HEFNDARÞORSTI - Glæpasaga - 1. hluti - ekki fyrir viðkvæma

 

Best var að nota Rohypnol. Nauðgunarlyfið.

Með þeim hætti voru þeir svo yndislega meðvitaðir um hvað var að gerast. Hvað var í þann veginn að fara að gerast.

Með þessum hætti gat hún talað við þá. Sagt þeim hvaða álit hún hefði á þeim. Bæði núna og þá.

Martraðirnar fylgdu henni enn eftir öll þessi ár. Jafnt í svefni sem vöku. Hún vissi að þannig yrði það alltaf. En hún taldi sig hafa ráð sem gæti linað andlega og líkamlega sársaukann, sem var henni samferða gegnum hverja stund dagsins.

 

Gerðu það, ekki senda mig í skólann. Leyfðu mér að ver heima. Bara í dag. Mamma. Gerðu það.

Örvænting. Ekki óþekkt.

En mamma sá það ekki. Mamma var ein og þreytt og vildi börnunum sínum aðeins það besta. Þar með talið menntun. Og í skólann skyldi stúlkan fara.

 

Hún lagði upp með langtímamarkmið og þolinmæðina eina að vopni fyrir tólf árum síðan. Það hafði borgað sig og eftir aðeins einn enn, yrði hún komin að leiðarlokum.

Bak við luktar dyr og myrkvða glugga lagði hún á ráðin um örlög fimmta og síðasta fórnarlambsins. Hún hafði lagt nótt við dag til að afla sér upplýsinga um manninn. Hvar hann ætti heima, fjölskylduhagi, venjur, vinnustað, félaga, uppáhaldsmat...

Ekkert sem snerti þennan mann var henni óviðkomandi. Hann skyldi þjást. Eins og hún hafði þjáðst í 18 ár. Eins og hún hafði syrgt það sem var, og það sem hefði getað orðið. Eins skyldi hann syrgja.

 

Enginn var vondur við hana í skólanum. Ekki beinlínis. Ekki fyrstu árin. Það var afskiptaleysið sem særði barnssálina og plantaði fyrstu örunum.

Í fyrsta og öðrum bekk átti hún hauk í horni þar sem kennarinn var. Litla og þéttvaxna eldri konu með stóran og mjúkan faðm. Hún varð bráðkvödd sumarið eftir að litla stúlkan lauk öðrum bekk. Það varð upphaf þrautagöngunnar.

 

Það hafði veitt henni mismikla fullnægju að koma hinum fjórum á kné. Það varð hún vissulega að viðurkenna fyrir sjálfri sér. Þeir sem áttu mest voru skemmtilegasta verkefnið. Þeir misstu mest. Hvað varðaði einn af þeim varð hún að beita sig hörðu til að halda sínu striki, því eftir því sem hún lærði meira um hann, þeim mun betur líkaði henni við hann. Hún blekkti sjálfa sig ekkert í sambandi við það. Hann var líka sá eini sem hún fylgdi til grafar. Reyndar fór hún bara í kirkjuathöfnina. Þar var fjölmennt og hún gat gert sig ósýnilegri en nokkru sinni fyrr. Með dökk, stór sólgleraugu á andlitinu og víðan klút um hálsinn sem hún gróf andlitið í. Enginn tók eftir henni. Öðru máli hefði gegnt ef hún hefði mætt í kirkjugarðinn. Hún tók ekki sénsinn á því.

 

Þriðji bekkur. Stúlkan fann að afskiptaleysið var á undanhaldi. Hún vissi ekki hvort var verra. Afskiptaleysið eða háðsglósurnar. Í fyrstu frá stúlkunum. Svo tóku strákarnir undir. 

Heimalærdómurinn hennar hvarf og kennarinn talaði til hennar í hæðnistóni. Þótti gaman að fá bekkinn til að hlæja. Á hennar kostnað. Skórnir hennar hurfu margoft og hún gekk á sokkaleistunum heim. Daginn eftir voru skórnir ávallt á sínum stað. Eitt sinn voru buxurnar hennar teknar á meðan hún var í leikfimi. Þann dag fann hún sér dimmt horn og bærði ekki á sér í margar klukkustundir.