldunni. Ég var spurð hvort ég hræddist ekki svoleiðis.. ég vissi aldrei hverjir væru að lesa og skoða bloggið mitt.

Vissulega er það rétt. Það er misjafn sauður í mörgu fé. En ég hef líka ákveðið að hafa ekki sífelldar áhyggjur af því. Það þýðir ekki neitt. Hverskonar líf væri það að velta sér upp úr því alla daga hvað einhverjir perverskir einstaklingar hugsa eða gera. Þeir eru alls staðar eins og dæmin sanna.

Margir hafa líka sagt við mig að þeir furði sig á því hvernig ég geti bloggað svona um mín persónulegu mál. Allt sem gerist innan veggja heimilisins. Það þykir mér fyndið. Auðvitað er ég ekki að blogga um allt sem gerist heima hjá mér. Hugsið ykkur ef ég setti inn færslu í hvert sinn sem ég yrði ósátt við Bretann og lýsti í smáatriðum ágreiningsefnum okkar. Hver myndi nenna að lesa um það! Enginn. Trúið mér.

Það er gaman að skoða gamlar færslur og athugasemdir við þær. Fólk sem ég þekkti hvorki haus né sporð á á þeim tíma en finnst ég þekkja í dag. Sem er auðvitað ekki rétt en svo sannarlega hef ég orðið margs vísari um þetta fólk.

Ég fæ að fylgjast með sorgum og sigrum bloggvina og það er í rauninni ótrúlegt, og að sama skapi fallegt,  hvað fólk bloggar af mikilli einlægni. Ég hef líka fylgst með bloggurum sem voru mjög ópersónulegir á sínu bloggi í byrjun en hafa opnað sig smátt og smátt.

Það er skrýtin tilfinning að hafa áhyggjur af/gleðjast með/gráta með fólki sem maður þekkir ekki neitt. Stundum er ég að velta fyrir mér; ætli so-and-so hafi fengið starfið. Ætli so-and-so fái niðurstöður frá lækninum í dag. Ætli so-and-so fái íbúðina. Ætli so-and-so hafi fengið inngöngu í skólann. Ég vona að so-and-so líði betur í dag.... o.sfrv. Fyrir vikið finnst mörgum vinum mínum og kunningjum ég stórskrýtin.

Meira að segja Bretinn er farin að þekkja sum ykkar með nafni og ég tala um ykkur. Yfir kvöldmatnum til og með

Þetta er lítið, skrítið og skemmtilegt samfélag sem ég villtist inn í til að reyna að efla í mér pennann. Það hefur tekist, en ég fékk svo mikið meira en það að launum.

Ekki spillir fyrir að ég hef náð tengslum aftur við vini úr fortíðinni sem hafa rekist á bloggið mitt fyrir tilviljun og látið vita af sér.

Takk kæru bloggvinir, og þið öll, fyrir samveruna síðustu sex mánuði