Ég var stungin af í morgunsárið

Hundarnir gerðu mig að fífli í morgun.

Ég snaraðist á fætur rúmlega hálfsjö, fór í leppana og tilkynnti Vidda og Bósa að nú yrði farið í göngutúr. Tvær lafandi tungur og skælbrosandi skoltar voru það sem blasti við mér þegar ég dróg fram ólarnar þeirra. Ólarnar eru samt bara til vonar og vara þegar við förum svona snemma út því ég á ekki von á því að nokkur maður sé komin á hestbak á þessum tíma né að til séu eins hressir göngugarpar og ég.

Ég byrjaði á því að fara niður fyrir hús til að kíkja á verksummerki þar. Óþekki hundurinn minn, hann Viddi, hefur það nefnilega fyrir sið að grafa sig út úr garðinum. Mér þykir það ekki skemmtileg iðja hjá honum og girðingin hjá okkur er umkringd alls konar grjóti og ljótum spýtum sem ég stel af nágrönnunum og negli þær  neðst á grindverkið til að reyna að koma í veg fyrir að ævintýraþráin í Vidda fái að njóta sín.

Nema hvað að ég var svona gasalega morgunspræk og hress að burðast með grjót og spýtur úr nágrannagarðinum til að loka fyrir nýjasta gatið í grindverkinu  og leið bara eins og ég væri dugleg bóndakona á leið í fjósið að mjólka, svo mikil var vinnugleðin hjá mér.

Svo sný ég mér við sigri hrósandi þegar verkinu er lokið og verð örugglega svolítið kindarleg í framan (í stíl við allt annað). Hundarnir voru báðir horfnir. Og ég var stödd út í móa skal ég segja ykkur. Engin hús að flækjast í sjónlínunni. Samt var eins og jörðin hefði gleypt þá. Skammirnar.

Þarna stóð ég eins og fífl með tvær hundaólar í hendinni og vel byrg af plastpokum til að hirða upp skítinn eftir þá, en enga hundana. Þeir voru heppnir að ég náði ekki í þá á þessu andartaki. Ég hefði sennilega snúið þá úr hálsliðnum með annarri. Léttilega.

Ég neyddist til að byrja að ganga hringi í hverfinu og hvísla nöfnin þeirra. Vildi ekki að nágrannarnir heyrðu til mín. Ekkert bólaði á gaurunum. Þá ákvað ég að ganga í áttina að Rauðavatni og mætti þá fljótlega Bósa. Hann var bara ekkert skömmustulegur á svipinn þrátt fyrir að vilja ekki gefa upp um viðverustað Vidda. Þar sem ég veit að Bósi eltir bara Vidda og myndi aldrei víkja frá hlið mér nema vegna hans þá ákvað ég að spara kraftana þar til ég hitti óþekktarangann. Svo við Bósi röltum niður að Rauðavatni. Sáum engan hestamann eða göngugarp og alls ekki Vidda. En Lóur sá ég, og tjald. Ég var að bögga þau.

Við Bósi snerum því við og þá hringdi Bretinn.

Hvar ert þú? spurði hann.

Er Viddi kominn sagði ég ógnandi röddu án þess að svara spurningunni.

Já, sagði Bretinn svefndrukkinni, spyrjandi röddu. Fannst þetta greinilega of mikið að því góða kl. 7 um morgunn.

Snúðu hann úr hálsliðnum sagði ég með svörtustu röddinni minni og skellti á.

Haldiði að hundskömmin hafi ekki birst í garðinum og gelt móðgaður þegar engin var móttökunefndin. Hvernig hann komst inn í víggirtan garðinn er mér hulin ráðgáta.

 

Hvor haldiði að sé óþekktaranginn?

Ný tíska í laxveiðiárnar í sumar?

Gæti líka verið ofurhetja Vinstri Grænna